Από πολύ κόσμο έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια για τον υπουργό Παιδείας, Αριστείδη Μπαλτά. Από ανθρώπους που τον ξέρανε, φυσικά, πολύ πριν υπουργοποιηθεί. Πρέπει να ομολογήσω ότι από όλες τις ομιλίες στη βουλή μετά τις εκλογές, η δική του μου άρεσε περισσότερο, αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι.
Τελευταία έγινε μεγάλο θέμα για τις ανακοινώσεις του περί κατάργησης αριστείων κλπ κλπ. Δεδομένου ότι δεν υπήρξα ποτέ σε αυτή την κατηγορία, των αριστείων, των προτύπων σχολείων κλπ κλπ, δε θα υποστηρίξω αυτή τη θέση αφενός αλλά ούτε θα ταχθώ και με το μέρος όλων όσων αντιδρούν σε κάτι τέτοιο. Ο βασικός λόγος που δεν θα το υποστηρίξω είναι γιατί – όσο κι αν ακούγεται λαϊκίστικο- δε νομίζω ότι οι καλοί μαθητές και τα αριστεία προσφέρουν είτε μια υπέροχη κατοπινή ζωή είτε επαγγελματική επιτυχία. Άλλο το σχολείο κι άλλο η ζωή.
Από την άλλη δε θα υποστηρίξω και την κατάργησή τους, γιατί ακόμη και στις μικρές ηλικίες, ο ανταγωνισμός για το καλύτερο και η διάθεση να ξεχωρίσεις είναι ανθρώπινο συναίσθημα και συχνά οδηγούν τους ανθρώπους σε θαυμαστά αποτελέσματα. Και βέβαια ας μην ξεχνάμε πως στην Ελλάδα, ίσως κι αλλού αλλά στην Ελλάδα σίγουρα, το άγχος της πρωτιάς στο σχολείο πιο πολύ το δημιουργούν οι γονείς, και δη οι μητέρες, παρά οι μαθητές μεταξύ τους, εκτός και αν πέσεις σε πολύ επιμελή μαθητή ή απλώς σπασίκλα. Φυσικά, εννοείται πως αν υπάρχουν κάποια πρότυπα σχολεία, καλό είναι να κάνεις και όλα τα υπόλοιπα σαν κι αυτά, κι όχι να κλείσεις αυτά που ξεχωρίζουν για να μη φαίνεται το χαμηλό επίπεδο άλλων. Επίσης, μην ξεχνάμε πως σημαντικοί άνθρωποι διέπρεψαν στις επιστήμες τους χωρίς να έχουν βγάλει πρότυπο σχολείο, αλλά ακολουθώντας την απλή μέση εκπαίδευση. Εδώ που τα λέμε ή τόχεις ή δεν τοχεις, ή το παλεύεις ή δεν το παλεύεις. Όμως αυτό είναι άλλη ιστορία.
Κάθε μια από τις δύο αυτές «αντιμαχόμενες» πλευρές σχετικά με το ποιόν της μέσης εκπαίδευσης στην Ελλάδα – το ποιόν της μέσης εκπαίδευσης στην Ελλάδα! Χαχαχα χοχοχο χιχιχι χεχεχε, ωραίο ανέκδοτο για μια χώρα που η μέση εκπαίδευσή της πάντα επαφίονταν στην ευσυνειδησία κάποιων δασκάλων κι ένα κράτος που σκοπό είχε να τους ζαλίσει όλους μαζί γιατί ήταν ζαλισμένο και το ίδιο – έχει και τα δίκηα της. Ελπίζω μόνο η τελική απόφαση να είναι για το καλό της εκπαίδευσης και των μαθητών. Εγώ θα ήθελα να σταθώ σε κατι άλλο.
Διάβασα πως ανάμεσα στα άλλα μέτρα του κυρίου Μπαλτά είναι να μπορούν όλοι όσοι θέλουν, να μπουν στο πανεπιστήμιο και να σπουδάσουν. Αυτό είναι ωραίο και σωστό, μόνο που στην Ελλάδα το πανεπιστήμιο, δυστυχώς, δε χρησιμοποιείται και δεν το σκέφτεται κανείς ως τόπο μόρφωσης αλλά ως τόπο επαγγελματικής αποκατάστασης. Πριν λοιπόν ανοίξει κάποιος τα πανεπιστήμια σε όλους όσους θέλουν να μπουν, κι αφου εξασφαλίσει την σωστή λειτουργία των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων για τόσο κόσμο, καλά θα ήταν να υπάρξει μια πραγματικά σοβαρή ενημέρωση περί επαγγελματικού προσανατολισμού, που, συν όλα τα άλλα, να εξηγεί στο μέσο ελληνόπουλο πως μπορεί να σπουδάσουνε κι εκατό χιλιάδες άνθρωποι φιλόλογοι, αλλά το κράτος θα προσλάβει τόσους όσους χρειάζεται και δεν είναι υποχρεωμένο να προσλάβει και τους υπόλοιπους. Να μην περιμένει κανείς ότι θα καταφύγει στις φιλόξενες αγκάλες του κράτους μόνο και μόνο επειδή σπούδασε κάτι.
Να εξηγεί τι επαγγελματικές δυνατότητες και πιθανότητες έχει κάποιος σπουδάζοντας κάτι, ανεξάρτητα αν θέλει να το σπουδάσει γιατί του αρέσει- για να μην είναι και το κράτος υποχρεωμένο σε αυτούς. Με αυτό που λέω δε σημαίνει ότι δε συμφωνώ με τα ελεύθερα στην πρόσβαση πανεπιστήμια, απλώς χρειάζεται και λίγο να ξεκολλήσει, στην Ελλάδα, ο τομέας μόρφωση από τον τομέα επαγγελματική αποκατάσταση. Νομίζω τουλάχιστον.