Όμως και αυτός δεν πήγε πίσω. Γυρίζοντας στην Αλβανία έπιασε δουλειά στην Teleperformance και ηγήθηκε του συνδικάτου. Δούλευε σε τηλεφωνικό κέντρο, στην εξυπηρέτηση πελατών της Vodafone, μιλώντας τα Ιταλικά που έμαθε μόνος του μέσα απ’την τηλεόραση. Έμεινε εκεί 6 χρόνια και μετά έκανε κάτι που συνήθως το βρίσκουμε στην Λογοτεχνία του 20ου αιώνα. Μετακόμισε για 8 μήνες στη Βόρεια Αλβανία για να τα βάλει με τον πιο πλούσιο άνθρωπο της χώρας. Σε έναν αγώνα για την αναγνώριση των δικαιωμάτων, των Αλβανών μεταλλωρύχων. Ο Ίρντι και οι σύντροφοί του για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα έμεναν στα σπίτια των εργατών, μαγειρεύοντας καθημερινά μαζί με τους εργάτες, μακαρόνια. Βοηθούσαν τους εργάτες στην καμπάνια για να αναγνωριστούν τα βαρέα και ανθυγιεινά. Μετά την καμπάνια ο Ίρντι επέστρεψε και πριν προλάβει να ξεκουραστεί μπήκε στον αγώνα για τις δημόσιες μεταφορές, όπου κερδίσανε ένα ειδικό πάσο. Αυτός συνέχισε…
Στο ερώτημα τι ονειρεύεται, μας απάντησε πως ονειρεύεται όταν έρχεται το τέλος του μήνα, να μην ανησυχεί αν θα έχει φαγητό.
Η συνέντευξη έγινε στα Ελληνικά αν και δανειστήκαμε και λέξεις από όλες τις άλλες τρεις γλώσσες που μιλάει.
Αυτός είναι ο Ίρντι. Και η ζωή του είναι σαν παραμύθι. Μόνο που τα παραμύθια έχουν συνήθως μια ευχάριστη ιστορία. Εδώ η ιστορία δεν έχει ακόμα γραφτεί γιατί η έκβασή της είναι δεμένη με την Ιστορία της εργατικής τάξης, που γράφεται διαρκώς από μικρούς ήρωες της καθημερινότητας. Σαν αυτόν.
Δείτε το βίντεο εδώ: