του Δημήτρη Τσίρκα
Για αυτό και είχε τεράστια επιτυχία, σε πείσμα των σαρκαστικών αντιδράσεων αριστερών και φιλελεύθερων.
Έξω από την προοδευτική φούσκα στα σόσιαλ μίντια, εκατομμύρια Έλληνες βίωσαν την εθνική ανάταση στη θέα των υπερσύγχρονων όπλων, επανεπιβεβαίωσαν τους (εθνικούς) δεσμούς τους ως όλον που υπερασπίζεται τα «ιερά και τα όσιά του», υπεραναπλήρωσαν την ατομική τους αδυναμία μέσα από τη φαντασίωση εθνικής ισχύος.
Να γιατί πέφτουν στο κενό οι αντιρρήσεις του τύπου «με τα λεφτά που δίνουμε για Ραφάλ θα μπορούσαμε να φτιάξουμε εκατοντάδες ΜΕΘ». Δεν είναι απλώς άσφαιρες αλλά ακούγονται σχεδόν σαν εθνική ύβρις από όλους αυτούς.
Να γιατί είναι αφελείς οι κριτικές που βλέπουν αντίφαση στους παπάδες που «ευλογούν» τα προϊόντα της επιστήμης/ τεχνολογίας!
Αποδίδουν βλακεία και σκοταδισμό σε όσους εκστασιάζονται με τέτοια τελετουργικά, αλλά στην πράξη προδίδουν τη δική τους άγνοια για το πώς δουλεύει η ιδεολογία. Θυμίζουν το παιδί στο θέατρο που φωνάζει «δεν είναι αλήθεια πεθαμένος, προσποιείται!», στη θέα του ηθοποιού που πέφτει νεκρός στο πλαίσιο του ρόλου του.
Η θεαματική – ιδεολογική αξία των αεροσκαφών είναι ίσως μεγαλύτερη από τη στρατιωτική. Τα Ραφάλ και όσα συμβολίζουν ήταν η αφορμή αλλά και το σκηνικό που έδωσαν την ευκαιρία στους Έλληνες να επιτελέσουν για μία ακόμα φορά δημόσια την εθνική τους ιδεολογία.
Η κυβέρνηση μπορεί πλέον να πανηγυρίζει για τις «εθνικές επιτυχίες» και ας μετρά απανωτές ήττες στον διακρατικό ανταγωνισμό, με τελευταία το ναυάγιο του East Med και των εξορύξεων στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όπως κάθε ιδεολογία, άλλωστε, έτσι και ο εθνικισμός, δεν απευθύνεται στους έξω αλλά στους μέσα. Στόχος της είναι να συγκροτήσει τον δικό της λαό και δευτερευόντως να επιβληθεί στους άλλους. Για αυτό και η Δεξιά παραμένει ακλόνητα η «εθνική παράταξη», και ας έχει συνδέσει το όνομά της με τις μεγαλύτερες εθνικές καταστροφές.
Άμα πετύχει η εθνική παράσταση, τύφλα να ΄χει η πραγματικότητα!