της Γεωργίας Κριεμπάρδη
Πρωινό 28ης Ιουλίου. Χτυπάει το κινητό μου, άγνωστο σταθερό. «Γεωργία, κορίτσι μου, βοήθησέ μας. Είμαι η μαμά της Μ. -έκανε απόπειρα αυτοκτονίας χθες, την πρόλαβε ο γιος μου στο τσακ, [μου εξηγεί τι συνέβη], θα χάσω το παιδί μου». Την Μ. την ξέρω. Ένα τηλέφωνο μπορούσα να το κάνω, να βοηθήσω πρακτικά σε κάτι που την ταλαιπωρούσε -εδώ που τα λέμε, αν είσαι δημοσιογράφος, σε φοβούνται και λίγο. Την καλώ πίσω. «Κυρία. Π., μην ανησυχείτε. Έκανα ό,τι μπορούσα». Ακολούθησαν κάμποσες ανάσες ανακούφισης και ευχές. Μιλάω με την Μ. «Τα κρατούσα όλα μέσα μου, τόσο καιρό. Έχω χάσει το κεφάλι μου. Σ’ ευχαριστώ για όλα».
Πρωινό 29ης Ιουλίoυ. «Γεωργία, η Μ. είμαι». Κλάματα και τρεμάμενη φωνή από την άλλη άκρη του ακουστικού μου. «Είμαι έξω στο τάδε σημείο». Ανησύχησα. Φοβήθηκα τι μπορεί να κάνει. Κάλεσα την Άμεση Δράση. Εξέφρασα την ανησυχία μου, εξήγησα ότι η κοπέλα δεν ήταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση και φοβάμαι για την ακεραιότητά της και μου απαντάει ο τηλεφωνητής: «Να μας καλέσει η ίδια«. Ξανα-εξηγώ ότι η κοπέλα δεν είναι σε καλή κατάσταση κι επιμένει «αν κινδυνεύει, να μας καλέσει η ίδια». Του ξαναλέω ότι είχε κάνει απόπειρα και τώρα με πήρε κλαίγοντας με τρεμάμενη φωνή. «Αν θέλει βοήθεια, να μας καλέσει η ίδια και θα πάμε σε ένα λεπτό, καταλάβατε;».
Κατάλαβα πολλά, του λέω.
«Δίνετε την τοποθεσία που βρίσκεται η κοπέλα και πηγαίνει περιπολικό. Εφόσον καλείτε, περιπολικό πάει εκεί και το πλήρωμα εκτιμά την κατάσταση που βρίσκεται η κοπέλα ή οτιδήποτε άλλο συμβαίνει». Αυτό προβλέπει το πρωτόκολλο, όπως ρητά επεσήμανε στο ΤΡΡ ο Υπασπιστής της Διεύθυνσης Άμεσης Δράσης Αττικής. Για το ζήτημα, επικοινωνήσαμε το περιστατικό Διεύθυνση Άμεσης Δράσης Αττικής κι έπειτα από πολλές κρούσεις -γραπτώς και τηλεφωνικώς-. η απάντηση ήταν πως «θα πάει η καταγγελία σας στον αξιωματικό και θα διερευνηθεί».