Αν εκλεγεί Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Στ.Κασσελάκης πρέπει να είναι στη Βουλή

του Θάνου Καμήλαλη

Για να γίνει ο Στέφανος Κασσελάκης βουλευτής, θα πρέπει να παραιτηθεί ένας ή μία εκ των τριών βουλευτών Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια οι επιλαχόντες/ούσες. Μέχρι σήμερα θεωρούσα αυτονόητο ότι θα βρισκόταν η λύση για να συμβεί κάτι τέτοιο. Ωστόσο, από τη δήλωση του υποψηφίου Προέδρου προκύπτει ότι ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται, ή δεν θεωρεί σημαντικό, ή, το χειρότερο, δεν θεωρεί χρήσιμο για τη δημόσια εικόνα του να εκπροσωπεί την αξιωματική αντιπολίτευση στην Ολομέλεια.

Η κίνησή του θα μπορούσε να παρουσιαστεί θετικά για τον ίδιο. «Κοίτα τον, δεν ενδιαφέρεται για τα αξιώματα!». Όμως, η θέση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι αξίωμα. Η θέση του Πρωθυπουργού είναι αξίωμα. Ο ίδιος είναι που έθεσε υποψηφιότητα για την ηγεσία του δεύτερου κόμματος, βάσει των πρόσφατων εκλογών. Διεκδίκησε ένα αξίωμα και είναι εξαιρετικά πιθανό να καταφέρει να το κερδίσει. Τίποτα μεμπτό σε αυτό. Το ερώτημα είναι όμως, τι κάνεις με τα αξιώματα που σου δίνονται από τους πολίτες. Μία από αυτές τις ευθύνες του Προέδρου, είναι να εκπροσωπεί το κόμμα σου στο Κοινοβούλιο, αν βεβαίως έχεις αυτή τη δυνατότητα εξαρχής. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, όταν εξελέγη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούσε να το κάνει. Ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί και ίσως να μην το κάνει. Συν τοις άλλοις, το ψηφοδέλτιο Επικρατείας δεν έχει σταυροδοσία, επομένως δεν πρόκειται για κάποια παραβίαση του εκλογικού αποτελέσματος.

«Μα θα βρίσκεται δίπλα στην κοινωνία, εκεί που πρέπει». Από πότε η κοινοβουλευτική παρουσία είναι αντιπαραθετική με την επικοινωνία με τους πολίτες; Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε πως αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα «γείωσης», εμπιστοσύνης, συνέπειας. Η εκτόξευση του Στέφανου Κασσελάκη είναι συνέπεια και αυτών. Αλλά, υπό το βάρος αυτών των διαπιστώσεων, μία λύση που θα λέει πως «όλα είναι επικοινωνία» αναπόφευκτα, ακόμα και αν πετύχει πρόσκαιρα με «νίκη απέναντι στον Κυριάκο» θα οδηγήσει σε νέες διαψεύσεις, νέες ματαιώσεις.

Η πικρή αλήθεια είναι πως οι συζητήσεις στη Βουλή παρακολουθούνται από ελάχιστο κόσμο, συμβάλλουν ελάχιστα ή καθόλου στη διαμόρφωση γνώμης, καταλήγουν συχνά σε διαγωνισμούς «ατάκας» και παράλληλους μονολόγους. Για χρόνια επίσης, η Βουλή λειτούργησε στα οικονομικά ως διεκπεραιώτρια μνημονίων και σειρά δεσμεύσεων παραμένει και σήμερα σε ισχύ. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών «ενημερώνεται» για το τι ειπώθηκε μέσα από κάποιους σκόρπιους τίτλους, κάποια δίλεπτα στα δελτία ειδήσεων και πολλή προπαγάνδα.

Παρόλα αυτά, η Βουλή παραμένει ο χώρος όπου αντιπαρατίθενται σχέδια και επιχειρήματα, μερικές φορές με αρχή μέση και τέλος (οι ομιλίες Μητσοτάκη είναι πάντα μία επίθεση στη λογική). Ο χώρος όπου θεσμικά λογοδοτεί η κυβέρνηση, όπου εκτίθενται ολοκληρωμένες απόψεις για νομοσχέδια, όπου ελέγχεται το κυβερνητικό έργο, με ερωτήσεις βουλευτών, όπου οι πολιτικοί αρχηγοί καλούνται να συζητήσουν σε κορυφαίο επίπεδο σε σημαντικές περιστάσεις. Ένας χώρος όπου καλούνται να εκπροσωπήσουν τον κόσμο που εξέλεξε τους ίδιους και το κόμμα τους. Για όποιον και όποια θέλει να ενημερωθεί.

Το ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται πως επιλέγει να απέχει από αυτό το πεδίο είναι σίγουρα ανησυχητικό. Το ότι το πεδίο έχει προβλήματα και δεν ανταποκρίνεται στον ρόλο του «ναού της Δημοκρατίας», δεν είναι λόγος να φύγεις απο το πεδίο. Η παρουσία του στη Βουλή θα έπρεπε να είναι πρώτα από όλα αίτημα των χιλιάδων υποστηρικτών του.

«Γείωση» με την κοινωνία σημαίνει πολιτικές προς όφελός της, επαφή με τα προβλήματά της, πρόθεση για σύγκρουση για τα συμφέροντα των πολιτών που θες να εκπροσωπήσεις. Σημαίνει οικοδόμηση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας, με αναγνώριση λαθών. Αν το «έξω, στην κοινωνία» σημαίνει επισκέψεις και συναντήσεις, αυτά ήδη γίνονται. Δεν είναι κάτι νέο, περιοδείες βουλευτών γίνονται από πάντα.

Κάτι «νέο» στην πολιτική ζωή, αλλά όχι θετικό, θα είναι, η αντιπολίτευση Κασσελάκη να οικοδομηθεί στα πρότυπα της προεκλογικής του εκστρατείας. Με προστατευμένα ολιγόλεπτα βίντεο, δηλώσεις λίγων λεπτών και επανάληψη συνθημάτων και γενικόλογων θέσεων, που απλώς θα διανθίζουν μία συγκεκριμένη και εξαιρετικά προσεγμένη εικόνα. Παράλληλα, είναι λογικό ότι αν ο πιθανός αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει όντως τελικά να παραμείνει εκτός Βουλής, θα δέχεται συνεχώς την επίθεση της κυβέρνησης με κεντρικό επιχείρημα το ότι «κρύβεται από τον Μητσοτάκη».

Περισσότερη σημασία έχει το ότι, με την επιλογή της μη έκθεσής του στη Βουλή ο πιθανός Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κρύβεται από τους ψηφοφόρους. Η αντίφαση εδώ είναι ότι θα δηλώνει τόσο κοντά τους, «εκεί έξω», στην κοινωνία, στον πραγματικό κόσμο, αλλά όλη του η παρουσία θα είναι εικονική. Τελικά, θα πάρει τον ρόλο του πολιτικού αρχηγού ή θα αρκεστεί σε έναν ρόλο πολιτικού influencer; Ο ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και χρόνια βρίκεται αντιμέτωπος συνεχώς με το δίλημμα αν ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα». Στο τέλος μπορεί να χάσει και τα δύο.