Αν είσαι σ’ αυτή τη θέση, δεν μπορεί, σίγουρα θα αναρωτιέσαι, καλόπιστα, μα τι το τόσο κακό έχει κάνει αυτή μικρή χώρα των δέκα εκατομμύριων ψυχών, που ήτανε γνωστή μέχρι τα τώρα για τα όμορφα ακρογάλια, τις αμμουδιές και τους αλλέγρους της κατοίκους;
Γιατί έχουν συνασπιστεί εναντίον τους τόσα κράτη, κυβερνήσεις, εταιρείες, τραπεζίτες, χρηματιστές, εφημερίδες, ραδιόφωνα, ιντερνετικές ιστοσελίδες, οικονομολόγοι, δημοσιολόγοι; Προς τι, τέτοια και τόση δύναμη πυρός, να στρέφεται σε αυτή την κουκίδα γης; Ποιό μυστικό υπερόπλο απειλεί να βάλει σε λειτουργία που θα ανατινάξει τον πλανήτη, θα αλλάξει την τροχιά των αστεριών, θα σβήσει τον ήλιο ή θα καταπιεί ολόκληρο το σύμπαν; Και τι θέλει αυτή η χώρα, το τόσο πολύτιμο, από όλους αυτούς τους παντοδύναμους που όχι μόνο δεν το δίνουν, αλλά συνασπίζονται ενώπιον του «τρομερού εχθρού»;
Αν είσαι σε αυτή την ατόλη αθωώτητας σίγουρα θα στοχαστείς, περαιτέρω, αναλογιζόμενος ότι, τόσοι άλλοι άνθρωποι συντάσσονται μ’ αυτή τη χώρα και είναι άνθρωποι, χωρίς άλλες δυνάμεις, πέρα από όση διαθέτει αυτό που εκστομίζουν, την άποψή τους δηλαδή, και σίγουρα, δεν μπορείς να πεις ότι ο Κρούγμαν έχασε τα μυαλά του ή ο Γκαλμπρέιθ έπαθε αλτσχάιμερ και επιδιώκουν έναν παγκόσμιο σεισμό. Μα, κι αν αυτό έχει συμβεί, τότε, γιατί ακόμη κι αυτοί που απειλούν συνασπιζόμενοι, γιατί ανακοινώνουν ότι παρά ταύτα θέλουν να τους σώσουν, σώνει και καλά, τους κατοίκους αυτής της χώρας και τους ζητούν να μην «αυτοκτονήσουν» αφού η αυτοκτονία τους θα ήταν μια καλή λύση για όλο τον πλανήτη;
Αν τα σκεφτείς, μέσα στην αθωώτητά σου, όλα αυτά, θα ψάξεις να βρεις, να μάθεις, κάτι παραπάνω. Κι τότε, το μόνο που σίγουρα πολύ καλά θα καταλάβεις, είναι ότι τούτη η χώρα έχει ένα οικονομικό χρέος απέναντι σε όλους αυτούς που συνασπίζονται, χρέος που δεν είναι δα η καταστροφή του κόσμου, χρέος που δεν είναι τόσο τρομερό, αν σκεφτείς μάλιστα τα χρέη των άλλων που είναι δυσθεώρητα, χρέος που η χώρα αυτή πληρώνει ματώνοντας πέντε χρόνια και, τώρα, όλοι αυτοί που συνασπίζονται ζητούν να συνεχίσει να πληρώνει κανονικά, θυσιάζοντας χιλιάδες γερόντους και υπαλλήλους ενώ, τα προηγούμενα χρόνια που το θυσιαστήριο λειτούργησε κανονικά, οι νέοι της χώρας αυτής έφυγαν για να σωθούν, αντί να χρησιμοποιήσουν το … κρυμμένο υπερόπλο για να εκβιάσουν. Είναι κι αυτό ένα περίεργο για την κουλτούρα αυτής της χώρας να αφήνουν ξοπίσω τους οι γιοι και οι θυγατέρες, τους πατεράδες και τις μανάδες τους να θυσιαστούν, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό τόσο απλά. Είναι τουλάχιστον περίεργα όλα αυτά.
Και γίνονται ακατανόητα, όταν μαθαίνεις ότι οι συνασπισμένοι πιστωτές τους ζητάνε και άλλες θυσίες, κι άλλους γερόντους που θα πεθαίνουν από πείνα και αγωνία, κι άλλους νέους που θα τους βάζουνε στη δούλεψή τους οι πιστωτές, κι αν κάνεις την αριθμητική δεν βγαίνει με τίποτα, ούτε η πληρωμή του χρέους ούτε η σωτηρία της χώρας. Βγαίνει καθαρά στην εξίσωση η πλήρης καταστροφή της χώρας.
Εύκολα καταλαβαίνεις πλέον ότι η κυβέρνηση και οι άνθρωποι σε αυτή την χώρα, «απειλούν» όλους τους άλλους γιατί θέλουν να σωθούν. Κι όλοι οι άλλοι είχανε καλομάθει σε κυβερνήσεις που με χαρά θυσίαζαν τους πολίτες τους προκειμένου να εξακολουθούν να κάνουνε κουμάντο. Άρα, με το Ναι, θέλουνε και με την κυβέρνηση να ξεμπερδέψουν και τα θύματα να αποδεχθούν την επικείμενη θυσία τους.
Αν είσαι στην ατόλη σου σίγουρα θα σε πιάσει μια αγωνία. Διότι αντιλαμβάνεσαι ότι ενώ εσύ περπατάς γυμνοπόδαρος στην άμμο μπορεί να εμφανιστεί κανένας συνασπισμένος, να σου προτείνει να φορέσεις γαλότσες χειμωνιάτικες, κι αν αρνηθείς, μπορεί να πει ότι είσαι δημόσιος κίνδυνος και εχθρός της προόδου και της ανάπτυξης των εργοστασίων της γαλότσας.
Οπότε, κάθεσαι και αναλογίζεσαι, πώς είναι δυνατόν κάποιοι στο εσωτερικό αυτής παράξενης χώρας, που μέχρι χθες έλεγαν ότι δεν αντέχουν πιά τις θυσίες, να συντάσσονται τώρα με αυτούς που θέλουν την συνέχισή τους, λέγοντας ότι οι θυσίες είναι η σωτηρία και η άρνησή τους η καταστροφή. Οπότε, πολύ ήρεμα και λογικά θα κατέληγες στο συμπέρασμα ότι, όσοι λένε ναι στις θυσίες, είναι σίγουροι, ότι αυτοί δεν θα θυσιαστούν γι αυτό και δεν επιθυμούν με τίποτα τα υποψήφια θύματα να αρνηθούν.
Αν πραγματικά ήθελες να συνεχίσεις να ζεις εν ηρεμία στην ατόλη σου, δεν θα έκοβες τις φλέβες σου στη θάλασσα να μυρίσουν αίμα οι καρχαρίες. Ακόμη κι ένας απομονωμένος σε ατόλη το ξέρει πολύ καλά αυτό. Θα έριχνες το μαχαίρι στη θάλασσα, και θα έπαιρνες ένα μεγάλο κοχύλι να το φωνάξεις κι εσύ το Όχι σου, πριν φτάσουν και στην ακτή σου τα συνασπισμένα αχόρταγα σαρκοβόρα.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected].