Κατά τη γνώμη μου, ο πρόεδρος Ομπάμα έχασε αυτές τις μέρες μια μεγάλη ευκαιρία να περάσει στην Ιστορία. Να παραιτηθεί από τη θέση του, διαμαρτυρόμενος για την απόφαση των ενόρκων που απάλλαξαν τον λευκό αστυνομικό για τον φόνο του 18χρονου Μάικλ Μπράουν, να δικαιώσει του διαδηλωτές που διαμαρτύρονται, να γίνει ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που αποχώρησε από το αξίωμά του για λόγους αρχής, που θυσίασε την ολοκλήρωση της θητείας του στο βωμό μιας υπέρτερης αλλά αυτονόητης ιδέας.
 
Συνεχίζοντας να ξετυλίγω τη φαντασίωσή μου, λέω πως ο πρόεδρος Ομπάμα δεν θα ’πρεπε να προβεί σ’ αυτή τη μεγάλη χειρονομία επικαλούμενος το γεγονός ότι είναι κι εκείνος μαύρος, όπως τα θύματα. Θα έπρεπε να το κάνει απλώς και μόνο γιατί θα ήταν ο μοναδικός πρόεδρος που θα μπορούσε να έχει αυτή την ευαισθησία. Αλλά είναι προφανές βέβαια ότι δεν την έχει.
 
Θα επικαλεστώ εδώ, έστω επί ματαίω, την ωραία διαμαρτυρία της Τζαμίλα Νασίντ, τοπικής γερουσιαστού της πολιτείας του Μιζούρι -μαύρη κι εκείνη-, η οποία αρνήθηκε να καταβάλει εγγύηση ώστε να αφεθεί ελεύθερη όταν συνελήφθη να παραβαίνει τις εντολές της αστυνομίας και συνέχισε τη δημόσια διαμαρτυρία της απέξω από το αστυνομικό τμήμα του Σεντ Λιούις.
 
Θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο ο πλανητάρχης; Ασφαλώς -θεωρητικά- θα μπορούσε. Αλλά δεν θα το κάνει ποτέ.
 
Θα επικαλεστώ επίσης το συγκλονιστικό tweet της Γαλλίδας υπουργού Δικαιοσύνης Κριστιάν Τομπιρά, επίσης μαύρης: «Τι ηλικία είχε ο Μάικλ Μπράουν; 18 ετών. Ο Τρέιβον Μάρτιν; 17. Ο Ταμίρ Ράις; 12. Τι ηλικία θα έχει ο επόμενος; 12 μηνών; 'Σκοτώστε τους πριν μεγαλώσουν'. Μπομπ Μάρλεϊ».
 
Θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο ο πρόεδρος Ομπάμα; Προφανώς ναι και όχι.
 
Φυσικά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι καινούριο, και ο Κάρολος Παπούλιας (τι συγκρίνω ο άτιμος), πρόεδρος με τις ελάχιστες των αρμοδιοτήτων, θα μπορούσε με δέκα διαφορετικούς -απολύτως νόμιμους θεσμικά- τρόπους να διαχωρίσει τη θέση του από τις αθλιότητες διαδοχικών μνημονιακών κυβερνήσεων και ουδέποτε επιχείρησε να το κάνει, αλλά προτίμησε να τις επικυρώνει υπογράφοντας τα προεδρικά διατάγματα σωρηδόν. Όπως επίσης θα μπορούσε παραιτούμενος άμεσα να θέσει τέρμα σε όλη αυτή την παρατεταμένη αβεβαιότητα περί τις διαδικασίες που αφορούν τη διαδοχή του, αλλά και να τοποθετηθεί απέναντι στο ενδεχόμενο η επόμενη απ’ αυτόν μέρα να κριθεί επί τη βάσει αθέμιτων συναλλαγών. Αλλά και πάλι δεν το κάνει, κάθεται αδρανής και παρακολουθεί το πριόνισμα του ίδιου του θεσμού που υποτίθεται πως υπηρετεί. Όπως επίσης και οι αμφιλεγόμενοι βουλευτές παρατείνουν όλο αυτό το κλίμα και την υποψία των παζαριών, αναγορεύοντας εαυτούς σε πολύφερνες νύφες,  ενώ θα μπορούσαν με απλούς τρόπους να δώσουν ένα τέλος στην τοξική αβεβαιότητα που περιβάλλει την επικείμενη απόφασή τους.
 
Θέλω να δείξω μ’ αυτό ότι ιδέες όπως η πολιτική ακεραιότητα, το θάρρος της γνώμης, ακόμα και η υστεροφημία των πολιτικών ανδρών απέχουν πολύ από το να είναι το κριτήριο για τις πολιτικές συμπεριφορές, ότι η πολιτική των κέντρων ισχύος και των συμφερόντων παραμένουν οι απόλυτοι κινητήριοι μοχλοί των επίσημων αποφάσεων. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στις ΗΠΑ.
 
Επιστρέφοντας στον Ομπάμα, επιμένω πως έχασε μια χρυσή ευκαιρία. Έχει διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της οκταετούς θητείας του, την οποία μάλιστα κατόρθωσε να ανανεώσει επιτυχώς. Θα μπορούσε να παραιτηθεί και να μείνει στην Ιστορία. Προτίμησε να παραμείνει όμηρος του Κογκρέσου και της Γερουσίας, αιχμάλωτος των επιχειρηματικών λόμπι, των τραπεζών και ποικιλώνυμων άλλων κέντρων ισχύος. Ένας μαύρος πρόεδρος που επί των ημερών του μαύρα παιδιά πέφτουν νεκρά κάτω από τα πυρά λευκών αστυνομικών. Όχι μία φορά, αλλά πολλές.
 
Ο πρόεδρος Ομπάμα, σωστά κατά τη γνώμη μου, ζήτησε από τους Αμερικανούς που διαφωνούν με την απόφαση αυτή της δικαιοσύνης να αντιδράσουν με τρόπους ειρηνικούς. Τι πιο ειρηνικό, ωστόσο, από το να δώσει ο ίδιος την παραίτησή του και να πάει με ήσυχη συνείδηση στο σπιτάκι του; 
 
Δεν είμαι αφελής, τουλάχιστον δεν είμαι τόσο αφελής όσο τα γραφόμενά μου υποδηλώνουν. Αντιλαμβάνομαι ότι για ανθρώπους της εξουσίας, όπως ο πρόεδρος Ομπάμα, η ευστάθεια του συστήματος που υπηρετούν έχει απείρως μεγαλύτερη προτεραιότητα ακόμα και από την ίδια τους την υστεροφημία. Ότι το χρώμα του δέρματός τους δεν έχει καμία σημασία, είναι σαν να έχουν περάσει στην απέναντι όχθη, σαν να το έχουν αλλάξει (το μέσα τους χρώμα), με τρόπο ανάλογο με του Μάικλ Τζάκσον, που εναγωνίως προσπαθούσε ν’ αλλάξει το δικό του.
 
Δεν θέλω γράφοντάς τα όλ’ αυτά να με περάσουν κάποιοι για γραφικό και να μου φορέσουν κουδούνια. Αν παίρνω το ρίσκο να περιγράψω τέτοιες ουτοπικές καταστάσεις είναι γιατί θέλω να την αγγίξουμε την ουτοπία, να ψηλαφίσουμε την ποιότητά της, τις απροσμέτρητες συνέπειές της. Να τη φέρουμε μερικά κλικ πιο κοντά.