Θερμή παράκληση: Θα ήθελα κάποιος να μου εξηγήσει επειγόντως τι είναι αυτή η «ανάλυση τεχνικής ευαισθησίας» των πολιτικών που ασκεί η κυβέρνηση, όπως τη διατύπωναν χθες στελέχη του οικονομικού επιτελείου. Κι ακόμα, τι σόι πράγμα είναι αυτή η «εργαλειοθήκη που θα εξετάζει τη σχέση απόδοσης κοινωνικού κόστους».
 
Ας μου εξηγήσει, παρακαλώ, κάποιος από τους νοήμονες αναγνώστες αυτής της στήλης τι είναι αυτή η γλώσσα λανθάνουσα που χρησιμοποιούν οι τεχνικοί της εξουσίας, πού βρίσκουν τις λέξεις κι από πού αντλούν το θράσος να τις κακοποιούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, κακοποιώντας ταυτόχρονα χιλιάδες ανθρώπους που τις υφίστανται, μαζί βέβαια με τις αντίστοιχες πολιτικές. Σε τι εργαστήρια νεοφιλελευθερισμού και σε τι λόμπι διεθνούς επιρροής κατασκευάζονται οι λέξεις και οι έννοιες, αλλά και οι τεχνικοί που τις υπηρετούν και τις υλοποιούν.
 
Τανύζω τις πνευματικές μου δυνάμεις στο έπακρο προκειμένου να φτάσω μέχρι τις έσχατες συνέπειες των λέξεων και των νοημάτων, αλλά και των νημάτων που κρύβονται από πίσω, που θέλουν να με τυλίξουν και να με αιχμαλωτίσουν.
 
«Ανάλυση τεχνικής ευαισθησίας». Να προσομοιώσουμε δηλαδή το κάθε μέτρο στην κοινωνική ομάδα όπου αντιστοιχεί και να δούμε πόσοι θα πεθάνουν και πόσοι θα επιζήσουν, πόσοι θα λυγίσουν και πόσοι θα σταθούν όρθιοι, πόσοι θα παραμείνουν στη χώρα και πόσοι θα το βάλουν στα πόδια.
 
Αλλά εγώ θα αντιστρέψω τον όρο και θα μιλήσω για ανάλυση τεχνικής αναισθησίας. Όχι, δεν εννοώ εδώ την αναλγησία των κυβερνώντων και των μανδαρίνων τους, αυτή είναι δεδομένη. Μιλάω για το αναισθητικό που θα χρησιμοποιήσουν, για την τεχνική της νάρκωσης ή και της λοβοτομής ακόμα που θα χρειαζόταν να επιβάλουν σε έναν λαό προκειμένου να εκλάβει όλο αυτό το απίθανο σκηνικό ως «διόρθωση αδικιών», ως «χαλάρωση της λιτότητας» και ως «εφαρμογή αποφάσεων της Δικαιοσύνης», όπως θέλουν να μας πείσουν ότι συμβαίνει.
 
Κι όσο για την «εργαλειοθήκη που θα εξετάζει τη σχέση απόδοσης κοινωνικού κόστους», υποθέτω ότι πρόκειται για κάποιους μετρητές που συγκρίνουν τον πόνο που το κάθε μέτρο επιφέρει στους αποδέκτες του, ίσως και τους παράπλευρους πόνους που προξενούν επαγωγικά στον κοινωνικό περίγυρό τους, και αποφαίνονται ποιος πόνος πρέπει να αυξηθεί και ποιος να μετριαστεί, και τι ισοδύναμα μέτρα πόνου πρέπει να επινοηθούν και να επιβληθούν, που κι αυτόν τον πόνο με τη σειρά τους, θα τον επιμετρήσουν, χάρη στην εργαλειοθήκη τους, ώστε να έρθουν μετά να διορθώσουν τις αδικίες με νέες αδικίες, γιατί η Δικαιοσύνη, ως γνωστόν, είναι τυφλή όσον αφορά τον πόνο του άλλου και μονάχα για τον δικό της πόνο γίνεται ανοιχτομάτα – και για τον αδελφό πόνο των ενστόλων…
 
Αλλά τώρα που τα έγραψα όλ’ αυτά, μια άλλη εικόνα αναδύεται μέσα από τις λέξεις, όχι ο Αλέξης, τουλάχιστον όχι ακόμα, προς το παρόν αναδύεται η εικόνα ενός χειρουργείου, του αναισθησιολόγου που μετράει τον πόνο του άλλου -τον δικό σου και τον δικό μου- κάνοντας «ανάλυση τεχνικής ευαισθησίας», αλλά το αναισθητικό τελειώνει στην πορεία, ελλείψει πιστώσεων και ισοδύναμων μέτρων.
 
Και το «άσπρο φως», που θα βλέπει τάχα «στο τέλος της ημέρας» ο πολίτης δεν είναι βέβαια το φως του ήλιου, οι ιθύνοντες του υπουργείου σου το λένε άλλωστε καθαρά: «στο τέλος της ημέρας». Και στο τέλος της ημέρας όλοι ξέρουμε πως δεν υπάρχει φως του ήλιου αλλά μονάχα τεχνητό φως, πρόκειται λοιπόν για το φως των προβολέων του χειρουργείου («το άσπρο φως»), για μια άλλη εκδοχή της ανακριτικής λάμπας. Κι έτσι η «ανάλυση τεχνικής ευαισθησίας» θα συνεχιστεί, χωρίς αναισθητικό πια, γυμνή όπως κι ο ασθενής πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, σαν σφαχτάρι, και τότε ο χειρούργος θα ζητήσει από τον βοηθό του να πιάσει κάτι από την εργαλειοθήκη, η οποία δεν είναι «εργαλειοθήκη που θα εξετάζει τη σχέση απόδοσης κοινωνικού κόστους», είναι μια κανονική εργαλειοθήκη με χειρουργικά εργαλεία, με νυστέρια, με πριόνια και κρανιοτρύπανα, οπότε η χειρουργική επέμβαση συνεχίζεται κανονικά, έστω και χωρίς αναισθητικό, από πάνω προς τα κάτω. Τότε ο βοηθός του χειρούργου προβάλλει ένσταση, μην τον σκίζεις τον ασθενή από πάνω προς τα κάτω, από κάτω προς τα πάνω πρέπει να διορθώσουμε τις αδικίες, από κάτω προς τα πάνω πρέπει να τον σκίσουμε, είναι καλύτερα έτσι. Κι ούτε νομίζω πως θα σταματήσουν εκεί τώρα που τον έχουν τον ασθενή ξαπλωμένο στο τραπέζι. Όσο ο ασθενής δεν αντιδρά και δεν ξεσηκώνεται εκείνοι θα συνεχίζουν, γιατί να μην του κάνουν και μια εγκάρσια τομή, ένα πείραμα είναι, και άλλωστε το ιατρικό λάθος είναι κι αυτό μέσα στο παιχνίδι – και το ιατρικό απόρρητο επίσης.
 
Α, να μην το ξεχάσω, η όλη συζήτηση για τη διόρθωση των αδικιών από πάνω προς τα κάτω ή από κάτω προς τα πάνω δεν αφορά ολόκληρο το σώμα της κοινωνίας, η συζήτηση αφορά μονάχα μισθούς, επιδόματα και συντάξεις, υπερωρίες και εκτός έδρας. Για τους μη έχοντες ούτε μισθό ούτε σύνταξη κουβέντα, και η επανόρθωση των αδικιών έχει τα όριά της, για όλους τους άλλους, για τους άνεργους, τους ανασφάλιστους, τους απλήρωτους και τους επισφαλώς εργαζόμενους δεν υπάρχουν κρεβάτια, δεν υπάρχουν θέσεις στην εντατική ούτε στα χειρουργεία, εκείνοι βρίσκονται και πάλι εκτός κάδρου, αυτοί δεν υπέστησαν αδικίες και πάντως καμία διόρθωση αδικιών δεν προβλέπεται γι’ αυτούς, ούτε κάθετη ούτε εγκάρσια, γι’ αυτούς υπάρχει μια συνεχής αδικία που δεν επιδέχεται ούτε ανάλυση τεχνικής ευαισθησίας αλλά ούτε και οποιαδήποτε διερεύνηση ως προς τη σχέση απόδοσης κοινωνικού κόστους. Όλοι αυτοί δεν υπάρχουν καν, κι αν υπάρχουν, η θέση τους είναι μονάχα στα συρτάρια παγερών νεκροτομείων.
 
Ως εδώ φτάνουν οι δικές μου ερμηνευτικές δυνάμεις, φίλε αναγνώστη, δεν μπορώ να πάω παραπέρα, δεν θέλω άλλωστε, δεν αντέχω, οι εικόνες είναι πολύ βαριές και το συναίσθημα παγερό.
 
Δεν θέλω να προχωρήσω άλλο σ’ αυτή την παράνοια, σ’ αυτή την εναγώνια αναζήτηση των σκοπών που βρίσκονται πίσω από την «Ανάλυση τεχνικής ευαισθησίας» και πίσω από την «Εργαλειοθήκη που θα εξετάζει τη σχέση απόδοσης κοινωνικού κόστους», ούτε στην ερμηνεία του χρησμού με το «άσπρο φως στο τέλος της ημέρας».
 
Αιτούμαι τη βοήθεια του κοινού. Πάσα άλλη -πιο αισιόδοξη- εξήγηση δεκτή.
 

Πηγή: Βραδινό δελτίο ειδήσεων του Mega / 26.6.2014