Το καλύτερο για έναν άνθρωπο είναι να μην έχει ταβάνι. Δεν ισχύει το ίδιο με τα κτίρια.
Θα μιλήσουμε για ταβάνια που πέφτουν. Από τα αρχαία χρόνια, η χώρα μας εμφανίζει ένα πρόβλημα στο ζήτημα “ταβάνι”. Πάρτε την ακρόπολη. Κουρούπα. Δελφοί. Καμπριολέ. Μην κάτσεις με βροχή. Μόνη εξαίρεση, που το διορθώσαμε ευτυχώς, ο ναός του επικούρειου Απόλλωνα στην Πελοπόννησο.
Όπου επειδή δεν είχε, βάλαμε τέντα, σαν να κρύβεις ημιυπαίθριο και να λες πάλι καλά που δεν βάλανε το χοντρό πλαστικό, της ψησταριάς.
Για να μη θεωρηθεί ότι σκαλίσαμε όμως την αρχαία ιστορία των ταβανιών που πέφτουν, να εξηγήσουμε ότι συζητάμε εδώ με αναφορές σε ατυχήματα που έχουν γίνει μόνο τη χρονιά που πέρασε.
Γιατί πέφτουν λοιπόν; Εχεις τα πάνω σου και τα κάτω σου. Έτσι είναι και τα ταβάνια. Και γιατί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η Ελλάδα είναι υπό καθεστώς ακραίας λιτότητας. Δηλαδή το κράτος εδώ και μιάμιση δεκαετία προσπαθεί να κόψει έξοδα από όπου μπορεί, ώστε να αντεπεξέλθει στους στόχους της λιτότητας. Αυτό σημαίνει πολύ λιγότερα κονδύλια για συντήρηση και βελτίωση δημόσιων υποδομών.
Συγγραφική Ομάδα: Χάρης Ζάβαλος, Θάνος Καμήλαλης, Ήρα Κατσούδα, Κωνσταντίνος Πουλής, Νεκταρία Ψαράκη
Μοντάζ: Λυδία Βλάχου
Παραγωγή: Ζωή Παπαδοπούλου
Σήμα έναρξης και λήξης: Elis Foto
Μουσικό Θέμα σήματος λήξης: Σπύρος Γραμμένος L
ogo Ανασκόπησης: Κάθυ Τσουρλάκη