Το τέσσερα τραγούδια του mini LP του συγκροτήματος Anfo βρίσκονται στον αέρα και διανέμονται δωρεάν μέσα από το ThePressproject και από το site του γκρουπ http://anfoband.com/:
1. Class War
2. Dead men walking
3. Happy end
4. I hate Hipsters
Κατεβάστε το
It is a war of rich against the poor, you can’t stay uninvolved.
We are in a class war baby.
Οι ANFO ξεκίνησαν την πορεία τους στις 23 Ιανουαρίου του 2013.
Ο ήχος τους ξεπερνάει τα όρια του punk rock, που είναι και η κύρια, κοινή, μουσική καταβολή όλων των μελών της μπάντας.
Τα τραγούδια τους έχουν ως κορμό την ουσιαστική απλότητα και το ανοιχτό πνεύμα του επαναστατικού rock'n'roll.
Το πρώτο mini LP των ANFO θα παρουσιαστεί στο Παρασκευή 10/1/14 στο After Dark (Ιπποκράτους & Διδότου31), ώρα 23.00.
Μαζί τους οι Pink Tank Project, στην πρώτη τους εμφάνιση μετά από απουσία ενός χρόνου.
Στα decks o Chris BI των Last Drive.
Το site του γκρουπ http://anfoband.com/, που σχεδίασε ο Πέτρος Θεοχάρης, μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες, όπως και στη σελίδα τους στο facebook: https://www.facebook.com/ANFOband.
I am not a lazy slacker, I am nobody’s sucker.
I am a hard working man, ain’t gonna be no modern slave.
They can’t produce without me, I demand a fair share.
I may not be a communist, but I have class consciousness.
Οι ANFO είναι οι:
Σωτήρης Θεοχάρης (φωνή, στίχοι, κιθάρα):
Νίκος Χαραλαμπόπουλος – «Τσουλούφης» (μπάσο, φωνητικά):
Φώτης Πατίκας (κιθάρα, φωνητικά):
Γιώργος Χλωρός (τύμπανα)
Με μεγάλη προϋπηρεσία και ένσημα όλοι τους σε γκρουπ της ανεξάρτητης ελληνικής ροκ σκηνής όπως το ΑΔΙΕΞΟΔΟ, οι Deus Ex Machina, οι My Turn, οι NoMind κ.λπ.
Στο κείμενο που δημοσιεύουμε περιγράφουν τη σχέση τους με τη μουσική, εξηγούν την άποψη τους για τη «μουσική βιομηχανία» και την απόφασή τους να μοιράσουν ελεύθερα τα τραγούδια τους από το διαδίκτυο.
Μια τάση που κερδίζει συνεχώς έδαφος στο εξωτερικό, αλλά και ανάμεσα σε έλληνες δημιουργούς.
ANFO: Η δωρεάν διανομή είναι ελευθερία!
Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα … Στην αρχή τα ακούσματά μας ήταν ακούσια, χωρίς επιλογή. Τ’ αυτιά μας γέμιζαν ηχητικές πληροφορίες και στιχουργικά ερεθίσματα από τη μουσική που απλώς ακούγονταν γύρω μας, από τους ελεύθερους ήχους που ξεπηδούσαν από το περιβάλλον, όπως από το στερεοφωνικό του «περίεργου» μουσάτου γείτονα, το μουσικό διάλειμμα -«Συγνώμη για τη Διακοπή»- της τηλεόρασης, το περαστικό αμάξι με το κλαιγάμενο 8track, τη μουσική της καφετέριας που πήγαιναν οι γονείς μας…
Μετά… «…παιδιά, ο Μήτσος μόλις παρέλαβε τον διπλό των Led Zeppelin, 3 μήνες περίμενε να τον φέρουν στο δισκοπωλείο της γειτονιάς, από Γερμανία εισαγωγής, 580 δρχ. έσκασε, μάζευε το χαρτζιλίκι, τάλιρο-δεκάρικο, για να τον παραγγείλει! Πάμε σήμερα το βράδυ να τον λιώσουμε, εγώ αγόρασα και μια 90άρα μετάλλου να μου τον γράψει, την προηγούμενη με τους Black Sabbath τη μάσησε το κασετόφωνο, ρε γαμώτο, …ρε συ Γιάννη, φέρε το τελευταίο τους σε παρακαλώ αν μείνει κενό να γράψω μια επιλογή από τα κομμάτια τους στην 90άρα».
Κάπως έτσι ήταν… Πολύ πριν πιάσουμε στα χέρια μας κιθάρες, μπάσα, τύμπανα, μικρόφωνα, πολύ πριν σκαρώσουμε τις πρώτες μας συνθέσεις, πολύ πριν επικολληθεί πάνω μας, σαν κουτσουλιά ενός μαύρου περιστεριού σε κυριακάτικο σακάκι, η ρετσινιά του «καλλιτέχνη» ή του «μουσικού». Κι αυτό δεν άλλαξε στην ουσία ποτέ.
Ήμαστε ακροατές πολύ πριν φανταστούμε τον εαυτό μας να παίζει και να δημιουργεί rock n roll, πολύ πριν δούμε το όνομά μας πάνω σ’ ένα άλμπουμ βινυλίου, πολύ πριν δούμε τη φωτογραφία μας σε κάποια αφίσα, πολύ πριν διαβάσουμε την πρώτη κριτική για το demo του πρώτου μας γκρουπ σε κάποιο έντυπο, πολύ πριν νιώσουμε τη συγκίνηση της πρώτης συναυλίας. Ήμαστε ακροατές και κάθε καινούργιο άκουσμα θα ήταν αδύνατο να το λάβουμε, να το εκτιμήσουμε, να το αγαπήσουμε, να το σιχαθούμε, να το κριτικάρουμε, να το λιώσουμε, να το χλευάσουμε, να το συζητήσουμε, να το μιμηθούμε, να το αποστραφούμε, να το επικοινωνήσουμε, να το μοιραστούμε, να μας εμπνεύσει, να μας επηρεάσει, να μας κυριεύσει, να μας αλλάξει, να μας χορέψει, να μας κάνει να βαρεθούμε ή να μας ταξιδέψει ανεπανόρθωτα, χωρίς τη δυνατότητα της δωρεάν διάδοσης.
Είτε κασέτες, είτε CD, είτε mp3, είτε «ερασιτεχνικά ραδιόφωνα», η βασική και πρωταρχική πρόσβαση στον απέραντο κόσμο της μουσικής, η απεριόριστη ελευθερία επιλογής είναι η δυνατότητα της δωρεάν διάδοσης. Εξάλλου, γιατί γράφουμε τραγούδια; Δεν είναι τελικά η καλλιτεχνική δημιουργία, οποιοδήποτε είδους, η μέγιστη αγωνία για επικοινωνία; Για μας είναι! Πώς είναι δυνατόν να γράφεις τραγούδια αν δεν θέλεις να ακουστούν; Πως είναι δυνατόν να γράφεις τραγούδια από καρδιάς αν δε θέλεις να τα μοιραστείς, πώς είναι δυνατόν να μη θέλεις να εκτεθείς δημόσια, ειδικά όταν μέσα στα τραγούδια σου περικλείεις τις ιδέες σου, τα συναισθήματά σου και τις αλήθειες σου, όταν η μουσική σου είναι η δημιουργική σου ψυχανάλυση;
Ναι, θέλουμε ως τραγουδοποιοί να διαδώσουμε τα τραγούδια μας, θέλουμε να τα αμολήσουμε ελεύθερα να εκτιμηθούν, να αγαπηθούν, να μισηθούν, να κριτικαριστούν, να λιωθούν, να χλευαστούν, να συζητηθούν, να γίνουν αντικείμενο απομίμησης, να προκαλέσουν αποστροφή, να επικοινωνηθούν, να μοιραστούν, να εμπνεύσουν, να επηρεάσουν, να κυριεύσουν, ν’ αλλάξουν, να χορευτούν, να γίνουν βαρετά ή να ταξιδέψουν ανεπανόρθωτα. Αν δεν θέλαμε να διαδοθούν τι νόημα θα είχε;
Πειρατεία αποκαλούν κάποιοι «καλλιτέχναι» τη δωρεάν διανομή…
Πειρατεία το ονομάζει μόνο η «μουσική» βιομηχανία και οι εργολάβοι της, θεωρώντας πως «χάνονται κέρδη» και πως πλήττονται τα «πνευματικά δικαιώματα» των καλλιτεχνών (από πότε έπιασε ο πόνος οποιαδήποτε βιομηχανία για τον κόπο του καλλιτέχνη;).
Και μπορεί αυτό ν’ ακούγεται «λογικό», αλλά δεν είναι ακριβώς η αλήθεια, αντίθετα μάλλον είναι ακριβώς ψέματα. Καταρχάς τα κέρδη χάνονται μόνον όταν αυτά υπάρχουν! Είναι άλλο το διαμοιράζεται δωρεάν το έργο ενός καλλιτέχνη και άλλο τα «κλεψίτυπα», «πειρατικά» αντίγραφα που πουλιούνται από «μουσικές» παραβιομηχανίες (σε τι διαφέρουν άραγε από τις «επίσημες» βιομηχανίες;). Άλλο η πώληση «μαϊμού προϊόντων» και άλλο η δωρεάν διανομή. Η δωρεάν διανομή και το δωρεάν μοίρασμα δεν ενέχουν καμία διαδικασία κέρδους για κανέναν, και συνεπώς και καμία έννοια «κλοπής». Είναι δικαίωμα του καλλιτέχνη να θέλει να μοιραστεί το δημιούργημά του δωρεάν. Η προστασία του πνευματικού του δικαιώματος έχει μόνο νόημα όταν παράγεται κέρδος από τη χρήση του. Προφανώς το προϊόν (σε μορφή CD, βινύλιο κ.λπ.) που παράγεται και πωλείται από μια εταιρεία αποφέρει κέρδη, και ο ακροατής είναι ελεύθερος αν θέλει να ανταμείψει τον καλλιτέχνη αγοράζοντάς το, και φυσικά δεν υπάρχει καμία ένσταση σ’ αυτό. Λίγο πολύ όλοι μας ως ακροατές έχουμε αγοράσει τους δίσκους ή τα CD των αγαπημένων μας καλλιτεχνών ή έχουμε πληρώσει εισιτήριο για να τους δούμε ζωντανά, και συνεπώς έχουν αμειφθεί με τη δική μας αυτή επιλογή. Δεν είμαστε ενάντια στην αμοιβή των καλλιτεχνών.
Η «μουσική» βιομηχανία, όμως, όταν μιλά για πειρατεία δεν νοιάζεται για την αμοιβή του καλλιτέχνη, το απώτερο όνειρο κάθε «φιλελεύθερου βιομηχάνου» είναι το απόλυτο κέρδος και ο στόχος είναι στην ουσία η απαγόρευση της δωρεάν διανομής ώστε η «κατανάλωση» της μουσικής να είναι «υποχρεωτική αγορά». Ακόμα δε πιο ύπουλα, αφού η επιλογές θα λιγοστεύουν για τον ακροατή, η «μουσική» βιομηχανία ονειρεύεται την πλήρη ποδηγέτηση του ακροατή και τον εθισμό του στα δικά της και μόνο «προϊόντα».
Στα παπάρια μας λοιπόν η «μουσική» βιομηχανία και ό,τι υποστηρίζει. Οι ANFO έχουμε επιλέξει να δίνουμε τη δυνατότητα σε κάθε ακροατή να μπορεί να λάβει και να διαμοιράσει (πάντα χωρίς την ύπαρξη κερδοφορίας) τα τραγούδια μας, και αν πραγματικά θέλει και εκτιμά πως αξίζει να μας ενισχύσει οικονομικά μπορεί πάντα ν’ αγοράσει τα βινύλια ή να παρακολουθήσει μια συναυλία μας απ’ αυτές που επιλέγουμε να έχουν εισιτήριο. Η δωρεάν διανομή της τέχνης δεν είναι κλοπή, είναι ελευθερία.
ANFO
Wanna be bohemian hero, you are nothing but a midleclass brat.
Driving your mommy’s hybrid car, fueled by your daddy’s credit cards.
Με μουσική άποψη και όχι μόνο, με κριτική ματιά στην ιδιαίτερα φορτισμένη εποχή μας, με στίχο καταγγελτικό, δυναμικά φωνητικά και καθαρό rock’n’roll ρυθμό, ηχογράφησαν και κυκλοφορούν το πρώτο τους mini LP και ετοιμάζουν ταυτόχρονα το υλικό για το πρώτο τους LP.
Ένα mini LP αφιερωμένο σε όλους τους φίλους τους, σε συγκροτήματα και μουσικούς που μοιράστηκαν μαζί τους τη σκηνή, που ηχογράφησαν μαζί, που βρέθηκαν μαζί σε περιοδείες και σε πάρτι και σε όλους τους άλλους που απλώς μοιράστηκαν τη χαρά της μουσικής μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί, όπως είπαμε, τα μέλη του γκρουπ έχουν προϋπηρεσία.
Why do I always lose the way?
Why do I always blow my chances?
Why do I never bring it off?
Why am I bound to failure?
For once, I need a happy end …
Το φυτίλι έχει ήδη ανάψει.