Ο Τόμας Σανκάρα, πρόεδρος του έθνους της Μπουρκίνα Φάσο και αντιαποικιακός σοσιαλιστής ηγέτης που τιμάται σε όλη την αφρικάνικη ήπειρο δολοφονήθηκε πριν από 34 χρόνια, μαζί με άλλους 12, από μια διμοιρία στην πρωτεύουσα Ουαγκαντούγκου, μετά από μόλις τέσσερα χρόνια στην εξουσία.
Για την δολοφονία του δικάζονται 14 άτομα, ανάμεσά τους ο πραξικοπηματίας πρωην πρόεδρος Μπλεζ Κομπαορέ και ο επικεφαλής της ασφάλειάς του Γκίλμπερτ Ντιεντερέ, οι οποίοι κατηγορούνται για συνέργεια σε φόνο, βλάβη της κρατικής ασφάλειας και συνέργεια στην απόκρυψη πτωμάτων. Ένα ακόμη γνωστό πρόσωπο μεταξύ των κατηγορουμένων, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε φυγή, είναι ο Χιακίνθε Καφάντο, πρώην αξιωματικός της προεδρικής φρουράς, ο οποίος κατηγορείται ότι ηγήθηκε της ομάδας που δολοφόνησε το Σανκάρα.
Οι δικηγόροι του Κομπαορέ κάνουν λόγο «πολιτική δίκη», ισχυριζόμενοι πως απολάμβανε ασυλία ως πρώην αρχηγός του κράτου;. Η υπόθεση ωστόσο έχει υποστηριχθεί από πολλούς στη Μπουρκίνα Φάσο που επιθυμούν να αποκαλυφθούν οι θολές συνθήκες θανάτου του Σανκάρα. «Αυτό που περιμένουμε να κερδίσουμε εγώ και τα θύματα σε αυτή τη δίκη είναι η αλήθεια και η δικαιοσύνη», δήλωσε ο Πρόσπερ Φάραμα, ένας από τους δικηγόρους των νεκρών. «Μέχρι στιγμής υπάρχουν αντιφατικές εκδοχές για το τι πραγματικά συνέβη».
Ο Σανκάρα ήρθε στην εξουσία στα 33 του χρόνια ως ένας από τους νεότερους ηγέτες στη σύγχρονη αφρικανική ιστορία και έγινε μια εμβληματική προσωπικότητα μεταξύ μιας γενιάς Αφρικανών ηγετών μετά την ανεξαρτησία. Το σοσιαλιστικό του πρόγραμμα εθνικοποίησης, αναδιανομής της γης και μαζικής κοινωνικής πρόνοιας χαιρετίστηκε ως μετασχηματιστικό, κατά τη τετραετή διακυβέρνηση μιας από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου.
Κάποια από τα επιτεύγματά του ήταν ο εμβολιασμός 2,5 εκατομμυρίων παιδιών τις πρώτες εβδομάδες της διακυβέρνησης του, μια πανεθνική εκπαιδευτική εκστρατεία που αύξησε το ποσοστό αλφαβητισμού από 13% το 1983 σε 73% το 1987, Η αντιμετώπιση της ερημοποίησης με φύτευση εκατομμυρίων δέντρων, η βελτίωση στα δίκτυα κυκλοφορίας και διανομής της χώρας δίχως καμία ξένη βοήθεια, η αναβάθμιση της θέσης της γυναίκας με την ένταξή της στην εργασία, η απαγόρευση παιδικών και αναγκαστικών γάμων, της πολυγαμίας και του ακροτηριασμού γεννετικών οργάνων, η αγροτική μεταρρύθμιση που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγής, η άρνηση του αποικακού χρέους προς την Γαλλία, όπως και της ανάμειξης του ΔΝΤ στα εσωτερικά της χώρας.