Ανοιχτή επιστολή του ThePressProject προς ανήσυχους πολίτες

Αυτό σημαίνει πολλοί άνθρωποι με πολλές διαφορετικές απόψεις και πολιτικές θεωρήσεις να πρέπει να βρουν τις σωστές διατυπώσεις και να διασφαλίσουν πως όσα γράφονται βασίζονται σε δημοσιογραφική και όχι πολιτική ανάλυση. Σας θυμίζουμε ότι το δικαίωμα στην ενημέρωση είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Ωστόσο ένα  Σύνταγμα λειτουργεί μόνο όταν και οι πολίτες αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις τους και για αυτό, το δικαίωμα στην ενημέρωση θα παραμένει κενό περιεχομένου χωρίς την δική σας απαίτηση για ενημέρωση. Από όλη τη συντακτική ομάδα του TPP… Καλό Πάσχα !

Υπάρχει πολιτική Ανάσταση;

 
Το ερώτημα θα το απαντήσουμε όλοι μαζί. Εσείς κι εμείς. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον…
 
Στην ειδησεογραφία των τελευταίων εβδομάδων μπορείτε εύκολα να παρατηρήσετε ότι έχει πάρα πάμπολλα δεδομένα, πυκνότατη ροή, συνεχείς παρουσίες ανταποκριτών ένθεν-κακείθεν του Ατλαντικού, αριθμητικά data και αποκλειστικότητες αλλά… ελάχιστη ενημέρωση. 
 
Η κυρίαρχη τάση στα Μέσα Ενημέρωσης – παραδοσιακά και «νέα»- είναι η μεταφορά μιας εικόνας χάους και μάλιστα καθόλου δημιουργικού. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν μοχλός πίεσης για την ελάφρυνση του χρέους εμφανίζεται ως μπαμπούλας” από κάποια μέσα, ενώ κάποια άλλα το αναγόρευσαν σε «θύμα υποκλοπών» και έντιμο συνομιλητή. Το πάλαι ποτέ λαομίσητο ζεύγος Μέρκελ-Σόιμπλε παρουσιάζεται πότε ως λογικός διαπραγματευτής και πότε ως απεργαζόμενο νέα σχέδια πτώσης της κυβέρνησης και εξόδου από την Ευρωζώνη. Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλώντ Γιούνγκερ την Τρίτη «χτυπάει το χέρι στο τραπέζι για την Ελλάδα» και την Τετάρτη η εκπρόσωπος του Μίνα Αντρέεβα δηλώνει ότι είναι «συζητήσιμα» τα προληπτικά μέτρα εφόσον συμφωνήσουν οι δανειστές. 

Και μέσα από αυτή την εικόνα που παραπέμπει σε ένα απόλυτο χάος, με την είδηση του κάθε λεπτού να φτάνει σε σημείο σχεδόν να ακυρώνει εκείνη του προηγούμενου και με τις αντιφάσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, ο αναγνώστης, τηλεθεατής ή ακροατής καλείται να… «ενημερωθεί», ενώ οι λεγόμενες «ανώνυμες πηγές» που διαρρέουν κατά το δοκούν πληροφορίες ή και «πληροφορίες», μόνο στην απόλυτη σύγχυση μπορούν να οδηγήσουν.

Όσον αφορά μάλιστα τον τρόπο σερβιρίσματος από τα trailers των τηλεοπτικών δελτίων, με την υποβλητική μουσική υπόκρουση και με τη χρήση βαρύγδουπων τίτλων, («Ανώτατος Αξιωματούχος της Κομισιόν», «Έγκυρη κυβερνητική πηγή», «Ανώτατο στέλεχος του ΔΝΤ» κ.λπ), όχι μόνο δεν κινούνται προς την κατεύθυνση της ενημέρωσης αλλά αντιθέτως προκαλούν τρόμο, πανικό, σύγχυση και τελικά αποθαρρύνουν τον πολίτη, οδηγώντας τον με μαθηματική ακρίβεια στην απογοήτευση και τελικά στην παραίτηση αφού ο ακατάσχετος βομβαρδισμός πληροφοριών και μάλιστα ασύνδετων μεταξύ τους, δεν καταφέρνει τίποτε περισσότερο από το να μπλοκάρει την κριτική σκέψη. Το θεμελιώδες δηλαδή εκείνο στοιχείο που μετατρέπει τον άνθρωπο από μέρος κάποιας «μάζας» σε συνειδητό πολιτικό υποκείμενο ικανό να αποτιμήσει τα εκάστοτε δεδομένα και κυρίως να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στις όποιες εξελίξεις ή με απλούστερα λόγια, στην ίδια του τη «μοίρα».
 
Πού βρισκόμαστε;
 
Το ΔΝΤ είχε δίκιο. Όχι φυσικά στις προβλέψεις του για την ελληνική οικονομία, εκεί οι αποτυχίες του πλέον είναι πασίγνωστες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η συνομιλία όμως μεταξύ Τόμσεν και Βελκουλέσκου, που αποκάλυψε στις αρχές Απριλίου το Wikileaks, είναι η πρώτη φορά που οι πιστωτές της χώρας μίλησαν (άθελα τους) με τη γλώσσα της αλήθειας. Τότε το ΔΝΤ μας είπε τρία πράγματα: Ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση στη διαπραγμάτευση, ότι είναι πιθανό το σενάριο των «δύο μνημονίων» και ότι όσο η συμφωνία καθυστερεί, απλά οι διαπραγματευτές θα λένε πως «υπάρχει πρόοδος».

Ένα μήνα μετά τη διαρροή της συνομιλίας των δύο κορυφαίων στελεχών του Ταμείου, όλα έχουν επαληθευτεί. Πράγματι υπάρχουν μεγάλες διαφωνίες μεταξύ κυβέρνησης και θεσμών, που σταδιακά μειώνονται λόγω του ότι η κυβέρνηση σέρνεται από τον έναν (ταπεινωτικό) συμβιβασμό στον άλλον. Υπάρχουν διαφωνίες ακόμα και ανάμεσα στους θεσμούς, από την ήπια αυστηρή γραμμή της Κομισιόν μέχρι τις παράλογες και προκλητικές απαιτήσεις του ΔΝΤ. Πράγματι πάμε για δύο μνημόνια. Ένα με τα νέα μέτρα που θα αναγκαστεί να φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή (πείτε το Μνημόνιο 3,5, επικαιροποιημένο Μνημόνιο 3, όπως θέλετε) κι ένα με τα «προληπτικά» μέτρα, που θα εφαρμοστούν «αν δεν πιάσουμε τους στόχους» (κάτι που στη μνημονιακή εποχή συμβαίνει σχεδόν πάντα). Μάλιστα δεν λείπουν και τα σενάρια που θέλουν το ΔΝΤ να αποδέχεται τα αριθμητικά δεδομένα στα οποία συμφωνούν οι υπόλοιποι «θεσμοί, ακόμη και να εγκαταλείπει την αξίωση για ελάφρυνση χρέους, επιμένοντας όμως στην λήψη των πρόσθετων «διαρθρωτικών» μέτρων που είναι και η ουσία των επιδιώξεών του.  Ετσι, ενώ σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε πλέον, βάσει δεδομένων, τους όρους με τους οποίους γίνεται η διαπραγμάτευση, κάθε πλευρά φροντίζει επιμελώς να υποκρίνεται ότι «υπάρχει πρόοδος».

Τι  είναι όμως τελικά αυτή η «διαπραγμάτευση»;

Σε όλο αυτό το διάστημα, η διαπραγμάτευση δεν είναι αυτό που φαντάζεται ο απλός πολίτης. Δεν πρόκειται δηλαδή για συζητήσεις με σκοπό τον αμοιβαίο συμβιβασμό Ελλάδας και θεσμών, τακτική για την οποία η εμπειρία του 2015 έχει πολλά να διδάξει. Μπορεί να γίνεται όντως συζήτηση για τα επιμέρους μέτρα (όπως τις επικουρικές συντάξεις ή την αύξηση του ΦΠΑ) αλλά ουσιαστικά, η «διαπραγμάτευση» είναι το χρονικό διάστημα που απαιτείται μέχρι η ελληνική κυβέρνηση να συμφωνήσει στις απαιτήσεις όλων των δανειστών (ο καθένας εκ των οποίων εμφανίζεται με τις δικές του εμμονές). Για του λόγου το αληθές, αναλογιστείτε πώς φτάσαμε από την απλή «αξιολόγηση» του τρίτου μνημονίου, στην υιοθέτηση ενός νέου πακέτου 5,4 δις κι έπειτα στη συζήτηση του «προληπτικού» πακέτου και του μηχανισμού δέσμευσης.

Κι όμως ο πολίτης μοιάζει να μην ξέρει τίποτα, εγκλωβισμένος σε τυποποιημένες δηλώσεις, ελεγχόμενες διαρροές, προσδοκίες για συμφωνία, αλλεπάλληλα Eurogroups και εσωτερική απογοήτευση. Η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες γι αυτό, καθώς υιοθετεί μια τακτική που υποσχόταν να σταματήσει, τις συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, χωρίς ο λαός να γνωρίζει τι προτείνουμε εμείς, τι αντιπροτείνουν οι άλλοι, πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο και τι θα συμβεί στο μέλλον. Για μας, αλλά χωρίς εμάς.
 
Τι γνωρίζουμε
 
Εμείς στο ThePressProject δεν συμφωνούμε με αυτού του τύπου την «ενημέρωση», την κατευθυνόμενη που εξυπηρετεί κάθε είδους συμφέροντα, την αποσπασματική, την περιορισμένη, που τελικά φτάνει να γίνεται και ευτελής καθώς οι φερόμενες ως έγκυρες ειδήσεις συχνότατα διαψεύδονται από τις επίσης «έγκυρες» της επόμενης μέρας. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, όχι απλώς δεν συμφωνούμε αλλά πρεσβεύουμε και επιθυμούμε το ακριβώς αντίθετο.

Και αυτό, με τις όποιες αδυναμίες και πενιχρότητα των οικονομικών μας δυνατοτήτων σε σχέση με τους λεγόμενους «μιντιακούς ομίλους». Εμείς πρεσβεύουμε και επιθυμούμε μια ενημέρωση βασισμένη στην αλήθεια των ντοκουμέντων. Ίσως ωμή, ίσως κυνική ίσως, σε κάποιες στιγμές, ακόμη και απίστευτη, πλην όμως αλήθεια. Και η εμπειρία, ιδίως εκείνη του πολυτάραχου 2015, μας διδάσκει πως μόλις κατακαθίσει ο κουρνιαχτός των πολιτικών μεγαλοστομιών και των διαγγελμάτων, ό,τι στο τέλος απομένει είναι αυτά και μόνον αυτά που υπογράφονται. 

Πολυσέλιδα, λεπτομερή κείμενα τα οποία στην συνέχεια μετατρέπονται σε νομοσχέδια και που αργά ή γρήγορα γίνονται η καθημερινότητά μας. Ακριβώς αυτή την δυνατότητα επιχειρεί να δώσει στον αναγνώστη η προσπάθεια του OpenProject σε συνδυασμό με την καταγραφή της ειδησεογραφίας. Το να μπορεί ανά πάσα στιγμή και με τρόπο εύκολο και πρακτικό να  συνδέει όσα ακούει στο σήμερα με όσα υπογράφηκαν χθες και όσα ετοιμάζονται να υπογραφούν αύριο. Να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή «πού πατά και πού πηγαίνει» όπως λέει κι ο στίχος του Δ.Σαββόπουλου. Να γνωρίζει, όχι μόνο το ποιος διαπραγματεύεται για λογαριασμό του αλλά κυρίως το τι διαπραγματεύεται.
 
Στα πλαίσια αυτής της δημοσιογραφίας το TPP έδωσε στη δημοσιότητα ένα σημαντικό έγγραφο, το δεύτερο επίσημο κείμενο που βγήκε όλο αυτό το διάστημα από τις διαπραγματεύσεις για το ελληνικό ζήτημα. Πρόκειται για το προσχέδιο συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας κι ενός εκ των θεσμών, της Κομισιόν, ένα κείμενο που ονομάσαμε «Μνημόνιο 3.5». Γιατί το κάναμε αυτό;

Αφενός μεν γιατί πρόκειται για ένα μνημόνιο με νέα σκληρότερα μέτρα από αυτά που αποδέχθηκε η ελληνική κυβέρνηση τον Ιούλιο του 2015. Με νέους φόρους (π.χ. ΦΠΑ, φόρος στην κινητή τηλεφωνία), αυστηρότερα μοντέλο αποκρατικοποιήσεων, μείωση κοινωνικών παροχών κ.λπ.

Αφ’ ετέρου διότι, από τη στιγμή που το κείμενο αποτελούσε συμφωνία μόνο με την Κομισιόν, γινόταν σαφές πως, ακόμα και αν η κυβέρνηση συμφωνούσε σε αυτά τα μέτρα, θα έπρεπε να υπογράψει ένα νέο κείμενο για να ικανοποιηθούν και οι πιο ακραίοι των θεσμών (ΕΚΤ και ΔΝΤ), δηλαδή το «Μνημόνιο 4». Λίγες μόνο ημέρες μετά τη δημοσίευση του κειμένου μέσα από το OpenProject, ήρθαν και οι συζητήσεις για το νέο πακέτο, το λεγόμενο προληπτικό. Τότε περίπου ήταν και η στιγμή που διαψεύστηκαν οι διαρροές και επιβεβαιώθηκαν τα ντοκουμέντα.
 
Τι συμβαίνει με τη δημοκρατία και τα αδιέξοδα;
 
«Καλές οι αναλύσεις αλλά …στο δια ταύτα τι γίνεται;». Ένα ερώτημα που έρχεται και επανέρχεται με διάφορες μορφές στην (επιζητούμενη) διαδραστική σχέση του ThePressProject με τους αναγνώστες – ακροατές και τηλεθεατές του. Πρόκειται για μία ερώτηση που όχι μόνο δεν μας φοβίζει ή μας κάνει διστακτικούς αλλά αντιθέτως, απασχολεί κι εμάς όπως και σάς μέσα από μία πανσπερμία προσεγγίσεων, αναζητήσεων ή απαντήσεων.
 
Μόνο που φροντίζουμε να κρατάμε σαφείς αποστάσεις από την λογική του πολιτικού «Μεσσιανισμού». Ιδίως όταν το πολιτικό σκηνικό αυτής της χώρας κυριαρχείται διαχρονικά είτε από προσωποκεντρικά κόμματα με προστατευόμενους ηγέτες και αυλές ή και από σχήματα που διεκδικούν κάποιο παπικό αλάθητο. Χαρακτηριστικά και στοιχεία που κάθε άλλο παρά δείχνουν να συσπειρώνουν τους πολίτες κάνοντάς τους ενεργούς στις πολιτικές διεργασίες. Και ακόμη κι όταν αυτό το πετύχουν μπορούν – όπως δυστυχώς αποδεικνύεται- να οδηγήσουν στην μαζική απογοήτευση με βαθιές συνέπειες και πρώτη από αυτές την καθολική άρνηση και τον αναχωρητισμό. 
 
Ίσως πράγματι και σύμφωνα με τη γνωστή ρήση, στη Δημοκρατία μπορεί «να μην υπάρχουν αδιέξοδα». Στην Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία της Ελλάδας του 2016 όμως φαίνεται πως όχι μόνο υπάρχουν αλλά είναι και ασφυκτικά.

Φαινομενικά ανόμοιοι πολιτικοί σχηματισμοί, με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, ιστορικότητα και κοινωνική αναφορά δείχνουν να καταλήγουν στον …ίδιο τοίχο πολιτικών συνταγών , συνιστώντας τελικά έναν «φαύλο κύκλο». Το πολιτικό προσωπικό, έχοντας την δική του αυτοτελή αξία, ανασυντάσσεται συνεχώς με δάνεια πολιτικών στελεχών από το ένα κόμμα στο άλλο. Οι επαγγελματίες πολιτικοί πάντα παρόντες. Διαμορφώνονται ετερόκλητες πολιτικές συμμαχίες είτε σε κυβερνητικό είτε σε εσωκομματικό επίπεδο και πολιτικοί χώροι αναλαμβάνουν ρόλο του «πολιτικού μπαλαντέρ». Και η πολιτική «χωροθέτηση» που διαμορφώθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση με τη Δεξιά, το Κέντρο και την Αριστερά μοιάζει με ανέκδοτο αφού σχεδόν άπαντες φέρονται να έχουν λερώσει τα χέρια τους στον βούρκο των μνημονίων. Φυσικά πανταχού παρούσα και η διαπλοκή που «δέχεται πλήγματα» αλλά… μόνο στα λόγια.

Και όλα αυτά στο φόντο μιας πολυθρύλητης Ευρώπης ! Μιας Ευρώπης που συνεχίζει να συζητά κεκλεισμένων των θυρών την εφιαλτική TTIP, να «βγάζει» με πανηγυρισμούς χώρες από το καθεστώς των μνημονίων (Πορτογαλία, Κύπρος) για να τους επιβάλλει στη συνέχεια τις ίδιες ακριβώς πολιτικές μαζί με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και υπό την μορφή «συμβουλών» τις οποίες ωστόσο δεν μπορούν παρά να ακολουθήσουν. Επικαλείται, βλέπετε, το περίφημο Δημοσιονομικό Σύμφωνο του 2013 με τον «χρυσό κανόνα» των ισοσκελισμένων (η πλεονασματικών για την Ελλάδα) προϋπολογισμών και την αυτοματοποιημένη προσαρμογή σε περίπτωση αποκλίσεων.

Την ίδια στιγμή η γενέτειρα του «κοινωνικού κράτους» δυτικού τύπου, στη Γαλλία θεσμοθετεί νομοθετικά  την εργασία ανηλίκων και τον περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων (προκαλώντας εκρήξεις στους δρόμους του Παρισιού), στη Γερμανία τα mini-jobs και στην Ισπανία μέτρα πρωτοφανούς λιτότητας και μάλιστα μέσα σε καθεστώς πολιτικής ρευστότητας.

Μιλάμε για την ίδια Ευρώπη που ανατριχιάζει στην προοπτική ενός Brexit ενώ διατηρεί την υποβόσκουσα απειλή ενός Grexit. Μια ήπειρο που θεωρεί «ξένο σώμα» και «ιό» τους πρόσφυγες που ή ίδια δημιουργεί, όμως αποδεικνύεται ιδιαίτερα ανεκτική στο να συναπαρτίζεται από κυβερνήσεις που στηρίζονται από ακροδεξιά ή ναζιστικά κόμματα. Ένα διοικητικό μόρφωμα που λειτουργεί με τις αποφάσεις των «άτυπων οργάνων» τύπου Eurogroup  και συνοφρυώνεται ή απειλεί κάθε φορά που σε κάποια χώρα μέλος της γίνεται δημοψήφισμα.

Το παιγνίδι μοιάζει  ίσως… πολύ μεγάλο για το μπόϊ μας. Και μένει στον καθέναν από εμάς να αποφασίσει αν θέλει και αν μπορεί να αναμετρηθεί με αυτές τις προκλήσεις.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, το ζητούμενο για μια ριζική αλλαγή της κατάστασης δεν φαίνεται να μπορεί να απαντηθεί, πόσο δε μάλλον και να υπηρετηθεί από τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες που έχουν αποδεχθεί και κηρύσσουν το «There is no Alternative» των μνημονίων, αν και στο εσωτερικό τους δεν λείπουν οι συνεχείς διεργασίες.   

Is there any alternative?

Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και όλες οι  προηγούμενες από το 2010, υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει εναλλακτική. Αυτό αποτελεί και το πλέον «ισχυρό» επιχείρημά τους οπότε είναι τουλάχιστον λυπηρό, αν όχι και υποκριτικό, να το εμφανίζουν την τελευταία στιγμή της συνθηκολόγησης και ως κάτι μάλιστα που «οι ίδιοι δεν ήθελαν αλλά δυστυχώς δεν γινόταν αλλιώς».

Και αν η όλη συζήτηση γινόταν εξ αρχής με ειλικρινείς διατυπώσεις θέσεων, οι επιλογές που θα είχαν μπροστά τους οι πολίτες θα ήταν απείρως πιο ξεκάθαρες. Οι ίδιοι πολίτες που από το 2010 μέχρι σήμερα, δεν άφησαν σχεδόν κανέναν πολιτικό παραπονεμένο, όσον αφορά τουλάχιστον την… εναπόθεση των ελπίδων τους: «Όχημα» αυτής της ελπίδας, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Φώτης Κουβέλης, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Πάνος Καμμένος.

Σημειώνεται πως ενδιαμέσως κυβέρνησαν άλλοι δύο μη εκλεγμένοι πολιτικοί ενώ με τα μνημόνια συντάχθηκε και το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη.

Πριν λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε το συνέδριο της ΝΔ στο οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατηγόρησε τον νυν πρωθυπουργό για ανικανότητα διαπραγμάτευσης με τους Θεσμούς. Υποστήριξε ότι το πρόγραμμα που ετοιμάζεται να ψηφίσει είναι βασισμένο στους φόρους και όχι στις μεταρρυθμίσεις. Ο ίδιος υποσχέθηκε να τα καταφέρει καλύτερα. Κι όμως, επί έξι χρόνια αυτή η δήλωση, για την κοινωνία έχει μετατραπεί σε ένα ανέκδοτο.

Διότι βασίζεται σε μια «θεώρηση» που θέλει τα κόμματα χωρίς συνέχεια, και με την αλλαγή ηγεσίας να εμφανίζεται ως άλλη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που απαλλάσσει από παν προηγούμενο αμάρτημα «εκούσιόν τε και ακούσιον»,  όσο βαρύ και αν δείχνει αυτό το «αμάρτημα» και όσο ποσοστό ευθύνης και αν έχει για τη σημερινή κατάσταση.

Κανείς όμως δεν μπορεί να έχει ένα τέτοιο δικαίωμα και ο λαός γνωρίζει πλέον πολύ καλά τι σημαίνει «εφεδρεία».  Τα ελληνικά προγράμματα «σωτηρίας» δεν απέτυχαν επειδή οι κυβερνήσεις ήταν άτολμες στις μεταρρυθμίσεις. Δεν δόθηκαν 180 δισεκατομμύρια στις Τράπεζες επειδή καθυστερήσαμε να απελευθερώσουμε τις… άδειες των ταξί. Και οι μερικές δεκάδες εκατομμυρίων που μπορεί να «εξοικονόμησε» η κυβέρνηση με την καταγραφή των δημοσίων υπαλλήλων δεν φτάνουν ούτε για τις γάζες των νοσοκομείων.

Αντίθετα η «μεταρρύθμιση» του δημόσιου τομέα που ουσιαστικά σήμανε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεων απλά οδήγησε στην επιβάρυνση του Ασφαλιστικού συστήματος και του συστήματος Υγείας. Τα προγράμματα που εκπόνησαν Ε.Ε. και ΔΝΤ αποδείχθηκε πως δεν είχαν στόχο τη σωτηρία της χώρας αλλά τη σωτηρία του νομίσματος και των Τραπεζών των χωρών του Ευρωπαϊκού κέντρου.

Όλα αυτά, το 2010 θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέρος πολιτικών εκτιμήσεων. Το 2016 όμως, με το αδιαμφισβήτητο πλέον ατού των χιλιάδων ντοκουμέντων και αναλύσεων, με βάση τα ίδια τα επίσημα στοιχεία των στατιστικών υπηρεσιών Ευρώπης και Ελλάδας, καθώς και τις εκθέσεις του ίδιου του ΔΝΤ, έχουν πάρει μορφή στιβαρών στοιχείων μιας δημοσιογραφικής de facto ανάλυσης, στην οποία μάλιστα,  αυτή την ανάλυση άλλωστε συμφωνεί πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των οικονομολόγων. Μοναδική εξαίρεση εκείνη του Γιάννη Στουρνάρα, που μαζί με τους αναλυτές της Alpha Bank και της Τράπεζας Πειραιώς εμφανίζονται να έχουν διαφορετική άποψη.

Με βάση αυτά τα αδιάσειστα στοιχεία, το μόνο σοβαρό επιχείρημα που μπορεί να επικαλεστεί οποιοσδήποτε σκοπεύει να ψηφίσει το επόμενο (ή τα επόμενα) Μνημόνια είναι η TINA. Οτιδήποτε άλλο είναι κοινή κοροϊδία και έλλειψη σεβασμού προς τους Έλληνες πολίτες. Και μπορεί το σκηνικό που περιέγραφε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010 για την περίπτωση που φεύγαμε από το Ευρώ να ήταν λιγότερο τρομακτικό από την σημερινή πραγματικότητα αλλά όπως λέει ο λαός… «πάντα υπάρχουν χειρότερα».
 
Από τα όσα υποστηρίζει λοιπόν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ εμείς κρατάμε μόνο αυτό. Τα υπόλοιπα περί παράλληλου προγράμματος, καλύτερης διαχείρισης, χτυπήματος της διαφθοράς και καταπολέμησης της φοροδιαφυγής θα πρέπει να μπουν σε δεύτερη μοίρα και να συζητηθούν μόνο εφόσον οι πολίτες αποδεχτούν την TINA. Υπάρχουν όμως άλλες εναλλακτικές εκτός από την καμία άλλη εναλλακτική;

Ταυτόχρονα, και για απολύτως αυτονόητους λόγους, ο χώρος της ακροδεξιάς σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει μια «απάντηση» παρά μόνο ως μια απειλή η οποία δεν θα έπρεπε να υποτιμηθεί.

Στον υπό κίνηση πολιτικό χώρο της Αριστεράς (πέραν της σταθεράς του ΚΚΕ) η προκύψασα από τις εξελίξεις του περασμένου Ιουλίου Λαϊκή Ενότητα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μικρότερα αυτόνομα σχήματα σε συνδυασμό με τα νεότευκτα πολιτικά εγχειρήματα όπως, το DiEM του Γιάνη Βαρουφάκη, η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου καθώς και ο νέος φορέας που ανακοίνωσε ο Κώστας Λαπαβίτσας ιχνηλατούν και φιλοδοξούν να αναδείξουν διαφορετικούς δρόμους.

Όλα τα παραπάνω, θεωρούμε πως είναι η καλύτερη δυνατή υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει ένα μέσο ενημέρωσης στους πολίτες που το επιλέγουν. Το μόνο που απαιτείται από αυτούς είναι να μην υποκύπτουν στη συνήθεια της κατανάλωσης «εύκολης» και «εύπεπτης» ειδησεογραφίας, μιας ειδησεογραφίας που μετατρέπει το αγαθό της ενημέρωσης σε κουτσομπολιό και πρόσκαιρη διασκέδαση, ακόμη και αν αυτό συχνά βρίσκεται υπό τον μανδύα ενός «σοβαρού» πολιτικού δημοσιογραφικού λόγου.

Γνωρίζουμε φυσικά πως όλο αυτό, θέλει και λίγο περισσότερο κόπο αλλά και λίγο περισσότερο χρόνο. Η ανάπαυλα ωστόσο του Πάσχα είναι μια εξαιρετική ευκαιρία. Δεν νομίζετε; 

Υ.Γ. Η προσπάθεια του ThePressProject για την ενίσχυση της διαφάνειας και της ενημέρωσης μπορεί να ενισχυθεί από τους ενεργούς πολίτες που έχουν την δυνατότητα να το κάνουν. Κάνοντας ένα ακόμη βήμα προς αυτόν τον στόχο, εδώ και μερικές ημέρες έχουμε ξεκινήσει συνεργασία με το Wikileaks το οποίο διαθέτει ένα πρωτοπόρο απόρθητο σύστημα υποβολής ντοκουμέντων με κρυπτογράφηση και μη καταγραφή ηλεκτρονικού ίχνους, έχοντας αποδείξει ότι μπορεί να προστατεύσει απόλυτα τις πηγές του. 

Η συντακτική ομάδα του ThePressProject