Οι τακτικοί αναγνώστες αυτής της στήλης θα αιφνιδιαστούν σήμερα, ενδέχεται μάλιστα να περάσει από το μυαλό τους ότι πρόκειται για ένα ακόμα ειρωνικό παραλήρημα σε βάρος δημοσίου προσώπου, απ’ αυτά που συνηθίζουμε εδωπέρα.
 
Και όμως όχι! Αυτή τη φορά πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο. Θέλω σήμερα να εκφράσω την απέχθειά μου για τον τρόπο με τον οποίο οργανώθηκε και εξελίχθηκε η δίωξη για φορολογική υπόθεση που αφορά την οικογένεια του κυβερνητικού βουλευτή. Δεν είμαι ειδικός περί τα φορολογικά και τα δικαστικά, ενώ και το σχετικό ρεπορτάζ παραμένει ακόμα κάπως ασαφές. Φαίνεται πάντως ότι πρόκειται για κατηγορία περί φορολογικών παραβάσεων που αφορούν ποσά της τάξης των 25.000 ευρώ, ενώ σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις πρόκειται μάλλον για υπόθεση πλημμεληματικού χαρακτήρα.
 
Το θέμα έχει δύο σκέλη. Είναι αδιανόητο κατά τη γνώμη μου να σύρονται άνθρωποι στο αυτόφωρο με χειροπέδες για τέτοιου επιπέδου φορολογικές υποθέσεις. Και 100.000 να είναι το αντικείμενο του ελέγχου, και πάλι δεν έχει κανένα νόημα όλο αυτό το σόου. Όχι για την οικογένεια του Γιακουμάτου, αλλά για οποιονδήποτε φορολογούμενο. Ο οίκος ευγηρίας δεν πρόκειται να δραπετεύσει στο εξωτερικό – εκεί θα είναι. Γενικότερα μιλώντας, αυτού του είδους οι κραυγαλέες μεθοδεύσεις με περιπολικά, μπάτσους, χειροπέδες και αυτόφωρα είναι ο λάθος τρόπος, το λάθος μήνυμα. Χολυγουντιανό υπερθέαμα από τη μία, μαζικός εθισμός στο αστυνομικό κράτος από την άλλη.
 
Η κοινωνία μπορεί να είναι θυμωμένη και να νιώθει πρόσκαιρη ικανοποίηση όταν επώνυμοι ρίχνονται στην αρένα εν ονόματι της φορολογικής δικαιοσύνης, αλλά στην πραγματικότητα οι ανάγκες της είναι εντελώς διαφορετικές: Δίκαιο, απλό και διαφανές φορολογικό σύστημα το οποίο να ανταποκρίνεται στη φοροδοτική ικανότητα του κάθε νοικοκυριού ή επιχείρησης. Ανθρώπινο αλλά σταθερό και επίμονο ελεγκτικό πλαίσιο, με έμφαση στην πρόληψη και όχι στην εκ των υστέρων δίωξη. Λογικά πρόστιμα με αναλογικότητα προς το μέγεθος του αδικήματος, τα οποία να εισπράττονται από όλους – όχι επιλεκτικά. Κι ακόμα, αυτοματοποίηση και διαφάνεια του συστήματος και αποπροσωποποίηση της σχέσης του φορολογούμενου με τους εφοριακούς, βασική αιτία ανάπτυξης των φαινομένων διαφθοράς. Αυτά έχει ανάγκη η κοινωνία και η αγορά, και όχι πυροτεχνήματα λαϊκιστικών διώξεων για το θεαθήναι, που απλώς επιχειρούν να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή και να αποπροσανατολίσουν από την αναγκαία αναδιάρθρωση ολόκληρου του φορολογικού συστήματος, τόσο στη φιλοσοφία του όσο και στον τρόπο εφαρμογής του.
 
Το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με την επιλογή του Γιακουμάτου. Δεν τρέφω την παραμικρή συμπάθεια ή εκτίμηση για τον συγκεκριμένο πολιτικό άνδρα. Τον θεωρώ γραφικό, λαϊκιστή και άκρως συντηρητικό. Αποτελεί ειρωνεία η επιλογή του για την εφαρμογή λαϊκιστικών μεθοδεύσεων αυτού του είδους. Αλλά επειδή δεν πιστεύω πως οι εφοριακοί και οι δικαστικοί διαθέτουν χιούμορ, περισσότερο αυτή η ιστορία με παραπέμπει αλλού. Όχι βέβαια σε όσα διαδίδει ο ίδιος ο βουλευτής για βρωμερή εις βάρος του συνωμοσία με πολιτική στόχευση, αλλά στις όψιμες απελπισμένες κυβερνητικές προσπάθειες να δείξουν ότι είναι αποφασισμένοι να χτυπήσουν τη διαφθορά σε οποιοδήποτε επίπεδο, ακόμα και μέσα στις ίδιες τους τις γραμμές.
 
Η αλήθεια είναι ότι ευκαιρίες για κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να τους λείψουν, και μάλιστα πολύ πιο κραυγαλέες από την υπόθεση Γιακουμάτου. Αλλά αυτό το πατιρντί που κάνουν κάθε λίγο και λιγάκι, πότε με Λιάπη και πότε με Τομπούλογλου, αποσκοπεί στο να υποκρύψει τις άλλες -πολύ μεγαλύτερες- υποθέσεις δικών τους ανθρώπων, χρηματοδοτών τους, και βέβαια πολιτικών συμμάχων τους.
 
Κυρίως όμως αποσκοπεί στο να συντηρήσει αλώβητο ένα φορολογικό και ένα ελεγκτικό σύστημα που συντρίβει την κοινωνία στο σύνολό της, ενώ αντιμετωπίζει τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή της ελίτ αλά καρτ, κατά κανόνα θάβοντάς τις με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη μην τυχόν και ξεχαρβαλωθεί το πελατειακό σύστημα πριν της ώρας του ή αποθαρρυνθούν οι διεθνείς και ντόπιοι επενδυτές και δεν βάλουν πλάτη στο ελληνικό success story.