Στο Θέατρο Εμπρός η πατίνα του χρόνου λειτουργεί καταλυτικά. Μια στρώση από τη ζωή της παλιάς καλτ εφημερίδας, μια στρώση από το ομώνυμο πειραματικό θέατρο και μία από την εν εξελίξει κατάληψη. Αντιμόνιο, σανίδι και θειάφι.
 
Το ΤΑΙΠΕΔ έχει βέβαια τα δικά του σχέδια για το μνημειώδες κτίριο, βυσσοδομεί συνεχώς εκκενώνοντάς το και προκηρύσσοντας διαγωνισμούς, τάχα μου για να το αναπτύξει, αλλά η ομάδα της κατάληψης το ανακαταλαμβάνει και το αναπτύσσει με τον δικό της τρόπο, με αλλεπάλληλα δρώμενα – το απαλλοτριώνει με όρους πολιτισμού.
 
Παλινδρομεί λοιπόν το Εμπρός ανάμεσα στη μνήμη, τον κολλεκτιβισμό και τη μνημονιακή επιβουλή, αντιστέκεται στην κατάλυσή του όπως αντιστέκονται οι στιβαροί του τοίχοι και τα απομεινάρια των παλαιών χρήσεων.
 
Η συζήτηση είχε κάτι απόκοσμο – σαν θεατρική παράσταση βγαλμένη απ’ το μέλλον μου φάνηκε. Θέμα της ήταν τα «Αντισώματα», οι νέες πρωτότυπες μορφές δράσης που αναδύονται σε μια κοινωνία βουτηγμένη στην κρίση. Η κεντρική ιδέα ήταν ότι ενώ ο νεοφιλελευθερισμός ξεδιπλώνει την επιθετικότητά του χρησιμοποιώντας τις πιο μοντέρνες και ευφάνταστες μεθόδους, τα κινήματα έχουν την τάση να αναπαράγουν συνεχώς τον κακό εαυτό τους, τις παλιές ξεπερασμένες μεθοδολογίες. Ότι οι ακολουθούμενες τακτικές φέρνουν ήττες, αν και κανενός δεν του αρέσει να χάνει συνέχεια. Είναι ανάγκη λοιπόν κι εμείς να ανανεώσουμε τις μεθόδους και τα κόλπα μας, να εφεύρουμε νικηφόρες τακτικές – ας είναι μικρές οι νίκες, αλλά να είναι νίκες.
 
Έγινε πολύς λόγος για νέες συνδικαλιστικές συμπεριφορές, για οργανικές καταλήψεις σχολείων αντί στατικών απεργιών, για την έκφραση και την αυτοοργάνωση των ανέργων, για πολεοδομικές παρεμβάσεις από τα κάτω και επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου, για την απελπισία ως καύσιμο μιας συλλογικής αντεπίθεσης. Με όρους όχι πια μόνο διαμαρτυρίας, αλλά και θετικής δημιουργικής παρέμβασης.
 
Όσο περνούσε η ώρα γινόταν φανερό ότι η ίδια η κατάληψη του Εμπρός με τη συλλογικότητα και τις δράσεις της αποτελεί έναν καλό οδικό χάρτη, ενώ στη συζήτηση παρεμβαλλόταν αχνά η ηχητική υπόκρουση της παράστασης που στο  μεταξύ εξελισσόταν στον διπλανό χώρο.
 
Οι γωνίες λειαίνονταν και γίνονταν καμπύλες. Κάπως έτσι το τραπέζι αποκτούσε συν τω χρόνω άλλη υπόσταση κι έγινε κατά κάποιον τρόπο πάλι στρογγυλό.