Σήμερα, μέρα που ’ναι, ας μιλήσουμε για απεργία. Για το ιερό δικαίωμα των εργαζομένων. Για το έσχατο όπλο τους.
 
Γιατί έτσι είναι. Δεν είναι έσχατο όπλο των εργαζομένων η πικετοφορία. Ούτε η συλλογή υπογραφών συμπαράστασης. Ούτε τα petitions στο facebook. Έσχατο όπλο των εργαζομένων δεν είναι βέβαια ούτε οι εκλογές, είναι η απεργία.
 
Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά την απεργία δεν την αντιλαμβάνομαι με τον τρόπο που γίνεται τα τελευταία χρόνια, με χαμηλά ποσοστά συμμετοχής και με τα συλλαλητήρια διασπασμένα εις τα εξ ων συνετέθησαν. Δεν την καταλαβαίνω με την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ επικεφαλής – αυτή τη ΓΣΕΕ και αυτή την ΑΔΕΔΥ. Δεν την καταλαβαίνω όταν πραγματοποιείται συμβολικώ τω τρόπω, μια 24ωρη ανά εξάμηνο, για την τιμή των όπλων. Όταν δεν μπλοκάρει, ούτε κλονίζει την οικονομία, ή ό,τι άλλο κάνει τέλος πάντων τον αντίπαλο να στριμωχτεί, να το ξανασκεφτεί και να αναγκαστεί να διαπραγματευτεί με τα συνδικάτα.
 
Από την άλλη πλευρά, ακόμα κι αυτές οι απεργίες έχουν μεγάλη αξία, κρατάνε τη φλόγα αναμμένη, υπογραμμίζουν το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι -πολύ δε περισσότερο οι άνεργοι- δεν συμβιβάζονται με τις πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης, δεν ανέχονται την ύπαρξη ενάμιση εκατομμυρίου ανέργων, τους απλήρωτους, τις απολύσεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, την υπερφορολόγηση των φτωχών, την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων και τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος. Πολύ δε περισσότερο δεν συμβιβάζονται με τα σχέδια για απελευθέρωση πλειστηριασμών και των απολύσεων, με το λοκ άουτ, με την περαιτέρω επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
 
Θέλω όμως να μιλήσω και για την απεργία των δημοσιογράφων. Που έγινε χθες, υποτίθεται για να υπάρχουν δελτία ειδήσεων την ημέρα της απεργίας και να ακουστεί ο αντίκτυπος από την απεργία και το συλλαλητήριο. Ασχέτως που τα κανάλια δευτερευόντως παρουσιάζουν τις σχετικές ειδήσεις, αφοσιωμένα όπως είναι στον εξωραϊσμό της κοινωνικής πραγματικότητας.
 
Χθες, λοιπόν, η απεργία των δημοσιογράφων σημείωσε επιτυχία. Ακόμα και οι αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ μεταδόθηκαν χωρίς σπικάζ. (Ασχέτως που μερικοί κακοπροαίρετοι λένε ότι η μετάδοση είναι καλύτερη έτσι).
 
Ωστόσο, για μία ακόμη φορά έλαμψαν διά της… απεργοσπασίας τους πολλά από τα ειδησεογραφικά ή «ειδησεογραφικά» πόρταλ. Μια νέα πληγή στο πλευρό του ταλαίπωρου συνδικαλιστικού κινήματος των δημοσιογράφων, που δυσκολεύεται να προλάβει τα ανοιχτά μέτωπα: Απολύσεις, απληρωσιά, παραβιάσεις της δεοντολογίας, δημόσια τηλεόραση, Digea.
 
Προφανώς και δεν καταφέρομαι εναντίον των νέων -κυρίως- δημοσιογράφων που εργάζονται σ’ αυτές τις σύγχρονες γαλέρες. Χωρίς συμβάσεις, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, χωρίς καμία κατοχύρωση, ανασφάλιστοι, συχνά απλήρωτοι και πάντως αμειβόμενοι με ψίχουλα, χωρίς δυνατότητα να εγγραφούν στην Ένωση Συντακτών εξαιτίας παράλογων νομικών κωλυμάτων. Που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να μην πάρουν ποτέ σύνταξη, οι περισσότεροι να μη γίνουν καν ποτέ πραγματικοί δημοσιογράφοι.
 
Εναντίον των ιδιοκτητών αυτών των μέσων καταφέρομαι, οι οποίοι πολύ συχνά είναι επίσης ιδιοκτήτες παραδοσιακών μέσων. Και εναντίον των διευθυντών τους επίσης, που αν και δημοσιογράφοι, συνήθως μέλη της Ένωσης Συντακτών, κρύβονται πίσω από το θολό θεσμικό πλαίσιο και τον άτυπο χαρακτήρα των ανυπόληπτων μέσων που έχουν δημιουργήσει, για να κερδίσουν μερικά κλικ παραπάνω εκμεταλλευόμενοι την απεργία των άλλων μέσων ψαρεύοντας στα θολά νερά.
 
Μέσα χωρίς δομή, χωρίς πρωτογενή δημοσιογραφική παραγωγή, χωρίς κανόνες και χωρίς ταυτότητα. Το πιο αστείο είναι ότι ενώ σε καθημερινή βάση αναπαράγουν την κυβερνητική ύλη του ΑΠΕ, τη μέρα της απεργίας δεν έχουν τρόπο κανονικής τροφοδοσίας τους με ειδήσεις και ψευτοκαλύπτουν την επικαιρότητα όπως όπως, αντιγράφοντας εντέλει ο ένας την κακέκτυπη ύλη του άλλου.
 
Φυσικά, τις ξέρω όλες τις δικαιολογίες. Έχω δουλέψει σ’ αυτή την πιάτσα τα τελευταία 12 χρόνια και ξέρω όλες τις προφάσεις τους απέξω κι ανακατωτά: Ότι ο νόμος δεν προβλέπει την ένταξη των εργαζομένων στα ειδησεογραφικά πόρταλ στην Ένωση και στα ασφαλιστικά ταμεία, ότι η ΕΣΗΕΑ τους έχει γυρίσει επομένως την πλάτη, ότι δεν είχαν σκοπό να σπάσουν την απεργία αλλά συνελήφθη βλέπεις ο Αλβανός πιστολέρο και έπρεπε να υπηρετήσουν την ειδησεογραφία, ότι έπρεπε να καλύψουν το φιάσκο του Παρισιού, ότι ο ανταγωνιστής τους δούλευε κανονικά και δεν έπρεπε εκείνοι να υστερήσουν…
 
Δικαιολογίες, δικαιολογίες, δικαιολογίες, μια αγορά που προσπαθεί να τσιμπολογήσει τα σπόρια που αφήνουν οι μεγάλοι αφάγωτα, μια αγορά που αποκλείεται να αποκτήσει κύρος και αξιοπιστία, στο βαθμό που αποποιείται η ίδια τους όρους και τις προϋποθέσεις που θα τη μετατρέψουν σε πόλο έγκυρης πληροφόρησης του κοινού.
 
Δυστυχώς, το ολίσθημα δεν απέφυγαν και έγκυρα υποτίθεται μέσα που είναι συνδεδεμένα με μεγάλους ομίλους media, καθώς και το νέο μεγάλο όνομα στο χώρο της διαδικτυακής ενημέρωσης, το huffingtonpost.gr, που έκανε έτσι πολύ κακό ξεκίνημα στη χώρα μας απεμπολώντας ένα στοιχείο εγκυρότητας και επαγγελματισμού που κάνει τη διαφορά.
 
Να τ’ ακούς κι εσύ, φίλε αναγνώστη, που λοξοκοιτάς τη μία ή την άλλη «είδηση» που σου προσφέρεται χωρίς εγγυήσεις αξιοπιστίας, από μέσα που δεν είναι στην πραγματικότητα μέσα και που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ, ακόμα κι αν εσύ τους χαρίζεις μερικά κλικ με την ανοχή σου. Να τ’ ακούς κι εσύ, που αρνείσαι να ξεχωρίσεις τα πρόβατα από τα ερίφια και πριμοδοτείς με τον τρόπο σου τους νεκροθάφτες της ενημέρωσής σου.
 
Σήμερα, λοιπόν, 27//11/2014, ημέρα γενικής απεργίας, το συμπέρασμα που βγαίνει απ’ όλη αυτή την ιστορία είναι ότι πρώτη προτεραιότητα για το συνδικαλιστικό κίνημα των δημοσιογράφων είναι η οργάνωση αυτού του κόσμου, των αυριανών δημοσιογράφων, που θα επιβάλει στους εργοδότες (είτε πρόκειται για παραδοσιακούς ομίλους media, είτε για ανθρώπους του καλού κόσμου, είτε για τυχάρπαστους τύπους που ξεπλένουν βρώμικο χρήμα) κανόνες, συμβάσεις, ασφάλιση και δεοντολογία.
 
Είναι μια μάχη για το μέλλον της ενημέρωσης, που αξίζει πραγματικά να δοθεί.