Λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα ώστε να μη μένουν γκρίζες περιοχές. Μετά τη σημερινή ψηφοφορία στη Βουλή, η χώρα θα έχει πρόεδρο της Δημοκρατίας: τον κ. Κάρολο Παπούλια. Κυβέρνηση δεν θα έχει!
 
Τα πράγματα ήταν έτσι από την αρχή, παρά την παραφιλολογία περί «ισχυρού προέδρου» που έπρεπε οπωσδήποτε να εκλεγεί. Από την αρχή το θέμα ήταν αν θα αφηνόταν η κυβέρνηση να συνεχίσει το φθοροποιό της έργο. Αν θα ολοκλήρωνε τις διακοπείσες διαπραγματεύσεις με την τρόικα, αποδεχόμενη νέα σκληρά μνημονιακά μέτρα που θα αφορούσαν μισθούς, συντάξεις, φόρους, απολύσεις, εργασιακά δικαιώματα, πλειστηριασμούς ακινήτων και περαιτέρω περιορισμούς εργασιακών δικαιωμάτων.
 
Αυτό θα κριθεί σήμερα, και όχι το όνομα του νέου προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτό ήταν το διακύβευμα από την αρχή, γι’ αυτό άλλωστε δεν έγινε κατορθωτό, παρά τις αφόρητες πιέσεις, να καμφθούν οι αντιστάσεις των ανεξάρτητων βουλευτών και των δύο φυλορροούντων κομμάτων της αντιπολίτευσης.
 
Οι βουλευτές αυτοί είχαν πολλά προσωπικά κίνητρα να ψηφίσουν πρόεδρο, ώστε να παραταθεί ο βίος αυτής της Βουλής. Καθοδόν ο πρωθυπουργός τους έδωσε ακόμα περισσότερα για να το τολμήσουν. Δεν το έκαναν, όμως, γιατί το διακύβευμα υπερέβαινε το στενό τους ατομικό συμφέρον. Αφορούσε το μέλλον του τόπου. Αφορούσε επίσης την αντοχή του λαού. Γι΄ αυτό και η επιχείρηση για την αλίευση των 180 βουλευτών απέτυχε.
 
Ήταν συνταγματικό να επιχειρηθεί η ανατροπή της κυβέρνησης και η προσφυγή στις κάλπες μέσω των ψηφοφοριών για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας; Ασφαλώς και ήταν. Έχει ξαναγίνει. Έχει ξανααπειληθεί ότι θα γίνει, ασχέτως αν στην πορεία αυτό το ενδεχόμενο αποσοβήθηκε. Γιατί δεν αποσοβήθηκε αυτή τη φορά; Γιατί, όπως προαναφέρθηκε, δεν ήταν δυνατόν να αποσοβηθεί. Οι βουλευτές – στόχος δεν διέθεταν τη πολυτέλεια να δώσουν την ψήφο τους ώστε να επιτρέψουν την παράταση αυτής της πολιτικής.
 
Επιζητώντας τις 180 ψήφους για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από μια Βουλή που δεν είχε την πρόθεση να τις δώσει, η κυβέρνηση οδήγησε τη χώρα στην αβεβαιότητα. Προσπαθώντας να πάει κόντρα στα κοινοβουλευτικά μαθηματικά, δημιούργησε έκρυθμη κατάσταση και έδωσε λαβή στη φημολογία και στη σκανδαλολογία. Πάντως, δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή η κατάσταση ήταν «άνευ προηγουμένου». Υπάρχει προηγούμενο, και είναι η αποστασία του 1965, η οποία, υπενθυμίζω, πραγματοποιήθηκε σε δύο δόσεις επειδή η πρώτη δεν στάθηκε αρκετή.
 
Τώρα δεν θα φτάσουν ούτε οι τρεις δόσεις. Δεν είναι μόνο ότι πια δεν υπάρχει Παλάτι για να ενορχηστρώσει την όλη επιχείρηση. Είναι κυρίως το γεγονός ότι η ανάγκη έχει ωθήσει την ελληνική κοινωνία στην απόφαση να απαλλάξει τη χώρα απ’ αυτό το πολιτικό σύστημα. Παρά τους όποιους κινδύνους, παρά τις όποιες απειλές. Όχι από άγνοια κινδύνου, αλλά το αντίθετο: από αίσθημα αυτοσυντήρησης.
 
Συνειδητοποιεί η κοινωνία ότι αυτές οι πολιτικές τη διαλύουν. Συνειδητοποιεί ότι δεν μπορείς να εξακολουθείς για πάντα να βάζεις το λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Και επιλέγει συνειδητά, από ανάγκη περισσότερο παρά από ιδεολογία, να δοκιμάσει μια πορεία χειραφέτησης. Να χαράξει μια διαδρομή που θα αντιστρατεύεται τον φόβο των δανειστών.
 
Θα είμαι ειλικρινής. Δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει αυτός ο δρόμος. Ξέρουμε όμως πολύ καλά πού οδηγεί ο δρόμος που επελέγη το 2010, ο δρόμος στον οποίο κινούμασταν ενόψει του 2015, μέσα από την τρομοκρατία των διαδοχικών δόσεων και των συνεχών διολισθήσεων σε όλο και πιο σκληρά μέτρα, που ανακύκλωναν την ύφεση και την ανθρωπιστική καταστροφή. Ξέρουμε λοιπόν πολύ καλά ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί στην κατηφόρα και στον γκρεμό, οπότε νομοτελειακά επιλέγουμε τον άλλο, τον ανηφορικό.
 
Εντελώς ειρωνικά, προχθές ο πρωθυπουργός, σ’ εκείνη τη συνέντευξη παρωδία, στο συγκεκαλυμένο διάγγελμα που εκφώνησε με τη συνενοχή της ΝΕΡΙΤ και δύο «δημοσιογράφων», παρομοίασε τη χώρα με καράβι που κινδυνεύει αν και βρίσκεται ακριβώς έξω από το λιμάνι, και δεν μένει παρά μόνο να επιτραπεί στον κυβερνήτη του να το οδηγήσει εκεί.  
 
Δεν πέρασαν 24 ώρες και η περιπέτεια του «Norman Atlantic» που συντάραξε όλη τη χώρα με κάνει να σκεφτώ ότι τα πράγματα δεν έγιναν έτσι, ότι ο ίδιος οδήγησε το πλοίο «Ελλάδα» σε επικίνδυνα νερά και σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, κι έπειτα το παράτησε ακυβέρνητο στο πιο κρίσιμο σημείο, για να δυσκολέψει τον επόμενο κυβερνήτη. Μαζί, όμως, βάζει επίσης σε κίνδυνο τους επιβάτες και το πλήρωμα.
 
Κι ακόμα, το «Norman Atlantic» μας έδειξε ότι το πλοίο για να είναι αξιόπλοο πρέπει να έχει ελέγξει τα μέτρα ασφαλείας, και όχι να τα έχει θυσιάσει στο βωμό οικονομικών περικοπών και υφεσιακών πολιτικών.
 
Η ελπίδα, λοιπόν, για τη σημερινή ημέρα είναι διπλή: Τόσο για τη σωτηρία των επιβατών του «Norman Atlantic» όσο και του πλοίου «Ελλάς». Μόνο που γι’ αυτό το δεύτερο, θα χρειαστεί λίγος χρόνος παραπάνω. Πρώτα ν’ αλλάξει ο κυβερνήτης…