«Κλαίει ο τόπος; Κλαίει»


Μια Μουσικό – θεατρική παράσταση «για τα σπίτια ως φορέων της μνήμης και της ταυτότητας, ανθρώπων, τοπικών κοινωνιών, πολιτιστικών επιρροών, μεταβάσεων και διαρκούς ροής, στο πέρασμα των χρόνων» θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018 στις 9 μ.μ.
 
Συγκεκριμένα, η Πολιτιστική Ομάδα του 2ο Γυμνασίου Ηλιούπολης στο αίθριο θεατράκι του σχολείου (Μεσσηνίας & Κεφαλληνίας) θα αφηγηθεί τις ιστορίες πέντε σπιτιών που βρίσκονται φαινομενικά πολλά χιλιόμετρα μακριά- Ήπειρος, Πόντος, Μεσοχώρα Τρικάλων, Αθήνα, Δαμασκός. 
 
Στο ακορντεόν ο Θάνος Σαμπάνης, στο κλαρίνο ο Πάνος Σκουτέργης και στην ποντιακή λύρα η Βάσια Δουβή. Κείμενα και επιμέλεια της Τζένης Σιούτη.

Κλαίει ο τόπος; Κλαίει. Αφτιά να ’χεις να τον ακούς Ψυχή να τον νιώθεις Καρδιά να τον πονάς « (…) Το αναστήσαμε το χωριό. Μέχρι που έσκασε το μαύρο μαντάτο. Το κράτος αποφάσισε να χτίσει ένα φαραωνικό φράγμα για να εκτρέψει τον ρου του ποταμού. Το χωριό θα καταποντιστεί. Ο Άσπρος θα σταματήσει την αέναη ροή του. Θα φυλακιστεί. (…) Νομίζετε πως τα σπίτια δεν έχουν ψυχή; Και ψυχή έχουν και φωνή και μνήμη. (…) Εδώ στον μεγάλο κέδρο κρέμαγε ο πατέρας πότε το δισάκι του, πότε την ιδρωμένη του φανέλα, εκεί συναντούσε στα κρυφά την μάνα, όταν ήταν στα όπλα, πολεμώντας τον Γερμανό. Αϊ ρωτήστε τον κέδρο και θα σας αποκριθεί. Ποιος είναι αυτός που ορίζει πως πρόοδος και ανάπτυξη είναι ο βιασμός της φύσης ε; Πείτε μου ποιός; Πώς σβήνεις από τον χάρτη μια για πάντα ένα κεφαλοχώρι; Αποκριθείτε μου πώς; (…)»: Απόσπασμα από την αφήγηση για την Μεσοχώρα. 
 

Κλαίει ο τόπος; Κλαίει. Αφτιά να ’χεις να τον ακούς Ψυχή να τον νιώθεις Καρδιά να τον πονάς «(….)Τι του κάνανε του τόπου; Τι τους έφταιξε; Ο πολιτισμός, η καλοπέραση, τα ψεύτικα όνειρα, τα πετρέλαια! Ή μήπως η φτώχια, η αδικία, η ανέχεια; Ή μήπως όλα μαζί; Κουνάει τα χέρια πέρα-δώθε σαν να θέλει να ξορκίσει το κακό! Ουστ-ουστ από δω ζαγάρια του κερατά, δεν θα με ζουρλάνετε! Σηκώνεται, πιάνει το τραγούδι, Μάρκο που άφκες το σπαθί καημένε Μάρκο Μπότσαρη που αφήκες το τουφέκι Μάρκο Μπότσαρη Σουλιώτη Το πήραν οι συντρόφοι μου καημένε Μάρκο Μπότσαρη Το πήραν τα παιδιά μου Μάρκο Μπότσαρη Σουλιώτη Μονολογεί: «Θεέ μου, κάνε ν’ αλλάξω τον κόσμο χορεύοντας έναν Μπεράτι, μια Δριμινίτσα! Θεέ μου γίνεται αυτό στ’ αλήθεια; Αν χορέψω μ’ όλο μου το είναι, με όλα τα κύτταρα του κουρασμένου μου κορμιού, μπορεί; Μπορεί ν’ αλλάξει τούτος ο κόσμος ο σκάρτος; (….)»: Απόσπασμα από την αφήγηση για την Ήπειρο.