Από το Media view στο TheMediaProject
Από το Media view στο TheMediaProject
Από το Media view
στο TheMediaProject
Της Ματίνας Παπαχριστούδη
Πρέπει να ήταν Φθινόπωρο του 1993. Ο μήνας μου διαφεύγει. Το κλίμα στον Τύπο-ουδόλως γινόταν τότε λόγος για media- ήταν για μια ακόμη φορά τεταμένο. Η νέα φράση «διαπλεκόμενα» είχε ορμητικά εισβάλλει στο σκηνικό συμπαρασύροντας φίλους και αντιπάλους. Με την έξαψη νέας συντάκτριας ανέβαινα τρέχοντας την Ακαδημίας. Είχαμε μια ακόμη από αυτές, τις σωτήριες για εμένα, συναντήσεις με την Ισαβέλλα Παπαζήση, εκδότρια και ψυχή και παράδειγμα στο περιοδικό Media view (νάτη η λεξούλα media, τόσο πρόωρη για την «αγορά», τόσο προνοητική για το μέλλον). Μόλις είχε επιστρέψει από ένα ακόμη μακρινό της ταξίδι. Από τη Νότια Αφρική, την Κίνα, την Ινδία, δεν θυμάμαι πια.
Δεν ήθελα να ακούσω τίποτε για τα μακρινά. Να την ενημερώσω ήθελα. Ένας ακόμη καυγάς είχε ξεσπάσει με ορμή ανάμεσα στα συμφέροντα των βαρόνων στον Τύπο. Λαμπράκης εναντίον Βαρδινογιάννη, της είπα ξέπνοα μόλις κάθισα απέναντι της στο στέκι μας, ένα ουζερί στη στοά της Θεμιστοκλέους. Δεν αντέδρασε, ανησύχησα. Έφερε με ηρεμία το ουζάκι της στα χείλη και άκουσα. «Μην ταράζεσαι. Να ξέρεις, αυτοί είναι κουμπάροι!». Ταράχτηκα όμως. «Θα σου πω κάτι, όσες φορές και αν τα σπάσουν αυτοί, οι μεγάλοι στον Τύπο, άλλες τόσες φορές θα τα βρουν μεταξύ τους. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Πάντα».
Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε; Φαίνεται σαν προϊστορία πια. Η Ισαβέλλα δεν είναι μαζί μας. Έφυγε πρόωρα ένα Καλοκαίρι πριν οκτώ χρόνια. Ξεφυλλίζω το «έργο της». Το Media view. «Ένα καινούργιο, λιγότερο φανερό (ή πάντως πολύ λιγότερο σχολιασμένο) φαινόμενο είναι εκείνο που ονομάζουμε «άνοδος των λοχαγών». Ο κόσμος του Τύπου και των ηλεκτρονικών media δεν έχει μόνο τους ιδιοκτήτες, έχει και τους επιτελείς τους. Μην πάει ο νους σας κατευθείαν στον Ν. Μαστοράκη ο οποίος ούτως ή άλως έχει παίξει το προσωπικό του ψυχόδραμα περισσότερο στο φως των προβολέων της σκηνής παρά στην αποφασιστική ισχύ του παρασκηνίου. Δείτε όμως τον Στ. Ψυχάρη: με την ισχύ του «Βήματος» και του ΔΟΛ πίσω του (και με την, επί της ουσίας, πολύ μεγαλύτερη ισχύ των στρατηγικών αποφάσεων για εκτυπωτικές λύσεις και για το pre-press του ΔΟΛ στο πρόσφατο ενεργητικό του), όχι μόνον έπαιξε καίριο ρόλο στην είσοδο του ΔΟΛ στον τομέα των τηλεπικοινωνιών (όπου τα πράγματα επί της ουσίας θα κριθούν σε κάποια τέρμινα) αλλά υπήρξε και βασικός πόλος διαπραγμάτευσης στην συζήτηση για τη Νέα Τηλεόραση(που απέτυχε) ήδη δε στις άτυπες επαφές για SKY-SKY TV( που πορεύτηκαν τον δρόμο τους). Άνθρωπος που ουδέποτε κατηγορήθηκε για διαλλακτικότητα ή για αποφυγή των προστριβών βρίσκεται ήδη σε όλο και περισσότερο ουσιαστικά (και όχι «τιμητικά»/ διακοσμητικά) πόστα, όπως ανά το συγκρότημα της Ολυμπιακής, αναγόμενος σε ένα από τα γνωστότερα «αλεξικέραυνα» της διαπλεκόμενης οικονομικής σκηνής». (Media View - Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1993).
Η διορατικότητα της Ισαβέλλας Παπαζήση συχνά στρίμωχνε τις λέξεις έτσι όπως έγραφε ευθυτενής, αφήνοντας το βλέμμα της πολλές φορές στο κενό, στη γραφομηχανή της. Ο γραπτός λόγος δυσκολευόταν να αγκαλιάσει, να χωρέσει, να ενσωματώσει τη σκέψη της, κυρίως την προέκταση και τις επιπτώσεις. Για αυτό και οι τόσο συχνές παρενθέσεις, τα κόμματα, οι άνω τελείες. ‘Ένας δευτερεύων λόγος, ίσως και πιο σημαντικός από τον κύριο, τον εκφραζόμενο, έτρεχε να μπει σφήνα σε αναφορικές προτάσεις, να μιλήσει ή να φωνάξει. Δίπλα του κοβόταν και ραβόταν-πάντα από την ίδια- φωτογραφίες άσχετες με το θέμα, εικόνες αποσπασματικές σε μια θέα πέρα από τη λογική συνάφεια κειμένου-απεικόνισης.
Γιατί η Ισαβέλλα Παπαζήση-με αρέσει να την ονομάζω δασκάλα μου στο ρεπορτάζ των media έστω κι αν δεν αποδέχθηκε ποτέ τον χαρακτηρισμό αυτό- φώναζε με τον δικό της τρόπο. Στον προφορικό λόγο ήρεμη, λογική, σχεδόν αδύνατον να της κακιώσεις (ακόμη κι αυτοί οι ισχυροί του Τύπου όταν τα σχόλια τους ζουλούσαν αδύναμες επιχειρηματικές επιλογές ή γεγονότα), να μην συμφωνήσεις μαζί της. Κι από αυτήν την ηρεμία ξεσπούσε ο θυελλώδης γραπτός λόγος της, ξαφνιάζοντας όλους. Και αυτούς που την αγαπούσαν κι αυτούς που την σέβονταν. Οι άλλοι, οι «ενοχλημένοι» απλώς δεν ήθελαν να ασχολούνται.
Το περιοδικό της, το Media view τελείωσε μαζί της. Μπορεί να βρίσκεται κρυμμένο σε αρχεία δημοσιογράφων ή βιβλιοθήκες. Από τότε ως σήμερα πέρασαν οκτώ χρόνια. Το ρεπορτάζ media γεννήθηκε, μεγάλωσε, γιγαντώθηκε, σκόρπισε, επεκτάθηκε. Η οπτική του όμως, η ματιά του, η ανάγνωση του στα πράγματα παραμένει και σαν σχοινάκι αόρατο συνδέει την ιστορία των media με αυτό που είναι σήμερα. Το TheMediaProject για εμένα αυτό θα είναι. Η ματιά και η προέκταση σε πρόσωπα, γεγονότα και συμβάντα στα ΜΜΕ.
Δεν ήθελα να ακούσω τίποτε για τα μακρινά. Να την ενημερώσω ήθελα. Ένας ακόμη καυγάς είχε ξεσπάσει με ορμή ανάμεσα στα συμφέροντα των βαρόνων στον Τύπο. Λαμπράκης εναντίον Βαρδινογιάννη, της είπα ξέπνοα μόλις κάθισα απέναντι της στο στέκι μας, ένα ουζερί στη στοά της Θεμιστοκλέους. Δεν αντέδρασε, ανησύχησα. Έφερε με ηρεμία το ουζάκι της στα χείλη και άκουσα. «Μην ταράζεσαι. Να ξέρεις, αυτοί είναι κουμπάροι!». Ταράχτηκα όμως. «Θα σου πω κάτι, όσες φορές και αν τα σπάσουν αυτοί, οι μεγάλοι στον Τύπο, άλλες τόσες φορές θα τα βρουν μεταξύ τους. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Πάντα».
Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε; Φαίνεται σαν προϊστορία πια. Η Ισαβέλλα δεν είναι μαζί μας. Έφυγε πρόωρα ένα Καλοκαίρι πριν οκτώ χρόνια. Ξεφυλλίζω το «έργο της». Το Media view. «Ένα καινούργιο, λιγότερο φανερό (ή πάντως πολύ λιγότερο σχολιασμένο) φαινόμενο είναι εκείνο που ονομάζουμε «άνοδος των λοχαγών». Ο κόσμος του Τύπου και των ηλεκτρονικών media δεν έχει μόνο τους ιδιοκτήτες, έχει και τους επιτελείς τους. Μην πάει ο νους σας κατευθείαν στον Ν. Μαστοράκη ο οποίος ούτως ή άλως έχει παίξει το προσωπικό του ψυχόδραμα περισσότερο στο φως των προβολέων της σκηνής παρά στην αποφασιστική ισχύ του παρασκηνίου. Δείτε όμως τον Στ. Ψυχάρη: με την ισχύ του «Βήματος» και του ΔΟΛ πίσω του (και με την, επί της ουσίας, πολύ μεγαλύτερη ισχύ των στρατηγικών αποφάσεων για εκτυπωτικές λύσεις και για το pre-press του ΔΟΛ στο πρόσφατο ενεργητικό του), όχι μόνον έπαιξε καίριο ρόλο στην είσοδο του ΔΟΛ στον τομέα των τηλεπικοινωνιών (όπου τα πράγματα επί της ουσίας θα κριθούν σε κάποια τέρμινα) αλλά υπήρξε και βασικός πόλος διαπραγμάτευσης στην συζήτηση για τη Νέα Τηλεόραση(που απέτυχε) ήδη δε στις άτυπες επαφές για SKY-SKY TV( που πορεύτηκαν τον δρόμο τους). Άνθρωπος που ουδέποτε κατηγορήθηκε για διαλλακτικότητα ή για αποφυγή των προστριβών βρίσκεται ήδη σε όλο και περισσότερο ουσιαστικά (και όχι «τιμητικά»/ διακοσμητικά) πόστα, όπως ανά το συγκρότημα της Ολυμπιακής, αναγόμενος σε ένα από τα γνωστότερα «αλεξικέραυνα» της διαπλεκόμενης οικονομικής σκηνής». (Media View - Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1993).
Η διορατικότητα της Ισαβέλλας Παπαζήση συχνά στρίμωχνε τις λέξεις έτσι όπως έγραφε ευθυτενής, αφήνοντας το βλέμμα της πολλές φορές στο κενό, στη γραφομηχανή της. Ο γραπτός λόγος δυσκολευόταν να αγκαλιάσει, να χωρέσει, να ενσωματώσει τη σκέψη της, κυρίως την προέκταση και τις επιπτώσεις. Για αυτό και οι τόσο συχνές παρενθέσεις, τα κόμματα, οι άνω τελείες. ‘Ένας δευτερεύων λόγος, ίσως και πιο σημαντικός από τον κύριο, τον εκφραζόμενο, έτρεχε να μπει σφήνα σε αναφορικές προτάσεις, να μιλήσει ή να φωνάξει. Δίπλα του κοβόταν και ραβόταν-πάντα από την ίδια- φωτογραφίες άσχετες με το θέμα, εικόνες αποσπασματικές σε μια θέα πέρα από τη λογική συνάφεια κειμένου-απεικόνισης.
Γιατί η Ισαβέλλα Παπαζήση-με αρέσει να την ονομάζω δασκάλα μου στο ρεπορτάζ των media έστω κι αν δεν αποδέχθηκε ποτέ τον χαρακτηρισμό αυτό- φώναζε με τον δικό της τρόπο. Στον προφορικό λόγο ήρεμη, λογική, σχεδόν αδύνατον να της κακιώσεις (ακόμη κι αυτοί οι ισχυροί του Τύπου όταν τα σχόλια τους ζουλούσαν αδύναμες επιχειρηματικές επιλογές ή γεγονότα), να μην συμφωνήσεις μαζί της. Κι από αυτήν την ηρεμία ξεσπούσε ο θυελλώδης γραπτός λόγος της, ξαφνιάζοντας όλους. Και αυτούς που την αγαπούσαν κι αυτούς που την σέβονταν. Οι άλλοι, οι «ενοχλημένοι» απλώς δεν ήθελαν να ασχολούνται.
Το περιοδικό της, το Media view τελείωσε μαζί της. Μπορεί να βρίσκεται κρυμμένο σε αρχεία δημοσιογράφων ή βιβλιοθήκες. Από τότε ως σήμερα πέρασαν οκτώ χρόνια. Το ρεπορτάζ media γεννήθηκε, μεγάλωσε, γιγαντώθηκε, σκόρπισε, επεκτάθηκε. Η οπτική του όμως, η ματιά του, η ανάγνωση του στα πράγματα παραμένει και σαν σχοινάκι αόρατο συνδέει την ιστορία των media με αυτό που είναι σήμερα. Το TheMediaProject για εμένα αυτό θα είναι. Η ματιά και η προέκταση σε πρόσωπα, γεγονότα και συμβάντα στα ΜΜΕ.