Για το βίντεο:

Το σιλό που φαίνεται στην αρχή, στο λιμάνι, χτισμένο στην οθωμανική κατοχή, απορρόφησε το 25% με 30% της ισχύος της έκρηξης, λένε οι ειδικοί, και έσωσε ένα κομμάτι της πόλης. Συντρίμμια, καταπλακωμένα φορτηγά και κοντέηνερ, και ποιος ξέρει πόσοι σοροί θαμμένοι εκεί. Οι δρόμοι γύρω καθαροί, το πρώτο που έπρεπε να γίνει, ώστε να βοηθηθούν οι διασώστες, τα ασθενοφόρα, οι εθελοντές. Το λιμάνι παραμένει αποκλεισμένο για όλους, μόνον όσοι εργάζονται στη διάσωση επιτρέπεται να μπουν.

Βλέποντας τους διασώστες να προσπαθούν να καθαρίσουν το αμάξι, πολλές ελπίδες για υποχώρηση της πανδημίας στο Λίβανο δεν έχεις. Οι άνθρωποι εργάζονται κυριολεκτικά ο ένας δίπλα στον άλλο, οι μάσκες φεύγουν και κανείς δε νοιάζεται να την ξανανεβάσει στο πρόσωπο, εκείνη την ώρα που μπορεί να σώζεις μια ζωή. Τα απολυμαντικά, το νερό και το σαπούνι έστω, είναι ανύπαρκτα. Κι όχι μόνο για κείνους. Για όλους όσοι εργάζονται με αυταπάρνηση και γενναιότητα να καθαρίσουν τα συντρίμμια.

Στα σπίτια, στα μαγαζιά η εικόνα ίδια. Άνθρωποι αγωνίζονται να ξαναχτίσουν κάτι που να μοιάζει με κανονικότητα. Εκείνο που σου μένει, παρηγοριά για την ομορφιά του ανθρώπου, ακόμη και μες στα συντρίμμια, είναι πως δεν έχει γίνει πλιάτσικο. Τηλεοράσεις πανάκριβες, εμπορεύματα, τα μπουκάλια του αλκοόλ που άντεξαν και δεν έπεσαν, όλα παραμένουν στη θέση τους, δύο και τρεις μέρες μετά. Θυμάμαι ότι, την περίοδο του 15ετούς εμφυλίου, με την εξαίρεση της ενδο-οικογενειακής βίας, σε όλη τη Βηρυττό έγιναν δέκα (10) βιασμοί. Αριθμός που θα εκατονταπλασσιαζόταν τουλάχιστον σε οποιαδήποτε άλλη εμπόλεμη ζώνη.

Η ανθρώπινη αλυσίδα στη σκάλα και τα πλάνα που ακολουθούν, με το φόρτωμα στο φορτηγό, είναι από κατεστραμμένο νοσοκομείο. Ο πόνος στο πρόσωπο της νεαρής μητέρας, στο 2:40- 2:43 είναι εμφανέστατος.

Στο 5:18 μιλάω με τον κύριο Ρέμι, που βάζει να ακούγεται το Li Beirut συνεχώς.

Έκτο λεπτό, όσα λέει η Τζενάν: «Κρατάω τη σημαία για να ξέρουν οι άνθρωποι ότι είμαι εδώ για να βοηθήσω, και να μη με φοβούνται, να ξέρουν ότι είμαι μία από αυτούς… Ναι είμαστε [πολύ δυνατός λαός], δεν είχαμε άλλη επιλογή από αυτό… Ευχαριστούμε για το χρόνο σας. Ευχαριστούμε που ήρθατε. Είναι σημαντικό για μας…».

Ρεπορτάζ: Λαμπρινή Θωμά

Κάμερα: Κωνσταντίνος Ζήλος

Μοντάζ: Νίκος Βεντούρας