του Θάνου Καμήλαλη
«Η Βουλή εξέτασε δεκάδες μάρτυρες με εκατοντάδες στοιχεία, ερευνώντας πώς τα ανθρώπινα λάθη συναντήθηκαν μοιραία με τα διαχρονικά κενά του κράτους» υποστηρίζει σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Έναν χρόνο μετά, περάσαμε από το «μοιραίο ανθρώπινο λάθος» στα πολλά «ανθρώπινα λάθη» και γενικά το «κράτος». Συνεχίζει, πιο κάτω λέγοντας ότι «πρώτη η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα οφείλουμε να διακρίνουμε πίσω από την τραγωδία μία συλλογική αποτυχία. Να βρούμε τον κορμό και τα κλαδιά της και με τόλμη να την ξεριζώσουμε, όχι διχασμένοι, αλλά ενωμένοι». Κλείνει με μια πομπώδη αναφορά, για πράξεις «χωρίς συμβιβασμούς με λάθη του σήμερα και ανατρέποντας παθογένειες του χθες».
Η μετακίνηση αυτή, έχει συμβεί μόνο γιατί εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουμε ξεχάσει. Ναι, πολλοί ψήφισαν, αλλά και πολλοί φωνάζουμε, με μπροστάρηδες τους συγγενείς των θυμάτων, που τους ανάγκασαν να θρηνούν οργισμένοι.
Φυσικά, η μετακίνηση αυτή δεν αρκεί. Γιατί η διάχυση ευθύνης και το «έτσι είναι το κράτος» μπορεί να πουλάει στο κοινό του, αλλά δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες. Δεν μπορούμε να είμαστε ενωμένοι. Για παράδειγμα:
– Δεν αφήσαμε όλοι/ες τα τρένα χωρίς τηλεδιοικηση και σηματοδότηση.
– Δεν αφήσαμε όλοι τον Καραμανλή να ξαναβάλει υποψηφιότητα. Ούτε καν για την ασυλία δεν συνέβη αυτό εντωμεταξύ, είχε ήδη τον νόμο περί (μη) ευθύνης Υπουργών, βασει του άρθρου 86 του Συντάγματος.
– Δεν κρατήσαμε όλοι την Εξεταστική υπό τον ασφυκτικό έλεγχό μας.
– Δεν ήμασταν όλοι σε θέσεις ευθύνης όταν διαβάζαμε τα εξώδικα των μηχανοδηγών και τα εσωτερικά, εμπιστευτικά έγγραφα του τότε προέδρου της ΤΡΑΙΝΟΣΕ
– Δεν υποστηρίξαμε όλοι το διεθνώς αποτυχημένο μοντέλο της ιδιωτικοποίησης δημόσιων αγαθών, που παντού, με διάφορους τρόπους, σημαίνει περισσότερα κέρδη για ιδιώτες, χειρότερες υποδομές και ποιότητα.
– Δεν στήναμε φιέστες με λαμπάκια που δουλεύουν και τα βαφτίζαμε «τηλεδιοίκηση» ούτε φωνάζαμε «τέλος» στον εργαζόμενο που έλεγε την αλήθεια.
– Δεν αποκλείσαμε όλοι κρίσιμους μάρτυρες από την Εξεταστική, όπως τον πρώην Πρόεδρο των Μηχανοδηγών.
– Δεν «διασκεδάσαμε» όλοι με την Εξεταστική.
– Δεν μπαζώσαμε άμεσα τον χώρο του εγκλήματος.
Δεν, δεν, δεν.
Στον Πρωθυπουργό αρέσει η επίκληση σε «παθογένειες τους χτες». Δεν εννοούμε όμως τις ίδιες. Παθογένειες στη χώρα είναι η κυνική αδιαφορία για ανθρώπινες ζωές, είναι αυτές τις εξεταστικές – παρωδία, είναι πλέον η εμπορευματοποίηση των πάντων και οι ιδιωτικοποιήσεις, είναι η διαφθορά, τα χατίρια των εργολάβων. Είναι η ατιμωρησία των ισχυρών που οδηγεί στην επόμενη εγκληματική αμέλεια.
Παθογένεια είναι η λήθη, είναι η σιωπή, είναι ο στυγνός ατομικισμός. Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να θυμόμαστε, να φωνάζουμε, να παλεύουμε μαζί, λόγω της καλής μας τύχης που δεν ήμασταν σε εκείνο το τρένο.