Ο Ντέμης Ρούσσος έφυγε λίγο πριν κλείσει τα 69 του χρόνια. Θα τα έκλεινε στις 15 Ιουνίου που μας έρχεται. Ήταν ένας αιγυπτιώτης Έλληνας που, όπως όλοι οι Έλληνες από κει, έφερε μια συγκεκριμένη κουλτούρα. Ήρθε κι αυτός στην Ελλάδα μετά την κρίση του Σουέζ και τους διωγμούς του Νάσερ και άρχισε να τραγουδάει, από πολύ μικρός, πρώτα με τους Idols και μετά με τους Aphrodite’s Child, απ’ όπου και ξεκίνησε τη διεθνή του καριέρα. Η συνεργασία του εκείνα τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’60 με το Βαγγέλη Παπαθανασίου, ο δίσκος 666, Rain and Tears και όλα αυτά ήταν αντικειμενικά το πιο σημαντικό πράγμα, καλλιτεχνικά, που έκανε στην καριέρα του. Μετά, έγινε, όχι χωρίς κόπο, πανευρωπαϊκός κυρίως σταρ, αλλά έφτασε και μέχρι τη Λατινική Αμερική και μέχρι τις ΗΠΑ.
Στα χρόνια του ’70 ήταν ένα πολύ μεγάλο αστέρι. Σε αυτό τον βοήθησαν και η ξεχωριστή φωνή του αλλά και η φιγούρα του. Ένας ευτραφής νεαρός, με μαλλιά, γένια και κελεμπίες, που συχνά άγγιζαν τα όρια του κιτς. Μετά πέρασε η εποχή της οποίας υπήρξε ένα από τα είδωλα κι ο ίδιος πέρασε στην κατηγορία του επωνύμου πρώην σταρ – γατί σταρ σημαίνει να κάνεις και μεγάλες πωλήσεις. Έγραψε και βιβλία για το πάχος του κι από κει και πέρα κινήθηκε προσεχτικά και αρκετά διακριτικά όταν έπρεπε.
Είναι δύσκολο να εκφράζεις την εποχή σου αλλά ακόμη πιο δύσκολο είναι να προπορευτείς αυτής και να μπορέσεις να περάσεις στην επόμενη εποχή αλώβητος από τη ρετσινιά του χτες, που μπορεί πολύ εύκολα να κάνει έναν καλλιτέχνη ξεπερασμένο ή να τον τοποθετήσει στην κατηγορία των ρετρό. Ο Ντέμης Ρούσσος εξέφρασε την εποχή του κι έγινε ένα πρόσωπο που την χαρακτήρισε έτσι που να μη μπορείς να αναφερθείς στα 70ς χωρίς να αναφέρεις κι αυτόν. Αλλά δεν κατάφερε να περασει στην επόμενη εποχή και, κακά τα ψέμματα, ούτε κατάφερε να επανέλθει ως κλασσικός ή να δικαιωθεί καλλιτεχνικά μες στο χρόνο. Η εποχή του έβγαλε τους Pink Floyd, τους Led Zeppelin αλλά έβγαλε και τους ABBA στο πιο ανάλαφρο. Και οι μεν και οι δε δικαιώθηκαν μέσα στο χρόνο, ο καθένας ανάλογα με τη βαρύτητα που έφερε. Άλλο είναι να έχεις γραψει το The Wall κι άλλο το Mamma mia!. Και τα δύο έχουν την αξία τους, αλλά ας μην ξεχνάμε και το βάθος, πέρα από την επιφάνεια. Ο Ντέμης Ρούσσος δεν κατάφερε να γίνει ούτε ΑΒΒΑ ούτε βέβαια Pink Floyd παρόλο που ο παλιός συνεργάτης του Βαγγέλης Παπαθανασίου κατάφερε να προχωρήσει και να φτάσει πολύ ψηλά. Όλα τα ταλέντα δεν είναι ίδια.
Βέβαια κι αυτό που κατάφερε ο Ντέμης Ρούσσος λίγο δεν είναι. Πέρα από την ικανοποίησή μας για έναν ακόμη Έλληνα με διεθνή καριέρα, κατάφερε όντως να κάνει διεθνή καριέρα, συγκεκριμένη και φωτεινή στα πλαίσια της εποχής του. Δεν ξέρω κατά πόσον στην Ελλάδα αγαπήθηκε τόσο όσο στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά η Ευρώπη κι η Ελλάδα τον θυμήθηκαν τώρα που έφυγε. Ξανάκουσαν τα τραγούδια του, νοστάλγησαν μαζί του μια εποχή σίγουρα πιο ελπιδοφόρα από τη σημερινή. Στην ουσία ήταν σα να είχε φύγει χρόνια. Αλλά αυτό που μας αφήνει όταν θα τον θυμόμαστε και όταν θα ακούμε τα τραγούδια του έχει μια ζεστασιά, μια ζωντάνια, και κάτι που ξεκίνησε με την ένταξη των νέων στο χίππικο κίνημα και κατέληξε, ατυχώς, στη Wall Street.