Ο Αριστοτέλης Ρήγας δεν είναι ούτε απλώς stand up κωμικός, ούτε ηθοποιός, ούτε μουσικός. Είναι ένα δικό του είδος, ας το πούμε stand up musidian. Ένα ξεχωριστό δείγμα καλλιτέχνη, από τους λίγους του είδους του στη χώρα μας, αποδεικνύοντας μαζί με αρκετούς άλλους συναδέλφους του πως η σκηνή του stand up comedy πλέον στην Ελλάδα αποτελεί ένα αυτόνομο, ολοκληρωμένο και σπινθηροβόλο είδος τέχνης.Ο Αριστοτέλης Ρήγας ήρθε στο στούντιο του ΜηνΌρε του TPP, κουβαλώντας την ιστορία του, και φυσικά το Τουρλού του, που θα βρίσκεται στη σκηνή του Σταυρού του Νότου μέχρι τις 5 Ιανουαρίου.

Γράφει ο Μηνάς Κωνσταντίνου

Λάτρης των λογοπαιγνίων και αυτοδίδακτος μουσικός, με πολύ φαντασία, ευρηματικότητα, κοφτερό μυαλό και μπόλικη παιδική αθωότητα, τα πρώτα του βήματα στην κωμωδία μπορεί να τα έκανε από τα 16 του, όμως η κρίσιμη στροφή ήρθε το 2010 με την ερασιτεχνική του ενασχόληση με το θέατρο. Και δύο χρόνια αργότερα, το stand up comedy. «Το 2010, επειδή είχα ένα άλυτο θέμα με την τέχνη, γρατζουνούσα την κιθάρα, τραγουδούσα… Όντας φοιτητής, πήγα στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου, που ήταν μία φοβερή εμπειρία που τη συστήνω σε κάθε φοιτητή, να μην το χάσει, εάν τον ενδιαφέρει κάνει καλό η ενασχόληση με τη σκηνή και με την έκθεση» θυμάται τις πρώτες φορές που αποφάσισε να εκθέσει τον εαυτό του επάνω στη σκηνή.

Επόμενο σημείο σταθμός, τον Νοέμβριο του 2012 στην Τεχνόπολη, όταν αφού είχε συμπληρώσει δύο χρόνια προσπάθειας να γράψει και ανέβηκε στη σκηνή ενός διαγωνισμού κωμωδίας του Comedy Lab, και «καταλάθος» βγήκε νικητής. «Αυτό έγινε εντελώς καταλάθος! Επειδή όλοι μας είχαμε δύο ψήφους, οπότε ο καθένας ψήφισε τον εαυτό του, και με τη δεύτερη ψήφο “έλα μωρέ, τον άλλον”. Εγώ λοιπόν βγήκα ο καλύτερος άλλος» θυμάται με απολαυστικό αυτοσαρκασμό.

Μετά την προηγούμενη παράστασή του, Musicomedy, η την παράστασή του, «Τουρλού». «Θα μου πεις, κοιτάω στο μέλλον… Γιατί Τουρλού; Το μπριάμ δεν είναι τόσο εμπορικό! Είναι Τουρλού επειδή δεν κάνω ένα είδος κωμωδίας, είναι λίγο σαν το πιτόγυρο. Είναι απ' όλα. Έχει λογοπαίγνια, έχει μεγαλύτερα αστεία, έχει μουσικά αστεία, έχει αυτοσχεδιασμό… Μόνο πατάτα-ντομάτα-τζατζίκι δεν έχει! Είναι τουρλού, το ακούς και λες “α, θα πάω να δω μία ποικιλία από αστεία…”» περιγράφει ο ίδιος την παράστασή του.

Από τότε που ο χώρος του stand up comedy βρισκόταν στα σπάργανά του χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει ολοκληρωμένη σκηνή, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, με τον Αριστοτέλη να τραβάει τον δρόμο του κωμικού που δουλεύει «πεντάλεπτο-πεντάλεπτο». «Σκοπός μας είναι να είμαστε συνέχεια αστείοι, δεν γίνεται αυτό από το πουθενά, δεν γίνεται…» εξηγεί. Παρότι όμως η κωμωδία και ο κόσμος απαιτεί από εκείνον που βρίσκεται επάνω στη σκηνή να είναι μονίμως αστείος και το κοινό συχνά ακόμη «νομιμοποιεί» με την αποδοχή του χιούμορ που βασίζεται σε διακρίσεις σε βάρος συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, αναπαραγωγή ρατσιστικών στερεοτύπων και τον -πάντα πρόσφορο- σεξισμό, ο ίδιος αρέσκεται να λειτουργεί εντός σαφών και αδιαπραγμάτευτων ορίων στην κωμωδία του.


(από το «πρωινό εσπρεζάκι» που σερβίρει καθημερινά από τη σελίδα του στο facebook)

«Γενικά, και σε αυτήν και στην προηγούμενη [του Musicomedy] παράσταση, έχω κάποια αστεία που είναι τραβηγμένα. Εμένα μου αρκεί να είναι το αστείο δικαιολογημένο μέσα μου. Δηλαδή, δεν θέλω να έχω σεξιστικά αστεία, ομοφοβικά αστεία, ρατσιστικά αστεία. Δεν τα κάνω» απαντά, ενώ ακόμα και για εκείνα τα αστεία που μπορεί «να έρθουν» σε έναν κωμικό, ο ίδιος υποστηρίζει πως δεν αρκεί απλώς η έμπνευση.

«Έχω κάνει μια φορά ένα αστείο επειδή “κόλλαγε”. Και μετά το σκέφτηκα και το μετάνιωσα.Υπάρχουν όλα. […] Σε ένα επίπεδο, θεωρώ πως το “pollitical correctness είναι κατάκτηση του Διαφωτισμού. Έχουν γίνει πράγματα σοβαρά, έχουν χαθεί ζωές για να μπορούμε να μην είμαστε προσβλητικοί, να μην είμαστε καραγκιόζηδες. Δηλαδή, το ότι είμαι καραφλός, μου δίνει εμένα το δικαίωμα να πω αστεία για καραφλούς. Εάν έρθει κάποιος και μου πει “πως είσαι έτσι ρε καράφλα”, το δικαιολογώ μόνο εάν είναι κάτω από εννιά ετών» αναφέρει, μεταξύ άλλων, για το… privilege που έχει ως καραφλός.

«Το βασικό είναι να νιώθω πως το αστείο είναι δικαιολογημένο […] Εάν εγώ είμαι υπάλληλος και πω ένα αστείο για το αφεντικό μου, ο οποίος είναι μαλάκας και δεν με πληρώνει, αυτό είναι ένα δικαιολογημένο αστείο, γιατί κάνει punch up, στρέφεται προς κάποιον που είναι ισχυρότερος. Εάν εγώ είμαι αφεντικό και κάνω ένα αστείο για τη γραμματέα μου, γιατί είναι ανίκανη και ηλίθια, αυτό είναι ένα αδικαιολόγητο αστείο, γιατί κάνει punch down».

Για τις δε περιπτώσεις κωμικών που «πουλάνε» κωμωδία αυτού του είδους, ο ίδιος απαντά πως «δεν είναι δεκαετία του ‘50, να μπορείς και να βγαίνεις να λες “ο σκύλος ο αράπης ο ταμ ταμ ταμ”, είναι 2018. Δεν αρκεί να κλείσω την τηλεόραση και να μην έρθω στο θέατρο, θα πρέπει να πω ότι τα παιδιά που σε βλέπουν παίρνουν λάθος μηνύματα».

«Καλώς ή κακώς, εγώ χρησιμοποιώ την ευκαιρία μου για να λέω λογοπαίγνια. Θεωρώ ότι κάνω καλύτερη δουλειά από πολλούς ανθρώπους που αναπαράγουν αυτό το πράγμα… Τα οποία είναι δομικά συστατικά της κοινωνίας. Ο σεξισμός, η βία, ο ρατσισμός, όλα αυτά» λέει ο ίδιος για την κωμωδία του, έχοντας ήδη ανέβει στη μεγάλη και σημαντική σκηνή του Σταυρού του Νότου, στην οποία θα βρίσκεται για δύο ακόμη Σάββατα, μέχρι και τις 5 Ιανουαρίου. Καλή όρεξη, λοιπόν!

Το κείμενο βασίζεται στη συνέντευξη που παραχώρησε ο Αριστοτέλης Ρήγας στον Ορέστη Βέλμαχο και τον Μηνά Κωνσταντίνου, στο ΜηνΌρε του TPP της 14ης Δεκεμβρίου, για το ραδιόφωνο του ThePressProject: