του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη
Πέρασα κι εγώ και το είδα, ή μάλλον, πιο σωστά, πέρασα επί τούτου για να το προσέξω, γιατί είχα περάσει και δεν το είχα προσέξει. Και δεν το είχα προσέξει, γιατί όλο το κτίριο γύρω-γύρω, εδώ και πάρα πολύ καιρό, χρόνια τώρα, είναι γεμάτο γκράφιτι, έγχρωμα και χτυπητά, σκισμένες αφίσες, και πολλά άλλα. Έτσι, που τουλάχιστον, το μπροστινό το ασπρόμαυρο, έχει ως ένα σημείο, μια «εσάνς» αισθητικής.
Το θέμα βέβαια, είναι να αποφασίσουμε/νε τι είναι ακριβώς το Πολυτεχνείο και όταν λέω Πολυτεχνείο, εννοώ τα ιστορικά κτίρια, του Λύσσανδρου Καυταντζόγλου, επί της Πατησίων. Είναι κάποια υπέροχα προστατευόμενα ιστορικά νεοκλασικά μνημεία; Είναι μια ανωτάτη σχολή; Είναι ένας ζωντανός νεανικός χώρος διακίνησης ιδεών;
Φοβάμαι, ότι μπορεί να είναι κάποια απ’ όλα αυτά, αλλά δεν μπορεί να είναι όλα αυτά. Και εννοώ, πως δε μπορεί να το αντιμετωπίζεις σαν ιστορικό νεοκλασικό μνημείο και συγχρόνως να μην το προστατεύεις, να μην το φυλάς από οποιονδήποτε βανδαλισμό ή και απλή παρέμβαση. Δε μπορεί όμως ένα ιστορικό νεοκλασικό μνημείο να είναι συγχρόνως και ζωντανός νεανικός χώρος διακίνησης ιδεών και φοβάμαι δεν μπορεί να είναι και Ανωτάτη Σχολή εν ενεργεία.
Εντάξει, έχει συνδεθεί με όσα έγιναν στις 17/11/1973 στους χώρους του. Αλλά εδώ που τα λέμε, όσο και αν το ήθελαν κάποιοι, και όσο και αν κάποιοι άλλοι, ας πούμε, υπεύθυνοι δεν αντέδρασαν όταν και όπως έπρεπε, είναι δύσκολο το συγκεκριμένο κτίριο, ακόμα και αν έχει καεί πριν από μερικά χρόνια, ακόμα και αν έχουν γίνει οι όποιοι βανδαλισμοί και οι όποιες παρεμβάσεις, δεν μπορεί να είναι σαν την κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη.
Κανονικά, αν κάποιος θέλει να σεβαστεί ουσιαστικά αυτό το κτίριο, ή μάλλον αυτά τα κτίρια γιατί δεν είναι ένα μόνο, θα έπρεπε να κλείσει εντελώς, να μεταφερθεί το Πολυτεχνείο αλλού, να γίνει Μουσείο – ή μάλλον Μουσεία, γιατί πρέπει να γίνει ένα ιστορικό μνημείο αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, ένα για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, και ένα ίσως για την ίδια την ιστορία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Να φυλάσσεται, να προστατεύεται, και ενδεχομένως, να ανοίγει μία φορά το χρόνο, στις 17 Νοέμβρη.
Μόνο έτσι μπορείς να το διατηρήσεις σαν αρχιτεκτονικό μνημείο. Αλλιώς, όλο το πράγμα πάει αλλού. Και δεν έχεις κανένα δικαίωμα, από τη στιγμή που και το Πανεπιστημιακό άσυλο διατηρείς, και την άποψη ότι οι νέοι έχουν πάντα δίκαιο να υπερασπίζεσαι. Να κλαις με κροκοδείλια δάκρυα, επειδή ένα μέρος του κεντρικού κτιρίου απέκτησε ένα ασπρόμαυρο γκράφιτι, ειδικά όταν το υπόλοιπο κτίριο, γύρω-γύρω, μοιάζει με γαϊτανάκι, είναι απλώς υποκρισία.