του Γιάννη Μακριδάκη

Παρόμοιες καταστάσεις εκδίωξης πληθυσμών από τη γη τους στο όνομα αυτής της “ανάπτυξης” συμβαίνουν κατά κόρον στον πλανήτη, από τη ζούγκλα του Αμαζονίου, όπου διώκονται και αποδεκατίζονται οι ιθαγενείς, μέχρι τους απανταχού ιθαγενείς πληθυσμούς των χαρακτηρισμένων ως υπανάπτυκτων, τριτοκοσμικών, αναπτυσσόμενων, ή εσχάτως, χρεοκοπημένων χωρών και τόπων της γης, οι πληθυσμοί των οποίων εξολοθρεύονται μεθοδικά, είτε με όπλα και βία φανερή, είτε με “μεταρρυθμίσεις” και βία “εκδημοκρατισμένη” και εκσυγχρονισμένη, με στόχο την αρπαγή των φυσικών πόρων των πατρίδων τους και την εκδίωξή τους από τις εστίες τους ή την μετατροπή τους σε φθηνούς σκλάβους των ολίγων της ανθρωπότητας, που αυτοχαρακτηρίζονται ανεπτυγμένοι, πολιτισμένοι, προοδευμένοι καταναλωτές, μέχρι να έρθει φυσικά και αυτών η σειρά μια μέρα να κανιβαλιστούν από κάποιους που βρίσκονται ακόμα πιο ψηλά στην πυραμίδα αυτή της χυδαιότητας και της ανοησίας.

Η ανθρωπότητα ίσως βρίσκεται στην τελική ιστορική φάση της αυτοεξόντωσής της, αφού από τη μια εξαφανίζει από τον πλανήτη γη κάθε άγριο είδος ζωής, μαζί και τον άγριο, φυσικό, εγκλιματισμένο και εναρμονισμένο με τη φύση άνθρωπο, για να εγκατασταθεί σε υδροκέφαλες μητροπόλεις ως αρρωστημένη μονοκαλλιέργεια ο επεξεργασμένος καταναλωτής, ο οποίος όμως, από την άλλη, καταναλώνει αντί να τρώει, αντί να πίνει, αντί να ερωτεύεται, αντί να ζει, και έτσι μετατρέπεται ο ίδιος σε ψυχικό και υλικό απόρριμμα και εκφυλίζεται γενιά με τη γενιά ως φυσικός οργανισμός, μέχρι να εξαφανιστεί κι αυτός μέσα στο χημικό του λίπος ή από μια απλή αλλεργία μία των ημερών πολύ σύντομα μες στον ιστορικό χρόνο, είτε να κανιβαλιστεί, αν κατορθώσει και προλάβει να απομείνει μόνος του επί της γης.

O καθένας μας, όλοι μαζί, είτε νιώθουμε ότι κατά βάθος είμαστε μαζί με τους ινδιάνους, είτε με τους καουμπόηδεςΑυτό λοιπόν το μαζοχιστικό σύστημα ευτελών αξιών του καταναλωτικού καπιταλισμού, που κανιβαλίζει την ανθρωπότητα, που εξαφανίζει τα έμβια είδη, που καταστρέφει πολιτισμούς και που μολύνει τη γη, το ενσαρκώνουμε και το γιγαντώνουμε εμείς, ο καθένας μας, όλοι μαζί, με τον τρόπο της καθημερινής μας διαβίωσης και θεώρησης της ζωής, είτε νιώθουμε ότι κατά βάθος είμαστε μαζί με τους ινδιάνους, είτε με τους καουμπόηδες, αφού ουσιαστικά παραμένουμε εγκλωβισμένοι εντός του και ζούμε σαν πράγματι να μην υπάρχει εναλλακτική, όπως είπε η Θάτσερ πολλά χρόνια πριν και όπως συμπεριφέρθηκε ο Τσίπρας εσχάτως.

Αυτήν ακριβώς την πάλη του φυσικού με το επεξεργασμένο, του άγριου με το εξημερωμένο, του αυθεντικού με το εκπολιτισμένο, αυτήν ακριβώς την βίαιη εκδίωξη του πρωτογενούς ανθρώπου και την επικράτηση του εκπαιδευμένου αναλώσιμου και με ημερομηνία λήξης καταναλωτή, την έχουμε υποστεί και υπομείνει καταρχήν ο καθένας μέσα μας και πάνω στον φυσικό εαυτό μας, έχουμε ισοπεδωθεί και ομογενοποιηθεί και αποτελούμε όλοι μαζί μια αδηφάγα ερπυστριοφόρα μηχανή που καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά της, καταναλώνει δε εμάς τους ίδιους για καύσιμο και εκπέμπει καυσαέριο τη χημική μας ύλη.

Η εναλλακτική φυσικά υπάρχει, πάντα υπάρχει, αλλά δεν είναι εντός αυτού του συστήματος, είναι εντός της πολυσύνθετης ανθρώπινης φύσης μας. Αν θέλουμε να τη δούμε, δεν έχουμε παρά να πάρουμε όλοι μαζί το μέρος του ινδιάνικου εαυτού μας, της φυσικής μας δηλαδή υπόστασης, να δώσουμε ξανά αξία στις αξίες μας, να βγούμε από την πλάνη μας και να αντισταθούμε στον καταναλωτή εαυτό μας σθεναρά, να τον “εξαγριώσουμε” ξανά, γιατί παράγινε νιανιάς, πειθήνιο γρανάζι του χαμού του.