Σπουδαία τα λάχανα, θα πείτε κάποιοι. Έτσι έχω ονομάσει τον μικρό μου αγρό φυσικής καλλιέργειας.
Ο δεύτερος τρόπος, με τον οποίον συμμετέχω στην επανάσταση, είναι ότι πριν από τρία περίπου χρόνια ξεπέρασα για πρώτη φορά τα προσωπικά μου κολλήματα και, υπακούοντας στο ένστικτό μου κυρίως, συμφώνησα να μη γράφω πλέον τα κείμενά μου αποκλειστικά για πάρτη μου (για δικά μου βιβλία ή έντυπα κάποτε, και για το μπλογκ μου μετά), όπως έκανα ανέκαθεν, αλλά να τα δίνω προς δημοσίευση στο ΤΡΡ, από το οποίο ένας Εφήμερος, και όχι Εφημέριος, πάλι καλά, και οι συνεργάτες του μου είχαν διαμηνύσει με πολύ θέρμη την θέλησή τους να τα φιλοξενούν και να τα προβάλουν. Θέληση και διάθεση παρόμοια μου είχαν εκφράσει κατά καιρούς και κάποιοι άλλοι βέβαια, σε κάποιους άλλους διαδικτυακούς τόπους, αλλά ποτέ δεν ενέδωσα σε κανέναν απ' αυτούς και δεν ήταν κάποια παραξενιά, αλλά πιθανότατα ήταν θέμα ενστίκτου. Στον Εφήμερο λοιπόν, του οποίου την φάτσα δεν είχα δει ποτέ ως τότε, παρά μόνον τη δουλειά του στο σάιτ, η οποία απέπνεε πάθος και καθαρότητα, είπα το ναι σχεδόν αμέσως. Τον εμπιστεύτηκα σαν να ήμουν έτοιμος από καιρό για αυτή την απόφαση. Και όχι μόνον αυτό, αλλά ένιωθα και χαρούμενος που μου έδωσε την ευκαιρία να συμμετέχω κι εγώ με κείμενά μου σε ένα εγχείρημα που μου φαινόταν σπουδαίο. Σπουδαία τα κείμενα, ίσως πείτε τώρα κάποιοι, ίδιοι με τους προηγούμενους, αυτούς που ανέκραξαν παραπάνω σπουδαία τα λάχανα ή διαφορετικοί, λιγότεροι ή περισσότεροι, δεν έχει σημασία.
Σπουδαία ή όχι όμως, σας διαβεβαιώ ότι ήταν αυτή μου η απόφαση, να γράφω δηλαδή ένα κείμενο και αντί να το ανεβάζω αμέσως στο σάιτ μου για να το διαβάσει και να το πάρει από κει όποιος θέλει, να το στέλνω σε έναν Εφήμερο, αποτέλεσε μια τεράστια ανατροπή των εσωτερικών ισορροπιών με τις οποίες πορευόμουν όλα αυτά τα 20 περίπου χρόνια που γράφω.
Σήμερα είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πληροφορήσω ότι καμία από τις δύο αυτές μικρές αλλά μοναδικές μου επαναστατικές κινήσεις δεν έχω μετανιώσει ως τώρα. Απεναντίας, όπως νιώθω ότι μου λείπει ο αγρός μου και η ζωή στο οικοσύστημα, όταν είμαι αναγκασμένος κάποιες μέρες να μεταβαίνω στα αστικά γήπεδα του καταναλωτισμού για προσωπικές ή επαγγελματικές υποθέσεις, έτσι ένιωσα και την έλλειψη του ΤΡΡ κατά την εβδομάδα που πέρασε, έτσι νιώθω ότι θα συμβεί σε ενδεχόμενη μόνιμη παύση της λειτουργίας του ή σε κάποια εξίσου ενδεχόμενη μετάλλαξη του Εφήμερου σε Αιώνιου, η οποία φυσικά θα έχει επιπτώσεις στον τρόπο που βλέπει τη ζωή και την πολιτική, άρα θα σταθεί αφορμή για λήξη της συνεργασίας μας και θα με κάνει να αποχωριστώ το ΤΡΡ ως συνεργάτης αλλά και ως αναγνώστης.
Αυτό δεν νομίζω όμως ότι έχει πολλές πιθανότητες να συμβεί. Διότι οι άνθρωποι που έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι εφήμεροι, αλλάζουν συνήθως τα δεδομένα του κόσμου μας. Ο Θάνατος είναι η αιτία της Τέχνης και της Δημιουργίας, είναι η αιτία της Ζωής που αξίζει τον κόπο, της Ζωής με αξιοπρέπεια, δίχως φτηνούς συμβιβασμούς και προσκόλληση σε ευτελείς “αξίες”, όπως πχ αυτές στις οποίες στηρίζεται ο καπιταλισμός.
Ας κάνουμε ο καθένας λοιπόν στο εξής την μικρή μας επαναστατική πράξη. Ας αρχίσουμε να ασκούμαστε για να νιώσουμε όλοι εφήμεροι, αλλά μέχρι να το πετύχουμε, ας συνδράμουμε συνειδητά, ο καθένας με τον τρόπο του και τα κουράγια του, για να δώσουμε όλοι μαζί την ευκαιρία σε κάποιους ανθρώπους, που το έχουν νιώσει ήδη για τα καλά, να σπρώξουν λίγο τον κόσμο μας παρακάτω, για να αλλάξουμε εποχή επιτέλους.
Η σύγχρονη επανάσταση, είπαμε αρκετές φορές, είναι η επανάστηση του αξιακού μας συστήματος και ο ευτελής αυτός καπιταλισμός εντός του οποίου γεννηθήκαμε και ζούμε, θα καταρρεύσει μονάχα όταν καταφέρουμε να πηδήξουμε ένας – ένας τη γραμμή και από τον παρονομαστή, κάτσουμε όλοι μαζί στον αριθμητή του κλάσματος.