Στις 15 Δεκεμβρίου 2017 στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, και συγκεκριμένα στο χωριό Νάμπι Σάλεχ, βιντεοσκοπήθηκε ένα περιστατικό που έμελλε να εξαπλωθεί σας ιός στο διαδίκτυο, να γίνει όπως λέμε εσχάτως στα ελληνικά «βάιραλ». Το βίντεο απαθανάτιζε ένα νεαρό κορίτσι, σχεδόν σε υστερική κατάσταση, να επιτίθεται λεκτικά, και ενίοτε να χτυπά έναν, κυρίως, Ισραηλινό ένστολο (σ.σ. στο βίντεο εμφανίζονται δύο). Ο άντρας απωθεί επανειλημμένα το κορίτσι χωρίς να γίνεται βίαιος. Η στάση του σχεδόν ξενίζει καθώς οι Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα επιρρεπείς στο να απαντάνε σε ότι αντιλαμβάνονται ότι θέτει σε κίνδυνο την ασφάλειας τους. Η περίπτωση του Ελόρ Αζαρία που τον Μάρτιο του 2016 πυροβόλησε και σκότωσε εξουδετερωμένο Παλαιστίνιο που προηγουμένως είχε επιχειρήσει επίθεση με μαχαίρι, είναι παραπάνω από χαρακτηριστική. Αργότερα θα αποδειχθεί πως ο ένστολος στο βίντεο με τη νεαρή Παλαιστίνια δεν είναι απλός στρατιώτης, αλλά επαγγελματίας βαθμοφόρος και ίσως εκεί να έγκειται η ψυχραιμία του.
 
Οι υποστηρικτές του παλαιστινιακού αγώνα διαμοίρασαν και προώθησαν το βίντεο καθώς, κατά την ανάγνωση τους, αναδείκνυε το θάρρος του καταπιεσμένου παλαιστινιακού λαού που αψηφά και αντιστέκεται στον πάνοπλο ισραηλινό στρατό που κατέχει παράνομα τη γη του. Η ισραηλινή προπαγάνδα θα μπορούσε να επικαλεστεί τη ψυχραιμία των στελεχών του που εμφανίζονται στο βίντεο για να τροφοδοτήσει το γνωστό αφήγημα για τον πιο ηθικό στρατό στον κόσμο. Εν μέρει κάτι τέτοιο έγινε, αλλά εξαιτίας της επιρροής που έχουν αποκτήσει οι ακραίοι στο Ισραήλ η δημόσια συζήτηση έφτασε να περιστρέφεται γύρω από την ενδεχομένως αδικαιολόγητα παθητική αντίδραση των ένστολων και το κατά πόσο συμπεριφορά του κοριτσιού ήταν ποινικά κολάσιμη. Σε αυτό το πλαίσιο μάλιστα, ο υπουργός παιδείας Ναφτάλι Μπένετ έφτασε περίπου να υποστηρίξει πως η νεαρή Παλαιστίνια όφειλε να καταδικαστεί σε ισόβια για την πράξη της. Ένας βουλευτής πάλι είπε πως οι στρατιώτες έπρεπε να την πυροβολήσουν και να την καθηλώσουν σε αναπηρικό αμαξίδιο. Σε κάθε περίπτωση, ο υπουργός άμυνας Λιμπερμαν έδωσε εντολή η μικρή να συλληφθεί. Και έτσι, λίγες μέρες μετά το περιστατικό, μονάδα του ισραηλινού στρατού έλαβε διαταγή να τη συλλάβει με τη συνήθη τακτική της νυχτερινής επιδρομής. Μετά την επιτυχή λήξη της επιχείρησης ο Λίπμερμαν δήλωσε με αυταρέσκεια πως «όποιος πάει γυρεύοντας τη μέρα, θα συλλαμβάνεται τη νύχτα».

Η αγωνία των ισραηλινών αρχών να απαντήσουν στην υποτιθέμενη απειλή είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να επανέλθει στην επικαιρότητα η υπόθεση, αλλά και να προκαλέσει ένα διεθνές κύμα αλληλεγγύης υπέρ της μικρής ακτιβίστριας που πλέον όλοι ανέφεραν με το όνομα της, Αχέντ Ταμίμι. Μοιραία λοιπόν το περιστατικό της 15ης Δεκεμβρίου ερευνήθηκε σε βάθος και αποδείχτηκε πως το σενάριο που ήθελε την Αχέντ να ψάχνει με τη μητέρα της Ισραηλινούς στρατιώτες με σκοπό να τους προκαλέσει και να καταγράψει τις αντιδράσεις τους στην κάμερα είχε ελάχιστη βασιμότητα. Οι ένοπλοι ένστολοι που καταγράφονται στο επίμαχο βίντεο βρίσκονταν έξω από το σπίτι της Αχέντ. Επίσης το κορίτσι είχε σοβαρό λόγο να είναι οργισμένη καθώς νωρίτερα ξάδελφος της είχε τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι από πλαστική σφαίρα. 

Στη δημόσια συζήτηση, που σαφώς έφερνε σε δύσκολη θέση το Ισραήλ, ήρθαν στην επιφάνεια ισχυρισμοί που αμφισβητούσαν το κατά πόσο η Αχέντ και η οικογένεια της ήταν Παλαιστίνιοι. Η θεωρία ότι το κορίτσι ήταν αλλοδαπή ηθοποιός που χρησιμοποιείτο επιδέξια από δυτικούς αλληλέγγυους έφτασε μέχρι τη Κνεσέτ από πρώην διπλωμάτη που, μεταξύ άλλων, είχε υπηρετήσει ως πρέσβης στις ΗΠΑ. Φυσικά οι Ταμίμι δεν είχαν καμία δυσκολία να αποδείξουν πως η οικογένεια τους όχι μόνο είναι αληθινή, αλλά και ότι κατοικεί στην περιοχή από το 1600.

Στο μεταξύ, όσο η περιπέτεια της Αχέντ με τις ισραηλινές αρχές τράβαγε το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινής γνώμης, τόσο η ίδια εξελισσόταν σε σύμβολο και σημείο αναφοράς του αγώνα ενάντια στην κατοχή. Σε αυτή την εξέλιξη συνεπικούρησαν η ανάδειξη άλλων, παλαιότερων, καταγραφών που δείχνουν την Αχέντ σε μικρότερη ηλικία να αντιπαρατίθεται με Ισραηλινούς στρατιώτες. Κάποια στιγμή μάλιστα διέρρευσε και ένα βίντεο που τη δείχνει στην αίθουσα ανάκρισης, να δέχεται επίμονες ερωτήσεις που εμπεριείχαν στοιχεία απειλών και σεξουαλικής παρενόχλησης. Προς ικανοποίηση των υποστηρικτών της η ίδια όχι μόνο δεν σπάει, αλλά και αντιμετωπίζει τους ανακριτές της με περιφρονητική σιωπή. Μοιραία λοιπόν ξεκίνησαν πολλές καμπάνιες σε όλο τον κόσμο για την απελευθέρωση της με το πρόσωπο της να γίνεται αφίσα και γκράφιτι. Το πόσο δύσκολα διαχειρίσιμη είχε γίνει για το Ισραήλ η περίπτωση της Αχέντ αντανακλάται στο ότι, όταν τελικά αποφασίστηκε η αποφυλάκιση της με αναστολή στις 29 Ιουλίου 2018, ο τόπος και η ώρα της απελευθέρωσης άλλαζαν διαρκώς προκειμένου το γεγονός να καταγραφεί από όσο το δυνατόν λιγότερο δημοσιογράφους και ανταποκριτές.

Παρά τα εμπόδια η Αχέντ έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής, έδωσε πολλές συνεντεύξεις και, μεταξύ άλλων, έγινε δεκτή από τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς. Οι ισραηλινές αρχές, ανησυχώντας για τη ζημιά που θα προξενούσε στην εικόνα του εβραϊκού κράτους, η δράση και ο ακτιβισμός της Αχέντ ανακοίνωσαν την απαγόρευση εξόδου της από τη χώρα. Όμως κατόπιν πιέσεων από τη Γαλλία και ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα της επιτράπηκε εν τέλει να ταξιδέψει σε χώρες της Μεσογείου. Τις προηγούμενες μέρες ήταν στη Γαλλία και σήμερα θα είναι στη χώρα μας και θα δώσει το παρών στο φεστιβάλ της ΚΝΕ στο Πάρκο Τρίτση. Θα επισκεφτεί επίσης την Ισπανία, την Αλγερία και την Τυνησία.

Η γεννημένη το 2001 Αχέντ Ταμίμι δικαίως έχει γίνει ένας μεγάλος πονοκέφαλος για τις ισραηλινές αρχές. Και αυτό διότι η Αχέντ, ως νέα γυναίκα με χαρακτηριστικά σγουρά μαλλιά όχι απλά διαλύει το στερεότυπο της συντηρητικής μουσουλμάνας Παλαιστίνιας που ζει στη σκιά των ανδρών της οικογένειας, αλλά και κερδίζει με ευκολία τη συμπάθεια των νέων της Δύσης. Δεδομένου μάλιστα ότι οι Παλαιστίνιοι εδώ και χρόνια αναζητούν νέα σύμβολά και ηγέτες, δεν αποκλείεται η παρουσία της συνδυασμένη με το μοντέλο της μη ένοπλης αντίστασης που πρεσβεύει να εμπνεύσει εκ νέου τους Παλαιστίνιους σε αποτελεσματικές διεκδικήσεις.  

Είναι σχεδόν βέβαιο πως σε κάποια γραφεία στο Τελ Αβίβ υπεύθυνοι των διαφόρων υπηρεσιών ασφαλείας συσκέπτονται πάνω στο πως θα μπορούσε καλύτερα να αντιμετωπιστεί η απειλή. Λογικά τρία είναι τα σενάρια που εξετάζονται. Το ένα είναι απαγόρευση της επιστροφής της Αχέντ στους Αγίους Τόπους. Κάτι τέτοιο όμως όχι μόνο θα δώσει νέα ώθηση στην εικόνα της, αλλά και θα της δώσει την ευκαιρία να διαμαρτύρεται για την εξορία της με μεγάλη δημοσιότητα σε μια σειρά από χώρες της Δύσης. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με ένα επικοινωνιακό Βατερλό για το Ισραήλ. Γι’ αυτό το λόγο θα ήταν καλύτερο αν με κάποια πρόφαση της αφαιρείτο η αναστολή και ανανεωνόταν ο εγκλεισμός της. Πάλι όμως έτσι θα την θυματοποιούσαν και θα έδιναν την ευκαιρία σε φιλοπαλαιστινιακές συλλογικότητες να οργανώσουν καμπάνιες υπέρ της.

Εξαιτίας των παρενεργειών των ανωτέρω λύσεων, μάλλον θα προκριθεί ένας τρίτος δρόμος. Αυτός της δολοφονίας χαρακτήρα. Της προσπάθειας δηλαδή αποδόμησης προσωπικότητας μέσω αρνητικών δημοσιευμάτων και καλοστημένων επικοινωνιακών παγίδων. Η Αχέντ μέχρι στιγμής έχει δείξει την ωριμότητα να μην κάνει λάθη στις δημόσιες τοποθετήσεις. Είναι προσεκτική για παράδειγμα να προτάσσει τα αιτήματα του παλαιστινιακού λαού χωρίς να ταυτίζεται με παρατάξεις και χωρίς να παίρνει θέση πάνω σε θέματα που διχάζουν τον αραβικό κόσμο, όπως για παράδειγμα η κρίση στη Συρία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως πως η Αχέντ έχει μπροστά της πολύ σημαντικές εξετάσεις, πολύ σημαντικότερες από αυτές των συνομηλίκων της. Το στοίχημα δεν είναι να περάσει στο πανεπιστήμιο και να τελειώσει κάποια σχολή. Αντίθετα το στοίχημα είναι αρχικά να διαχειριστεί την εικόνα του συμβόλου, να μη δώσει δικαιώματα σε κακοπροαίρετους να την μειώσουν στα μάτια των συμπατριωτών της, και τέλος οφείλει να δώσει μεσοπρόθεσμα το στίγμα της στην πολιτική ζωή των κατεχομένων συντονίζοντας δράσεις και προτείνοντας συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές έναντι άλλων. Ο δρόμος προδιαγράφεται ανηφορικός και γεμάτος προκλήσεις. Και για να είμαστε ειλικρινείς δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς γιατί το διακύβευμα δεν είναι πλέον η Αχέντ και ζωή της, αλλά η Παλαιστίνη και η μοίρα της.