Αξίζει τον κόπο να ασχολείσαι με έναν τενεκέ;

του Νίκου Μπογιόπουλου

(αναδημοσίευση από τον Ημεροδρόμο με την άδεια του συγγραφέα)

Παρατήρηση 1η: Υπάρχει κάτι πιο γελοίο από τον γελοίο; Υπάρχει. Ο γελοίος που με εξυπνακισμούς πάει να παραστήσει τον ξύπνιο.

Παρατήρηση 2η: Το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του. Αυτή η «ήττα», όμως, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, έχει και κάτι το θετικό. Έχει αποθρασύνει τους σμπίρους του συστήματος.

Οι τελευταίοι λόγω της αμορφωσιάς τους περί την γεωμετρία της Ιστορίας και θεωρώντας αμετάβλητους τους συσχετισμούς υπέρ της τάξης της οποίας αποτελούν τους οργανικούς διασκεδαστές της, δεν νιώθουν την ανάγκη των προσχημάτων. Έτσι μας παρέχουν αφειδώς τα διαπιστευτήρια και της χυδαιότητας και της μαυρίλας τους.

Ας έρθουμε, τώρα, στο θέμα μας.

Από τα παλιότερα φιλοσοφικά ερωτήματα είναι και τούτο: Αξίζει τον κόπο να ασχολείσαι με έναν τενεκέ;

Η απάντηση συνήθως είναι «όχι». Ωστόσο κάποιες φορές χρειάζεται να κάνεις την εξαίρεση ώστε να επιβεβαιώνεται ο κανόνας.

Σήμερα, λοιπόν, θα ασχοληθούμε με έναν τενεκέ που ζει το δράμα να μην ξέρει πόσο τενεκές είναι, γεγονός που τον καθιστά «χρήσιμο». «Χρήσιμος» διότι προσφέρει αφειδώς όλες τις αποδείξεις για την ποιότητα όλων των τενεκέδων του είδους του. Αλλά – και κυρίως – γιατί αποκαλύπτει όλη την «σοβαρότητα» και την «δημοκρατικότητα» εκείνων που χρησιμοποιούν τέτοιους τενεκέδες άλλοτε για να κάνουν «υψηλή πολιτική», άλλοτε για να «ενημερώνουν» την κοινή γνώμη, άλλοτε για να παριστάνουν την «σοβαρή διανόηση» κι άλλοτε όλα μαζί.

Ο τενεκές μας λέγεται Τάκης Θεοδωρόπουλος (για τον περί ου ο λόγος μπορείτε να ρίξετε μια ματιά και ΕΔΩ) και αρθρογραφεί στην εφημερίδα του συγκροτήματος Αλαφούζου, την «Καθημερινή». Παρακαλούμε μπείτε στον κόπο να διαβάσετε το πόνημά του. Το παραθέτουμε αυτούσιο:

Το ΚΚΕ ως ψυχολογικό σύμπλεγμα
Εκτός πολιτικής πραγματικότητας, το ΚΚΕ αντιμετωπίσθηκε από τη δημοκρατία ως ιστορικό κειμήλιο. Εξ ου και η αποδοχή του καταστατικού του, το οποίο προβλέπει ως στόχο την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Εξ ου και η αποστροφή «σέβομαι τους αγώνες της Aριστεράς», που του παρείχε ασυλία όλες αυτές τις δεκαετίες. Το ίδιο είχε αναλάβει τον ρόλο της Ερινύας της Δημοκρατίας, που κανείς δεν ενδιαφερόταν να εξευμενίσει. Κακός σύμβουλος οι ενοχές και η δημοκρατία μας υπήρξε επί μακρόν ενοχική απέναντι σε όσους αποπειράθηκαν να την καταργήσουν και απέτυχαν. Ο όρος «αντικομμουνιστής» αυτομάτως σε ταύτιζε με τις χειρότερες πλευρές του μετεμφυλιακού κράτους. Υπενθυμίζω ότι ακόμη και πριν από μερικούς μήνες, οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. αρνήθηκαν να υποστηρίξουν το ψήφισμα που καταδίκαζε τον κομμουνισμό. Υπενθυμίζω ότι το ΚΚΕ έχει δηλώσει δημοσία ότι δεν δέχεται να υποβληθεί σε φορολογικό έλεγχο. Υπενθυμίζω ακόμη ότι, εν μέσω μέτρων κατά της πανδημίας, το ΚΚΕ οργάνωσε διαδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Και μόλις προχθές μερικοί κομματικοί υπάλληλοι προσπάθησαν να εμποδίσουν τον απόπλου του «Δήλος Εξπρές» υπερασπιζόμενοι μια απεργία που είχε κηρυχθεί παράνομη. Οι αγανακτισμένοι επιβάτες προσπάθησαν να τους απωθήσουν και κάποιος από τους κομματικούς υπαλλήλους ζήτησε από τους λιμενικούς ευθύνες, επειδή δεν προστάτευσαν τους καταληψίες του καταπέλτη από όσους ήθελαν να ταξιδέψουν. Αυτή είναι η γραφική πλευρά της ασυλίας. Η λιγότερο γραφική είναι ότι οι λιμενικοί δεν συνέλαβαν, ως ώφειλαν, τους κομματικούς υπαλλήλους που εμπόδιζαν τον απόπλου.
Ποια είναι η δύναμη του ΚΚΕ; Οι δημοσκοπήσεις, και τα εκλογικά αποτελέσματα, σου επιτρέπουν να το συγκρίνεις με το ΜέΡΑ 25 ή το κόμμα του Βελόπουλου. Η πραγματική του δύναμη δεν αρκεί για να εξασφαλίσει την ασυλία. Ομως, το ξέρω, θα πουν ότι οι αριθμοί μετρούν μόνο για την «αστική» δημοκρατία, όπως την αποκαλούν. Γι’ αυτούς μετράει η ακτινοβολία της ορθοδοξίας τους, άχραντος, άσπιλος, χωρίς προσμείξεις. Η μητρική του εταιρεία έχει πτωχεύσει προ πολλού, δεν έχει συνομιλητές εκτός Ελλάδας. Το ΚΚΕ δεν είναι πολιτικό κόμμα. Είναι ψυχολογικό σύμπλεγμα. Ακόμη και η Εκκλησία δέχεται ενίοτε να υποβάλει το δόγμα της στη βάσανο της πραγματικότητας. Οχι όμως το ΚΚΕ.
Με αφορμή τα επεισόδια στον Πειραιά, ορισμένοι μίλησαν για «κοινωνικό αυτοματισμό». «Κοινωνικός αυτοματισμός» που συγκρούστηκε με τον «πολιτικό αυτοματισμό», ο οποίος παράγει τον «κρατικό αυτοματισμό». Και αυτός προστάζει: «Μη μου άπτου». Το ΚΚΕ είναι ιερό κειμήλιο της Ιστορίας μας. Ας το πάρουμε απόφαση για να πάψει να ταλαιπωρεί την καθημερινότητά μας απλώς για να μας υπενθυμίζει την ύπαρξή του. Ας του παραχωρηθεί ένα πάρκο για να οργανώνει τις διαδηλώσεις του και να εκθέτει τα κειμήλια της ιστορίας του. Ονομα του πάρκου: «Σέβομαι τους αγώνες της Αριστεράς».

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς, ε; Τις ψευτιές; Τις βρωμιές; Τους γκεμπελισμούς; Την αναστροφή της ιστορίας εν είδει εξυπνακισμού; Τον αντιδημοκρατικό παροξυσμό στο όνομα της “δημοκρατίας”; Τον ναρκισσισμό του βλάκα που θέλει να πουλήσει “ευφυία”; Ας τα πάρουμε ένα – ένα:

α) “Το ΚΚΕ ως ψυχολογικό σύμπλεγμα”. Αλήθεια πόσα καντάρια “δημοκρατικής” κατάντιας πρέπει να κουβαλάει κάποιος ώστε να φτάνει στο σημείο με το “καλημέρα” να εκδηλώνει τόσο απροσχημάτιστα την μαυρίλα του. Πόση “αρρώστια” αντικομμουνισμού (σε αυτό θα επανέλθουμε αναλυτικότερα παρακάτω) πρέπει να κουβαλάει για να βαφτίζει την “συμπλεγματολογία” σαν… πολιτική κριτική και την…”ψυχολογικοποίηση” σαν “επιχείρημα” πολιτικής πολεμικής και πολιτικής…διαφωνίας; Το επόμενο βήμα τέτοιων “δημοκρατών” είναι να εισάγουν ως εργαλείο κατά των πολιτικών αντιπάλων τους το… ψυχιατρείο.

β) Το καταστατικό του ΚΚΕ “προβλέπει ως στόχο την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού”. Με τέτοιο πολιτικό σαίνι έχουμε να κάνουμε. Τόσο πολιτικά αναλφάβητο ώστε να θεωρεί εαυτόν ικανό, σαν κάτι νοματάρχες της δεκαετίας του ’50, να τυλίξει σε 10 λεξούλες κάτι δεκάδες τόμους μαρξισμού, κάτι δεκάδες τόμους λενινισμού, όλη την πολιτική οικονομία, όλη την επιστήμη του σοσιαλισμού και την πολιτική επιστήμη εν συνόλω για την “αστική δημοκρατία” και την “εργατική δημοκρατία”, όλο το πρόγραμμα του ΚΚΕ και τους αγώνες του και μάλιστα από πού: από τις σελίδες μιας εφημερίδας και από τις επάλξεις ενός συγκροτήματος που, για να υπηρετεί τον κοινοβουλευτισμό των Θεοδωρόπουλων, έχει φτάσει να εισηγείται “σοβαρή Χρυσή Αυγή”, να εξυμνεί τον δωσίλογο Τσολάκογλου, να ξεσκονίσει από τον φασίστα Μεταξά μέχρι τους χουνταίους.

γ) “Το ΚΚΕ έχει δηλώσει δημοσία ότι δεν δέχεται να υποβληθεί σε φορολογικό έλεγχο”. Αυτά τα λέει ένας τύπος που υπηρετεί ένα καθεστώς που με κυβέρνηση ένα κόμμα που χρωστάει 343 εκ. ευρώ στις τράπεζες, βγάζει στο σφυρί τις α’ κατοικίες των φτωχών ανθρώπων. Αυτά τα λέει ένας ψεύτης της τελευταίας υποστάθμης που την άρνηση του ΚΚΕ να καταδώσει στις υπηρεσίες του κράτους που υπηρετούν οι Θεοδωρόπουλοι τα ονόματα των εργατών που το στηρίζουν οικονομικά, την εμφανίζει σαν “άρνηση του ΚΚΕ να υποβληθεί σε φορολογικό έλεγχο”. Αυτή την πολιτική αλητεία την διαπράττει ένας τύπος που υπηρετεί το καθεστώς το οποίο όχι μόνο υποβάλλει το ΚΚΕ σε εξονυχιστικό φορολογικό και οικονομικό έλεγχο, αλλά και ταυτόχρονα είναι αυτό το καθεστώς, δηλαδή το κράτος της Novartis, με τα κόμματα της Ζήμενς, που επιβάλλει και πρόστιμα στο ΚΚΕ, επειδή ακριβώς το ΚΚΕ δεν γίνεται καταδότης των μελών του και των φίλων του, όπως με μεγάλη ευκολία γίνονται κατά καιρούς κάτι πούροι “δημοκράτες” με την πρώτη σφαλιάρα…

δ) “… εν μέσω μέτρων κατά της πανδημίας, το ΚΚΕ οργάνωσε διαδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου. “ Πω, πω… κατηγορία! Πω, πω… “έγκλημα” του ΚΚΕ! Αλλά ξέρετε: Αυτός ο τενεκές δεν έγραψε ενάμιση χρόνο πανδημίας ούτε λέξη για την σαρδελοποίηση των ανθρώπων σε λεωφορεία και τρένα. Λέξη για την εν μέσω πανδημίας σαρδελοποίηση των παιδιών στα σχολεία. Θυμήθηκε την πανδημία στην (σε εξωτερικούς χώρους και με υγειονομικούς κανόνες) πορεία για το Πολυτεχνείο. Και ξέρετε και κάτι ακόμα; Αυτός ο τενεκές δεν έχει κανένα πρόβλημα με την πορεία και την διαδήλωση για το Πολυτεχνείο λόγω πανδημίας. Εχει πρόβλημα με την πορεία και τις διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο. Τελεία. Διότι όταν (δείτε:) το 2017 έγραφε τις αθλιότητές του κατά του Πολυτεχνείου, δεν θυμόμαστε να υπήρχε πανδημία. Ούτε το 2016 που αναρωτιόταν (δείτε:) “σε τι ωφελεί ο εορτασμός” είχαμε καμιά πανδημία. Το μόνο που είχαμε και τότε και τώρα είναι κάτι τσανακογλείφτες των Αμερικάνων και των ντόπιων τσιρακιών τους που έσκουζαν και σκούζουν ενάντια στην πορεία του Πολυτεχνείου. Με ή χωρίς πανδημία.

ε) “Και μόλις προχθές μερικοί κομματικοί υπάλληλοι προσπάθησαν να εμποδίσουν τον απόπλου του «Δήλος Εξπρές» υπερασπιζόμενοι μια απεργία που είχε κηρυχθεί παράνομη”. Προσπερνάμε τα περί “παράνομης” απεργίας διότι δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση με τέτοιους τύπους. Σημειώστε, όμως, τούτο: Αυτή η ιστοριούλα καταλαμβάνει στο πόνημα του τενεκέ κυρίαρχη θέση. Την επαναφέρει, μάλιστα, δυο φορές γιατί την θεωρεί πολλή στέρεη βάση ώστε να δικαιολογήσει γιατί πρέπει να σταλούν οι κομμουνιστές στο…πάρκο (αφήνοντας σε άλλους την επιλογή αν το πάρκο θα έχει γύρω – γύρω θάλασσα…). Ανικανότητα; Απατεωνιά; Ωμός γκεμπαιλισμός; Ας διαλέξει ο ίδιος. Ενα είναι σίγουρο. Αυτός ο τύπος και τον… Ολυμπιακό να δει να παίζει με τα κόκκινα… δάκτυλο του ΚΚΕ θα εντοπίσει. Κάτι του είπαν, κάτι άκουσε, κάτι διάβασε (από “ενημερωτές” του είδους του), μπορεί να είδε και καμιά κόκκινη μπλούζα στο λιμάνι, τον έπιασε τον… ένοχο. Μια απορία μόνο προς την “Καθημερινή”: Καλά, αυτός ο τενεκές σας έστειλε ό,τι σας έστειλε. Εκεί δεν υπάρχει ούτε ένας που να διαβάζει τις ανοησίες του και να ειδοποιήσει: Βρε τενεκέ, δεν είχε καμία σχέση ούτε το ΚΚΕ, ούτε το ΠΑΜΕ με τα γεγονότα στο λιμάνι ! Η ιστορία που λες, για να επιτεθείς στο ΚΚΕ, δεν έχει σχέση με το ΚΚΕ! Βρε “έγκυρε”, βρε “έγκριτε”, βρε “φιλαλήθη”, βρε κόπανε! Βρε πολιτικέ σαχλαμάρα, πήρες ένα ψέμα, πήρες ένα fake, και το αναπαρήγαγες για να… στηρίξεις άρθρο! Πάνω στο ψέμα! Το έκανες γιατί είσαι άχρηστος; Αυτοί που σε φιλοξενούν, επίσης; Ή μήπως ο γκεμπελισμός είναι χρήσιμος, οπότε άσε τον γκεμπελίσκο να ξεφτιλίζεται αρκεί να κάνει την δουλίτσα του “πες -πες, κάτι θα μείνει”;

στ) Αφήσαμε τελευταίο τα περί “αντικομμουνισμού” του αστραχάν, που μετά τις διανοητικά απαστράπτουσες… συγκρίσεις με ΜΕΡΑ25 και Βελόπουλο, βάλλει κατά της “ασυλίας” (!) του ΚΚΕ, αλλά – σας παρακαλούμε – μην τον περάσατε και για κανένα μετεμφυλιακό αντικομμουνιστή, όχι, απαπα, αυτός μόνο την… καταδίκη του κομμουνισμού θέλει. Ο «αντικομμουνισμός», λοιπόν, είναι εκείνη η πολιτική ιδεολογία που αποτελεί το νήμα που ενώνει από τον Πινοσέτ μέχρι τον Παττακό και από τον Φράνκο μέχρι τον Μακάρθι και τις αστικές (και κοινοβουλευτικές, φυσικά) δημοκρατίες τύπου ΕΕ που λατρεύουν οι Θεοδωρόπουλοι. Πρόκειται για τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή κάθε αντιδραστικής, ανελεύθερης, καταπιεστικής, τρομοκρατικής και δικτατορικής συμπεριφοράς απέναντι σε χώρες και λαούς. Είναι μια στείρα υστερική και άκρως συντηρητική ιδεολογία, που δεν κατάφερε να οικοδομήσει ουσιαστικά κανένα σοβαρό θεωρητικό επιχείρημα ενάντια στον κομμουνισμό, παρά μόνο τη συμμαχία της με τα πιο ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα. Στη χώρα μας, μάλιστα, έχουμε πολύτιμη εμπειρία. Γνωρίζουμε, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει λαϊκή διεκδίκηση που οι δυνάστες του λαού να μην έβλεπαν πάντα «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «συνοδοιπόρους». Ο αντικομμουνισμός από την εποχή του ιδιώνυμου είναι η βασική προμετωπίδα του καθεστώτος όταν αυτό επέλεγε την ολοκληρωτική, την δικτατορική, τη φασιστική του φορεσιά, όπως συνέβη το ’36 με τον Μεταξά ή το ’67 με τους Μακαρέζους. Παραμένει, δε, μόνιμο αξεσουάρ δια πάσαν χρήσιν στο δισάκι των αστών δημοκρατών μας. Τίθεται το ερώτημα: «Μα καλά, όποιος δεν συμφωνεί με τον κομμουνισμό, όποιος δεν συμφωνεί με την Αριστερά, πρέπει να το κρύβει;». Απάντηση: Όποιος διαφωνεί με τον μαρξισμό, όποιος απεύχεται και αντιμάχεται την προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού από την άποψη της δικής του ταξικής θέσης ή της δικής του ταξικής και πολιτικής ανάλυσης, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει και να το διαλαλεί. Τα παραπάνω σημαίνουν: Πολιτική κριτική, πολιτική αντιπαράθεση, ακόμα και πολιτική πολεμική. Αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτό. Γιατί, πολύ απλά, ο αντικομμουνισμός είναι άλλο πράγμα. Ο αντικομμουνισμός, όσο κι αν (ανά τις εποχές) καμώνεται ότι κυκλοφορεί με το ένδυμα της «πολιτικής κριτικής», είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είναι η τακτική του ψέματος, είναι η τακτική της συκοφαντίας, είναι η τακτική της προβοκάτσιας και της λάσπης. Είναι η τακτική της διαστρέβλωσης θέσεων, της παραποίησης απόψεων και της πλαστογράφησης ιστορικών δεδομένων. Ο αντικομμουνισμός δεν αντιμετωπίζει την κομμουνιστική κοσμοθεωρία ως μια επιστήμη με έστω «αβάσιμα» συμπεράσματα. Δεν αντιπαραθέτει στη «μη αποδεκτή» ιδεολογία του μαρξισμού – λενινισμού τον πολιτικό του αντίλογο. Δεν βλέπει στη δράση των κομμουνιστών την πολιτική δράση των πολιτικών του αντιπάλων. Ο αντικομμουνισμός εκείνο που επιζητά είναι να εμφανίζει – και κάτω από συγκεκριμένους πολιτικούς συσχετισμούς να επιβάλλει – την κομμουνιστική ιδεολογία και την κομμουνιστική πολιτική δράση σαν «ποινικό αδίκημα»! Να την καταστήσει «κολάσιμη» στην κοινωνική συνείδηση. Επομένως, απέναντι στον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές εκείνο που επιλέγεται σαν μέσο «πολιτικής αντιπαράθεσης» δεν είναι το πολιτικό επιχείρημα αλλά η απειλή. Δεν είναι η δύναμη της πειθούς στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης ιδεών ενώπιον του λαού, αλλά η επιβολή του «νόμου»! Η Ιστορία διδάσκει: Δεν υπήρξε ένταση του αυταρχισμού, δεν υπήρξε επίθεση σε δημοκρατικό δικαίωμα, δεν υπήρξε ποτέ ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας, που να μη συνοδεύτηκε – πάντα – από ένταση του αντικομμουνισμού. Δεν υπήρξε ποτέ αντιλαϊκό μέτρο, που να μην χρησιμοποίησε σαν δεκανίκι του την αντικομμουνιστική ρητορική. Να γιατί στην ΕΕ, στην Ελλάδα των εργασιακών εκτρωμάτων και παντού στον κόσμο των Πάιατ, ο αντικομμουνισμός, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.

Εν κατακλείδι:

Ο αντικομμουνισμός καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της πολιτικής διαπάλης.

Ιστορικά, δε, έχει αποδειχτεί και μάλιστα περίτρανα ότι η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής δράσης ισοδυναμεί όχι απλώς με καμπανάκι, αλλά με συναγερμό για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς η φαλκίδευσή τους, την οποία προωθεί ο αντικομμουνισμός, δεν αφορά μόνο στους κομμουνιστές, αλλά στοχεύει ολόκληρη την κοινωνία.

Όσο για το αν συνιστά «αμάρτημα» να είναι αντικομμουνιστές οι αντικομμουνιστές, επαναλαμβάνουμε:

Φυσικά και δεν είναι αμάρτημα. Στην περίπτωσή τους, μάλιστα, το να είναι αντικομμουνιστές αποτελεί καθήκον. Και υποχρέωση!

Ισως, μάλιστα, ο αντικομμουνισμός τους να είναι και η μόνη ενδιαφέρουσα πλευρά της ύπαρξής τους ως δημοσιολόγων. Και τούτο διότι, αν μη τι άλλο, βοηθούν «να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι» ότι ο αντικομμουνισμός εκτός από κατ’ εξοχήν επικίνδυνος φορέας και προπομπός των πιο αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων, είναι και γελοίος.