«Μπαίνει ο Ανδρουλάκης και ο Βαρουφάκης σε μια τράπεζα…»: Πώς ο Μητσοτάκης ανατινάζει την προεκλογική συζήτηση

του Θάνου Καμήλαλη

Η επίσημη προεκλογική περίοδος ξεκίνησε για τη Νέα Δημοκρατία με μία απρόσμενη αναβίωση του σκηνικού του 2015. Παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, το κρυφό σχέδιο της «προοδευτικής διακυβέρνησης», είναι το εξής:

Ο Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης και ο Βαρουφάκης θα σχηματίσουν κυβέρνηση ηττημένων. Ο Βαρουφάκης θα είναι ξανά υπουργός Οικονομικών και θα ανατινάζει τράπεζες. Θα συγκρουστούμε με την Ευρώπη και θα μεταφερθούμε σε ένα καινούριο νόμισμα, τη “Δήμητρα”. Οι πληρωμές μισθών και συντάξεων θα γίνονται όχι σε ευρώ, όχι σε δραχμές, αλλά σε “Δήμητρες”. Οι καταθέσεις θα χαθούν, θα έχουμε νέες ουρές στα ATM. Αυτό είναι το κρυφό αλλά πραγματικό διακύβευμα των εκλογών. Αυτό μόνο η αυτοδύναμη ΝΔ μπορεί να το σταματήσει.

Πόσα λογικά σφάλματα και άλματα χωράνε σε έναν συλλογισμό; Καταρχάς, δεν υπάρχει «κυβέρνηση ηττημένων». Κυβέρνηση, στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία, σχηματίζεται όταν υπάρχει η δεδηλωμένη, όταν υποστηρίζεται από την πλειοψηφία της Βουλής. Επίσης, ας πούμε ο Ανδρουλάκης, είναι γνωστός θιασώτης της εξόδου από το ευρώ. Όπου σταθεί και όπου βρεθεί μιλάει για «χρεοδουλοπαροικία». Αμ ο Τσίπρας; Το έχει δείξει άλλωστε, τον Ιούλιο του 2015. Που «ήθελε να μας βγάλει από το ευρώ», όπως λέει η δεξιά κριτική, αλλά δεν το έκανε, προφανώς γιατί του ήρθε κάποια επιφοίτηση άνωθεν. Αλλά τώρα θα το κάνει. Ο Βαρουφάκης παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομικών του Τσίπρα το 2015, αλλά τώρα θα τα ξαναβρούν, γιατί έτσι. Είναι γνωστή η ταύτιση απόψεων αυτής της τριανδρίας, των τριών μπαμπούλων που έρχονται να γυρίσουν την Ελλάδα στο «χθες».

Αν κάνει στην άκρη η πλάκα, είναι εξοργιστικό το ότι λίγες μέρες μετά τις δηλώσεις για «σύγκριση» και καταδίκη της «τοξικότητας», ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφεύγει σε ακατάσχετη συνωμοσιολογία για να συσπειρώσει το κοινό του. Είναι εξοργιστικό γιατί, θεωρητικά, πριν τις εκλογές πρέπει να συζητάμε στο μέτρο της πραγματικότητας, από σεβασμό στους πολίτες και στα προβλήματά τους. Σχεδόν ποτέ αυτό δεν συμβαίνει, αλλά είναι διαφορετικό να ζούμε παγιδευμένοι στο εναλλακτικό σύμπαν του Πρωθυπουργού και των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ.

Παράλληλα, η καταφυγή σε συνωμοσιολογία και κινδυνολογία είναι ομολογία αποτυχίας. Aποτυχία σαν αυτή του Κωστή Χατζηδάκη που «ξέχασε» από το προεκλογικό του σποτ με τα επιτεύγματά του τον ΟΣΕ. Όταν προσπαθείς να φοβίσεις τον κόσμο, δεν έχεις τίποτα να του πεις.

Μπορείς να του λες όμως ωμά ψεύδη, που ξεκινούν από το ποιος έκλεισε τις τράπεζες το 2015 (απάντηση: ο Ντράγκι) και καταλήγουν στο ότι το σύστημα Δήμητρα που πριν δυόμιση χρόνια παρουσίασε το ΜέΡΑ25 δεν είναι νόμισμα, είναι σύστημα ψηφιακών πληρωμών. Ας συνεννοούμαστε τουλάχιστον στα βασικά. Ενέχει κινδύνους ή πρέπει να αποθεωθεί; Οι θιασώτες του βλέπουν θετικά σημεία (σίγουρα η ύπαρξη επιτέλους ενός ελληνικού «Plan B» και η απαλλαγή από τραπεζικές προμήθειες είναι θετικά) παραδέχονται ότι πιθανή εφαρμογή του θα προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις, εντός και εκτός Ελλάδας. Υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα π.χ: Αν κόσμος αποσύρει καταθέσεις από τις συστημικές τράπεζες για να τις βάλει στο “Δήμητρα”, αυτό δεν δημιουργεί πρόβλημα στις τράπεζες; Ο καθηγητής, Νίκος Θεοχαράκης, μας απάντησε τη Δευτέρα στο TPP επικαλούμενος τον θετικό ανταγωνισμό τραπεζών και δημοσίου συστήματος, ώστε να δοθούν κίνητρα στους καταθέτες. Είναι αυτονόητο όμως ότι θα προκληθεί νέα σύγκρουση με τους δανειστές, κι αυτό είναι κάτι που πολύ προσεκτικά οφείλει να το εξηγεί όποιος/α υποστηρίζει τη «ρήξη». Είναι επίσης αυτονόητο ότι σενάρια κόντρας με τους δανειστές δεν υποστηρίζονται ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε από το ΠΑΣΟΚ. Οι δονκιχωτισμοί του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αφορούν κανέναν.

Δεν αφορούν σίγουρα ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, που δεν έχουν καμία πρόθεση επιστροφής στο 2015. Οι προτάσεις τους, καλώς για πολλούς, κακώς για άλλους, περιστρέφονται γύρω από την πιο ανθρώπινη διαχείριση της σημερινής οικτρής κατάστασης, με την απίστευτη ασυδοσία των ελίτ. Διαχείριση, στο «μέτρο του δυνατούν», αλλά «ανθρώπινη», με σύμμαχο την «έξοδο από τα μνημόνια». Άλλοι/ες θα το πουν αυτό ρεαλισμό, άλλοι/ες θα το πουν συμβιβασμό. Αλλά σε κάθε περίπτωση, θα συζητάμε για κάτι. Για την ακρίβεια, τα κόκκινα δάνεια και τα κερδοσκοπικά funds, την Ενέργεια, τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη, τις Ιδιωτικοποιήσεις. Για κάτι που έχει σημασία. Για όσα μαστίζουν τη χώρα, για όσα επέτρεψε ή προώθησε η απερχόμενη κυβέρνηση.

Αντί για όλα αυτά, είναι προτιμότερο για τη Νέα Δημοκρατία να συζητάμε για το πώς θα μας βγάλει από το ευρώ μία κυβέρνηση με βασικό πυλώνα τον Νίκο Ανδρουλάκη. Για το σενάριο κλειστών τραπεζών και την περιβόητη «επενδυτική βαθμίδα», σε μια χώρα με εκατομμύρια πολιτών που αγωνιούν για το πώς θα βγει ο μήνας. Πρόκειται, πίσω από τις άναρθρες κραυγές και τις εκτός μέτρου μαντινάδες του Κυριάκου Μητσοτάκη, για μία προσπάθεια συσπείρωσης του στρατοπέδου του «ΝΑΙ» ξανά πίσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εξάλλου, δεν απαιτείται και λαϊκή πλειοψηφία για να σχηματίσει κυβέρνηση, τον Ιούλιο η ΝΔ, μετά από πιθανές δεύτερες εκλογές.

Αυτά όλα προκύπτουν από τις τοποθετήσεις της παράταξης που «πολεμάει τον λαϊκισμό», που επιθυμεί τη «σύγκριση», δεν ανέχεται την «τοξικότητα», δηλαδή την κριτική και τραμπικά βαφτίζει κάθε είδηση εναντίον της ως «ψέμα». Αυτός είναι ο διάλογος που πρεσβεύει, έναν μήνα πριν τις εκλογές.

Και τι να πει; Για τα υπερκέρδη των μεγάλων εταιρειών; Τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής; Την Υγεία; Το οτι υπάρχει Παιδεία χωρίς την Αστυνομία στα ΑΕΙ; Την τηλεδιοίκηση; Όχι, ας πούμε για τον Τσίπρα στο Νομισματοκοπείο καλύτερα.

Κανείς δεν θέλει να μπει με TNT στις τράπεζες και να τις ανατινάξει. Ο μόνος που θέλει να ανατινάξει τον προεκλογικό διάλογο είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.