του Σωτήρη Σβανά
Δέκα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, “The big come up”, και μετρώντας πλέον το έβδομο άλμπουμ τους, το ντουέτο των Dan Auerbach και Patrick Carney από το Ohio ίσως να μην έχει ακριβώς χαράξει νέους δρόμους στο είδος, αλλά σίγουρα μπορεί με υπερηφάνεια και επάρκεια να απαντήσει πειστικά στο ερώτημα «τι εστί rock ‘n’ roll εν έτει 2011 (και βάλε…)», ξανασχεδιάζοντας το χάρτη στο μοντέρνο rock πάνθεον, αλλά και προκαλώντας μεγάλες ανακατατάξεις στη λίστα με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς που φεύγει.
Κομμάτια-φωτιά, το ένα καλύτερο από το άλλο, μα πιο ωραίο το εναρκτήριο Lonely Boy, φτιάχνουν ένα ανεβαστικό, μεθυστικό κοκτέιλ psych rock, blues, americana, mariachi και αγνού, ανόθευτου rock ‘n’ roll. Άφθονη ενέργεια, μετρημένες δόσεις λυρισμού, σπαρακτικά φωνητικά, νουάρ αναλαμπές, δαιμονισμένες κιθάρες… υπέροχοι, εθιστικοί ήχοι. Στίχοι απλοί και μεστοί, διαλέγονται και συμπληρώνουν τη μελωδική γραμμή, που άλλοτε (Hell Of A Season) μας θυμίζει γιατί τους αγαπήσαμε, άλλοτε (Nova Baby, Mind Eraser) αποτίουν φόρο τιμής στο είδος, και άλλοτε (Sister, Little Black Submarines) γίνονται πετυχημένα εσωστρεφείς… έτσι, για να μπορούν να σιγοψιθυρίζονται παντού.
Εξαίσιο, οριακά αριστουργηματικό, το El Camino αποδεικνύει ότι αρκούν τα βασικά για να μπορέσεις να δημιουργήσεις ηχητικά διαμάντια.
Στα δισκοπωλεία από 6 Δεκεμβρίου.