ελε και debtocracy
Μπορεί η Ευρώπη να ξεφύγει από την παγίδα του χρέους; Ναι με μια ΕΛΕ και ολίγον debtocracy… (Guardian: http://bit.ly/jwuSW8)
Oι νέοι ακτιβιστές της Ιρλανδίας ακολουθούν το παράδειγμα της Ελλάδας λανσάροντας έναν δημόσιο έλεγχο του κρατικού χρέους, με μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, προκειμένου να διαπιστωθεί η νομιμότητά του.
Σε άρθρο τους στον Guardian (4/5/2011) ο Κώστας Λαπαβίτσας και ο Andy Storey, τονίζουν πώς οι επιτροπές ελέγχου μπορούν να κάνουν τη διαφορά:
«Οι διεθνείς αγορές έχουν με επιτυχία απαιτήσει την επιβολή αυστηρής λιτότητας στην περιφέρεια της Ευρωζώνης – Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία- προκειμένου να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος. Ένα δημόσιο χρέος που μοιάζει με μάσκα που καλύπτει μια παγκόσμια σκιώδης κυβέρνηση επενδυτών που συντηρείται έχοντας βάλει υποθήκη ολόκληρα κράτη, oικονομίες και λαούς...
Πως μπορεί να πέσει αυτή η μάσκα; Εχει ήδη γίνει σε κάποιες χώρες μέσα από ένα μηχανισμό ελέγχου του χρέους. Τέτοιες πρωτοβουλίες όπως της Βραζιλίας, του Εκουαδόρ και αλλού, κατάφεραν να βγάλουν αυτό το πέπλο μυστηρίου και να δουν καθαρά ποιος χρωστάει σε ποιόν και για ποιόν λόγο. Πάντα με την προσδοκία πως τμήμα αυτού του χρέους θα αποδειχθεί επαχθές, οπότε δεν προκύπτει και καμία ιδιαίτερη υποχρέωση να αποπληρωθεί.
Τρανταχτό παράδειγμα η περίπτωση του Εκουαδόρ και της κυβέρνηση Κορέα που ανέθεσε σε ομάδες ξένων auditors την αποτύπωση του χρέους, με αποτέλεσμα η χώρα να αρνηθεί ευθέως την αποπληρωμή, αποδίδοντας παράλληλα ευθύνες σε όσους είχαν εμπλοκή.
Πολύ σημαντική αποδεικνύεται και η ελληνική καμπάνια για την Επιτροπή Ελέγχου που ξεκίνησε τον Μάρτιο, με την υποστήριξη πολλών κοινωνικών οργανώσεων, εργατικών συνδικάτων και πολιτικών κομμάτων. Μια από τις μεγάλες επιτυχίες της κίνησης είναι και το ντοκιμαντέρ Deptocracy, που το έχουν ήδη παρακολουθήσει - και επικροτήσει - χιλιάδες πολίτες. Σε μια χώρα που νιώθει απολύτως ταπεινωμένη και υποταγμένη στο περίφημο χρέος, αυτή η καμπάνια ζωντάνεψε την ελπίδα. Η Ελληνική Επιτροπή Ελέγχου προχωρά βήμα – βήμα, ξεκινώντας τις δικές της έρευνες. Ποιο είναι π.χ. το νομικό καθεστώς του χρέους που είχε συνάψει η χώρα με τις «χρήσιμες» υπηρεσίες της Goldman Sachs που παρουσίασε τον δημόσιο δανεισμό ως μια συναλλαγή παραγώγων; Πόσο νόμιμο είναι το χρέος για τη χρηματοδότηση κι άλλων στρατιωτικών εξοπλισμών σε μια χώρα από τις πλέον «εξαρτημένες» του κόσμου; Και πόσο νόμιμο είναι το έκτακτο δάνειο ύψους 110 δισ.ευρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο επιβλήθηκε ως «αναγκαίο» για την αποπληρωμή του χρέους;
Σε μια προσπάθεια δημιουργίας μιας Πανευρωπαϊκής Αλληλεγγύης, πολλές οργανώσεις προωθούν ένα αντίστοιχο μοντέλο ελέγχου του χρέους και στην Ιρλανδία. Ολες αυτές οι καμπάνιες έχουν κι έναν ακόμα λόγο ύπαρξης: Να κάνουν κατανοητό στους λαούς της Ευρώπης, και στους Γερμανούς ειδικότερα, πως τα υπέρογκα δάνεια και οι τακτικές του ΔΝΤ δεν αφορούν τον "ασθενή Νότο", τους μεσογειακούς λαούς ή τους Κέλτες. Το ντόμινο που προκαλούν δεν γνωρίζει σύνορα και προμηνύει σκληρή λιτότητα στις προσταγές του νεοφιλευθερισμού για όλην την Ευρώπη"
Διαβάστε το άρθρο των Κώστα Λαπαβίτσα - Andy Storey στον Guardian εδώ:
http://bit.ly/jwuSW8
Σε άρθρο τους στον Guardian (4/5/2011) ο Κώστας Λαπαβίτσας και ο Andy Storey, τονίζουν πώς οι επιτροπές ελέγχου μπορούν να κάνουν τη διαφορά:
«Οι διεθνείς αγορές έχουν με επιτυχία απαιτήσει την επιβολή αυστηρής λιτότητας στην περιφέρεια της Ευρωζώνης – Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία- προκειμένου να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος. Ένα δημόσιο χρέος που μοιάζει με μάσκα που καλύπτει μια παγκόσμια σκιώδης κυβέρνηση επενδυτών που συντηρείται έχοντας βάλει υποθήκη ολόκληρα κράτη, oικονομίες και λαούς...
Πως μπορεί να πέσει αυτή η μάσκα; Εχει ήδη γίνει σε κάποιες χώρες μέσα από ένα μηχανισμό ελέγχου του χρέους. Τέτοιες πρωτοβουλίες όπως της Βραζιλίας, του Εκουαδόρ και αλλού, κατάφεραν να βγάλουν αυτό το πέπλο μυστηρίου και να δουν καθαρά ποιος χρωστάει σε ποιόν και για ποιόν λόγο. Πάντα με την προσδοκία πως τμήμα αυτού του χρέους θα αποδειχθεί επαχθές, οπότε δεν προκύπτει και καμία ιδιαίτερη υποχρέωση να αποπληρωθεί.
Τρανταχτό παράδειγμα η περίπτωση του Εκουαδόρ και της κυβέρνηση Κορέα που ανέθεσε σε ομάδες ξένων auditors την αποτύπωση του χρέους, με αποτέλεσμα η χώρα να αρνηθεί ευθέως την αποπληρωμή, αποδίδοντας παράλληλα ευθύνες σε όσους είχαν εμπλοκή.
Πολύ σημαντική αποδεικνύεται και η ελληνική καμπάνια για την Επιτροπή Ελέγχου που ξεκίνησε τον Μάρτιο, με την υποστήριξη πολλών κοινωνικών οργανώσεων, εργατικών συνδικάτων και πολιτικών κομμάτων. Μια από τις μεγάλες επιτυχίες της κίνησης είναι και το ντοκιμαντέρ Deptocracy, που το έχουν ήδη παρακολουθήσει - και επικροτήσει - χιλιάδες πολίτες. Σε μια χώρα που νιώθει απολύτως ταπεινωμένη και υποταγμένη στο περίφημο χρέος, αυτή η καμπάνια ζωντάνεψε την ελπίδα. Η Ελληνική Επιτροπή Ελέγχου προχωρά βήμα – βήμα, ξεκινώντας τις δικές της έρευνες. Ποιο είναι π.χ. το νομικό καθεστώς του χρέους που είχε συνάψει η χώρα με τις «χρήσιμες» υπηρεσίες της Goldman Sachs που παρουσίασε τον δημόσιο δανεισμό ως μια συναλλαγή παραγώγων; Πόσο νόμιμο είναι το χρέος για τη χρηματοδότηση κι άλλων στρατιωτικών εξοπλισμών σε μια χώρα από τις πλέον «εξαρτημένες» του κόσμου; Και πόσο νόμιμο είναι το έκτακτο δάνειο ύψους 110 δισ.ευρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο επιβλήθηκε ως «αναγκαίο» για την αποπληρωμή του χρέους;
Σε μια προσπάθεια δημιουργίας μιας Πανευρωπαϊκής Αλληλεγγύης, πολλές οργανώσεις προωθούν ένα αντίστοιχο μοντέλο ελέγχου του χρέους και στην Ιρλανδία. Ολες αυτές οι καμπάνιες έχουν κι έναν ακόμα λόγο ύπαρξης: Να κάνουν κατανοητό στους λαούς της Ευρώπης, και στους Γερμανούς ειδικότερα, πως τα υπέρογκα δάνεια και οι τακτικές του ΔΝΤ δεν αφορούν τον "ασθενή Νότο", τους μεσογειακούς λαούς ή τους Κέλτες. Το ντόμινο που προκαλούν δεν γνωρίζει σύνορα και προμηνύει σκληρή λιτότητα στις προσταγές του νεοφιλευθερισμού για όλην την Ευρώπη"
Διαβάστε το άρθρο των Κώστα Λαπαβίτσα - Andy Storey στον Guardian εδώ:
http://bit.ly/jwuSW8