Και κάπως έτσι φτάσαμε στις εκλογές που θα γίνουν στις 25 Ιανουαρίου. Δε θα σχολιάσω φυσικά σοβαρά αυτά που διαβάζω να γράφονται και που υποστηρίζουν είτε την πλευρά του Σύριζα είτε την πλευρά της ΝΔ, γιατί καταλαβαίνω ότι τέτοιες στιγμές ο καθένας μπορεί να φτάσει και στα άκρα, ακόμη και σε βλακείες, για να υποστηρίξει τα πιστεύω του.
Από αυτούς βέβαια βγάζω στην άκρη αυτούς που περιμένουν είτε μια καινούρια κατάσταση είτε την διατήρηση της υπάρχουσας για να διατηρήσουν ή να αποκτήσουν ή να ξαναποκτήσουν τα παρελθόντα προνόμιά τους και τις καρέκλες τους. Ευτυχώς η χώρα και ο χώρος είναι αμφότερα μικρά κι έτσι γνωρίζουμε τους πάντες και γιατί ο καθένας ουρλιάζει. Δόξα τω Θεώ, θυμόμαστε όλοι τις συμφωνίες που έχει κάνει ο καθένας με το Διάβολο στο παρελθόν – και ενδεχομένως μια στραβή της μοίρας δεν έφερε τα πράγματα εκεί που θέλανε- και πόσοι ευαγγελίζονται αγνά μια καινούρια εποχή ή τη διατήρηση της παλιάς, και πόσοι περιμένουν εναγωνίως στο ταμείο για τις εισπράξεις.
Θα μπορούσα εδώ σαν παρενθετική πρόταση να γραψω για διαφορα ονόματα γνωστά, ημίγνωστα ή άγνωστα στον πολύ κόσμο, που διαδίδουν την σιγουριά τους για την προτίμηση που δείχνει στο πρόσωπό τους «ο Μεγάλος». Φυσικά, οι περισσότεροι απ’ αυτούς αναφέρονται πλέον με σεβασμό στο Συριζα γιατί της ΝΔ τους ξέρουμε – κάποιοι τα κατάφεραν, κάποιοι περιμένουν ακόμη. Πολύς και κακός κόσμος διαδίδει διάφορα, ότι δηλαδή σε περίπτωση που ο Σύριζα έρθει στην εξουσία, ήδη του έχουν προτείνει υπουργεία, θέσεις κλπ κλπ. Δεν είναι οι χειρότεροι. Ο Σπύρος Μελάς, που όσο ταλέντο είχε στο γράψιμο τόσο αδίστακτος ήταν στις πολιτικές και κοινωνικές του συμπεριφορές, είχε δηλώσει ευθαρσώς πως «στη μία τσέπη έχω έναν κόκκινο σκουφο και στην άλλη ένα μαύρο, όπως με στυνφέρει βάζω το χέρι στην τσέπη και φοράω τον ανάλογο σκούφο». Αυτοί που λέω, βέβαια, δεν έχουν δυό σκούφους, έχουν μεγάλη γκαρνταρόμπα που μπορεί να τους εξυπηρετήσει κάθε στιγμή που χρειάζεται. Συνήθως αυτή η μεγάλη κατηγορία είναι «αριστεροφανής» – οι δεξιοί δεν τα χρειάζονται κάτι τέτοια, το κάνουν απροκάλυπτα. Έχω δει πολλούς τον τελευταίο ένα χρόνο να αλλάζουν σιγά σιγά ή και απότομα ρούχα από τη γκαρνταρόμπα όταν βλέπουν πως η πηγή της δύναμής τους άρχισε να στερεύει και έπρεπε να απευθυνθούν αλλού. Ίασως θα έπρεπε κάποια στιγμή να γραφτεί ένα κομμάτι με πολλά τέτοια ονόματα, να ψάξουμε θεσεις, καρέκλες, επιχορηγήσεις και άλλα πολλά για να διαπιστώσουμε αν τα τελευταία 40 χρόνια που βασικά κυβέρνησαν δύο κόμματα, αν στην εναλλαγή των κυβερνήσεων υπήρξε και ουσιαστική εναλλαγή στα μαχαιροκουταλοπήρουνα που χρησιμοποίησαν κάποιοι, υπήρξε ουσιαστική εναλλαγή ή ήταν πάντα οι ίδιοι κι απλώς άλλαζε ο πάνω πάνω. Ανερυθρίαστα. Στην Ελλάδα υπάρχουν μνημεία αλλά δεν υπάρχει μνήμη. Άλλωστε όπως τραγουδάει και η Εβίτα, στην ομώνυμη ροκ όπερα, στη μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη από το πρωτότυπο του Τιμ Ράις, «Τη σαπίλα να διώξεις δεν είναι τρόπος, όλοι οι λαοί κυβερνώνται όπως όπως/ δεν τα βγάζεις πέρα χωρίς λίγη λέρα και δίχως να βλάψεις τον άλλον…» – το έχω ξαναγράψει σε κομμάτι μου στο The Press αυτό, αλλά τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές είναι ακόμη πιο επίκαιρο.
Εγώ όμως από αυτές τις εκλογές αυτό που με πραγματική αγωνία περιμένω να δω δεν είναι ποιός απο τους δυό θα νικήσει και αν θα κανουν κυβέρνηση, αλλά το αν μετά από δυόμισυ χρόνια όπου υπάρχουν πολλοί που καταργιούνται την κυβέρνηση Σαμαρά, κι άλλοι τη θεωρούν ικανή – σεβαστοί κι οι δυό- αυτός ο «αφέντης λαός» ή ο «αη-Λαός» όπως κάποιοι αρκετά λαϊκίστικα τον αποκάλεσαν στο παρελθόν, θα ξαναφτιάξει με την ψήφο του μια βουλή τσίρκο – κι όχι Μεντράνο βέβαια. Να δούμε τι είδους κόμματα θα μπουν στη βουλή εκτός από τα δύο μεγάλα και ποιοί θα ψηφιστούν ακόμη και από τα δύο μεγάλα για να την επανδρώσουν, γιατί αν σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της αστικής δημοκρατίας η βουλή είναι ο καθρέφτης του λαού, τότε, σύμφωνα με την τελευταία βουλή, αυτός ο καθρέφτης ήθελε σπάσιμο ακόμη και με τον κίνδυνο εφτά χρόνων γρουσουζιάς.
Υστερόγραφο: είναι σίγουρο ότι διάφοροι κλόουν από την προηγούμενη βουλή δε θα την ξαναδούν ούτε με κυάλια. Αν και στην Ελλάδα ζούμε, μπορεί να την ξαναδούνε. Αλλά εγώ βλέπω κι άλλους χειρότερους κλόουν να ετοιμάζονται να παίξουν το ρόλο του «ρυθμιστή».