«Ναι.. Να τα μεταφέρεις από την Αυστραλία εδώ.. Ναι. Και θέλω κι ένα νόμισμα Brexit, να φροντίσεις». Στο λεωφορείο και στο μετρό είμαστε όλοι. Κι ο κύριος που κανονίζει δουλειές με τον τραπεζίτη του, τη επίσημη ημέρα έναρξης του Brexit είναι λαχείο. Δεν έχω ιδέα αν η μεταφορά των Αυστραλέζικων assets του στη Μ. Βρετανία έχει να κάνει με το Brexit, το καινούριο νόμισμα με αξία 50 πέννες, σίγουρα έχει, όμως. Αναμνηστικό της Εξόδου, όπως εκείνα τα σακουλάκια τα ευρώ που μοιράζανε οι τράπεζες της Ελλάδας το 2000, για να εξοικειωθούμε (με το σκοινί στο λαιμό, αλλά δεν το ξέραμε ακόμη).

Είναι η πρώτη εντύπωση, στο «κυνήγι» του ρεπορτάζ του λονδρέζικου Brexit. Στο Κεντ πήρα την πρώτη γεύση, χάρη στο συμπαθέστατο ταξιτζή μου, που από τις πέντε το πρωί, όσο ετοιμαζόταν για τη δουλειά, περίμενε τη νύχτα αυτής της παράξενης γιορτής.

Ανεβαίνοντας από το σταθμό των λεωφορείων στη Βικτώρια, προς το Μπρίξτον, στις γειτονιές των μεταναστών, οι κουβέντες για το Brexit κοπάζουν. Όλοι στα κινητά, ως συνήθως. Μέχρι τις τρεις, που ξανακατεβαίνω κέντρο, το Brexit αφορά μόνο τηλεοράσεις. Το κατέβασμα της βρετανικής σημαίας στις Βρυξέλλες, το ανέβασμα κι ο στολισμός στην πλατεία Κοινοβουλίου, όπου οι Brexiteers έχουν το μεγάλο ραντεβού στις 11 το βράδυ, την ώρα που η Βρετανία επίσημα ενεργοποιεί την πορεία αποχώρησης.

Μπροστά στο άγαλμα του Ουίνστον Τσόρτσιλ έχουν στήσει σκηνή οι Το Κέηκ Σου Έχε το Και Φάτο (Have your cake and eat it) – και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, θα το λέγαμε εμείς. Καλεσμένοι όλοι να φέρουν τούρτες και να αλληλοκεραστούν – όλα δωρεάν, για όσους με μια τέτοια παροιμία αντιμετωπίζουν το Brexit.

Είναι μία από τις πολλές μικρές εκδηλώσεις που οργανώνονται σε όλη τη Βρετανία. Οι Leavers έχουν φτιάξει ιστότοπους, έχουν στήσει στέκια, έχουν το δικό τους κίνημα βάσης, ένα grass roots movement, με αληθινές ρίζες, που το ίντερνετ βοήθησε να  εξαπλωθεί και να στήσει τέτοιες μικρές παράξενες τελετές προετοιμασίας.

Βρέχει. Ενοχλητικά. Παρ’ όλα αυτά, από τις έξι και μετά, το πλήθος συνεχώς μεγαλώνει. Μπορεί το μεγάλο ραντεβού να είναι στις έντεκα – ώρα σύμβολο της αποχώρησης – αλλά ο κόσμος φαίνεται να αδημονεί. Σημαίες παντού, η Union Jack, η σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου, ήταν πάντα αγαπημένο μοτίβο των σχεδιαστών, και τώρα είναι η ώρα να φορεθεί παντού. Καπέλα, παπιγιόν, μπέρτες, πουκάμισα, μπλουζάκια… και ομπρέλες… όλα τα χρώματα κι όλες οι φυλές, ντυμένες στο τρικολόρε της βρετανικής κοινοπολιτείας. Και μαζί σημαίες του Αγίου Γεωργίου, σύμβολο του αγγλικού Εθνικισμού, και σημαίες του Χονγκ Κονγκ, σκέφτομαι πως αποτελεί, ειδικά σήμερα, σύμβολο του ονείρου της Αυτοκρατορίας, που από ότι φαίνεται δεν πεθαίνει ποτέ.

Κατά τις εννιά γίνεται ήδη το αδιαχώρητο. Βγαίνεις από το σταθμό του Ουέστμινστερ, εκεί μπροστά από τον Μεγάλο Βενιαμίν (Big Ben), και δε μπορείς να προχωρήσεις. Η μυρωδιά του μπάφου σε ακολουθεί σε κάθε βήμα. Ο κόσμος είναι κυρίως στραμμένος προς τη σκηνή, εκεί που οι ομιλητές διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Κινητά, φασαρία, τραγούδια,και πολλοί δημοσιογράφοι, από όλο τον κόσμο. Ίδιες ερωτήσεις, ίδιες απαντήσεις- ναι, ψήφισα Brexit, ναι, είμαι χρούμενος, όχι, δεν είμαι ρατσιστής… Εμείς, οι αλλοδαποί, κυνηγάμε περίεργες φάτσες και χρώμα στο πλήθος. Οι Βρετανοί συνάδελφοι έχουν στηθεί σε διάφορα σημεία, ψηλά χαμηλά δεξιά αριστερά, για να έχουν συνολική εικόνα. Ένα τρικάμερο έχει στηθεί στη όχθη του ποταμού, έτοιμο να πάρει από κάθε γωνία το Big Ben, όταν η ώρα πάει 11μμ.

Οι μουσικές που επιλέγουν οι εορτάζοντες Brexiteers είναι ποδοσφαιρικές και Beatles – παγκόσμια σταθερά. Hey Jude, We are the Champions, We will Rock you… τα τραγούδια και οι ιαχές του πλήθους τα συνοδεύουν συνεχώς. Παίρνω το δρόμο για τη γέφυρα, να βγάλω μια ωραία φωτογραφία το Big Ben μόλις πάει 11, σκέφτομαι. Είμαι 1200 μέτρα από την συγκέντρωση, όταν βάζω την κάμερα του κινητού μπροστά. Οι ιαχές της μεγάλης γιορτής όμως με φτάνουν. Πεντακάθαρες.

Επιστρέφοντας στην πολυφυλετική εργατογειτονιά μου, δίπλα στο Μπρίξτον, το Τάλς Χιλ, μετά τα μεσάνυχτα, σε ένα παράθυρο μονάχα βλέπω φως. Δεν προλαβαίνω τη φωτογραφία από το παράθυρο του λεωφορείου. Αλλάξαν την κουρτίνα, στο παράθυρο της εργατικής οικοδομής. Με μια σημαία της ΕΕ. Χτες μου έλεγαν ότι ο δήμος, the borrough, που μένω ψήφισε 80% παραμονή στην ΕΕ. Από φόβο. Κι από την ανάγκη ελεύθερης μετακίνησης του πιο φτωχού κομματιού της εργατικής τάξης – η εκμετάλλευση δεν έχει σύνορα, και η επιβίωση των αδυνάτων έχει ανάγκη τη μετακίνηση, που τους κρατά φτηνά, σχρδόν δωρεάν, εκμεταλλεύσιμα εργατικά χέρια.

Χτες ανακοινώθηκε ότι όποιος πολίτης της ΕΕ κατοικεί άνω των πέντε ετών στην Μ. Βρετανία έχει δικαίωμα μόνιμης παραμονής στη χώρα και όποιο παιδί του γεννηθεί εδώ θα γίνεται αυτομάτως Βρετανός πολίτης. Ο φόβος δεν αφορά στην ΕΕ, όμως, όσο και αν η ΕΕ έγινε αφορμή. Κι ο φόβος είναι και εδώ και στην ΕΕ παρών – με σημαίες και με ταμπούρλα.-