Χαμάς και τρομοκρατία

Του Γιώργου Ρήγα

Κατ΄ αρχάς να ζητήσω συγνώμη από το συνεπώνυμο κωμικό Αριστοτέλη Ρήγα για την οικειοποίηση της σήμα κατατεθέν φράσης του αλλά επειδή υπάρχει λόγος νομίζω ότι είναι και αυτός υπέρ. Σε κάθε περίπτωση επειδή έγινε μια έντονη συζήτηση σε κεντρικό κανάλι για το αν η Χαμάς συνιστά τρομοκρατική οργάνωση ή όχι, αξίζει τον κόπο να εξηγήσουμε ότι το ερώτημα είναι τόσο σύνθετο ώστε η γνωστή συντηρητική Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάστηκε δεκαετίες να αποφανθεί.

Το βράδυ της 19^ης Οκτωβρίου ο Γιάννης Γκιόκας, βουλευτής του ΚΚΕ, και ο Άγγελος Συρίγος, βουλευτής και πρώην υπουργός της ΝΔ, σε μια αντιπαράθεση που έγινε viral διασταύρωσαν τα ξίφη τους για το κατά πόσο η Χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση ή όχι. Η υστεροβουλία της συζήτησης προφανής, να εμφανιστεί το ΚΚΕ και γενικά όποιος υποστηρίζει το δίκαιο του παλαιστινιακού λαού ως θιασώτης της τρομοκρατίας, και έτσι να καταστεί ανάξιος συνεισφοράς στην όλη συζήτηση των ημερών.

Για πολλούς καλοπροαίρετους όμως το ερώτημα παραμένει. Είναι ή όχι η Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση; Και πως είναι δυνατόν να μην είναι αν έχει διαπράξει την 7^η Οκτωβρίου αυτά τα τερατώδη που τις αποδίδονται; Και λέμε «τις αποδίδονται» γιατί ακόμα δεν έχουμε πλήρεις αναλυτικές λίστες για τις ηλικίες, το φύλλο και την ιδιότητα των θυμάτων. Για να σχηματίσουμε ασφαλή εικόνα για το έγκλημα πρέπει να ξέρουμε πόσοι από τα 1.400 θύματα ήταν στρατιώτες, πόσοι εκτός υπηρεσίας άνδρες και γυναίκες των υπηρεσιών ασφαλείας, πόσες γυναίκες, πόσα παιδιά, πόσοι ηλικιωμένοι. Για να καταλάβουμε επιτέλους πόσο τέρατα ήταν αυτοί που συμμετείχαν στην επίθεση.

Ακούμε γενικά για βιασμούς, αποκεφαλισμούς, βασανισμούς, απαγωγές και εκτέλεση ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Είναι δυνατόν αυτά να είναι αποδεκτά και να δικαιολογούμε εκείνους που προέβησαν σε τέτοιες πράξεις; Είναι ποτέ δυνατό να τους ηρωοποιούμε; Φαντάζομαι ο κύριος Συρίγος δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Ας διαβάσουμε λοιπόν μια σχετική μαρτυρία από ένα οικισμό που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα:

«Τα σπίτια που αντιστέκονταν, κυριεύονταν το ένα μετά το άλλο. Και εκεί ακολουθούσε μεγαλύτερη αγριότητα. Γυναίκες, κορίτσια, παιδιά ρίχνονταν από τα παράθυρα στο δρόμο ή από τους εισβολείς, ή από την αλλοφροσύνη της απελπισίας τους και έβρισκαν έτσι ταχύτερο θάνατο από την κατακρήμνιση. Το αίμα έτρεχε από παντού. Οι δρόμοι άρχισαν να καλύπτονται από πτώματα και από τραυματισμένους. Νεαρές παρθένες που δεν είχε δει ποτέ το πρόσωπό τους ανδρικό μάτι, ρίχνονταν γυμνές στους δρόμους. Άλλα σπίτια, καλά αμπαρωμένα εσωτερικά, πυρπολούνταν και οι ένοικοι έπεφταν από τα παράθυρα στους δρόμους για να γίνουν στόχος βολής αυτών που περίμεναν έξω και να κατακρεουργηθούν από τα σπαθιά τους. Εκκλήσεις τρυφερών όντων ακούγονταν, μητέρων για τα παιδιά τους, κοριτσιών για τις μητέρες τους, αλλά δεν εύρισκαν απέναντί τους τίποτε άλλο παρά τον πικρό σαρκασμό των νικητών, την οργή της εκδίκησης, την απάνθρωπη χαρά του αίματος, που όταν αρχίσει γίνεται άγρια, ακόρεστη δίψα».

Στο παραπάνω κείμενο έχει αλλαχθεί μόνο μία λέξη, συγκεκριμένα η λέξη εισβολείς έχει σκόπιμα αντικαταστήσει τη λέξη Έλληνες. Το απόσπασμα δεν περιγράφει φυσικά την επίθεση της Χαμάς στα περίχωρα της Γάζας, αλλά το τι ακολούθησε την άλωση της Τριπολιτσάς το 1821 και είναι από το έργο του έγκριτου ιστορικού Διονύσιου Κόκκινου «Η Ελληνική Επανάστασις», Εκδόσεις Μέλισσα, 1974.

Όπως όλοι ξέρουμε την άλωση της Τριπολιτσάς την πέτυχε η στρατιωτική ευφυία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που όλοι τον τιμάμε. Φαντάζομαι ο κύριος Συρίγος δε ζήτησε ποτέ την απόσυρση των αγαλμάτων του Γέρου του Μοριά ανά την Ελλάδα, ούτε κατά τη διάρκεια της θητείας στο Υπουργείο Παιδείας μποϋκόταρε τις εορταστικές εκδηλώσεις της 25^ης Μαρτίου.

Προς επίρρωση των παραπάνω ο ίδιος ο Κολοκοτρώνη στα απομνημονεύματα του έγραφε: «Το ασκέρι όπου ήτον μέσα το ελληνικό έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, 32.000, μια ώρα ολόγυρα της Τριπολιτσάς… ».

Ο καλοπροαίρετος αναγνώστης, φαντάζομαι και ο κύριος Συρίγος, θα αναφωνήσουν ότι δεν μπορούμε να δούμε το γεγονός αποσπασματικά. Πρέπει να σκεφτούμε τα 400 χρόνια σκλαβιάς, την δίψα για εκδίκηση ενός για αιώνες καταπιεσμένου πληθυσμού, τα προγενέστερα εγκλήματα των Τούρκων στη συγκεκριμένη σύγκρουση, τις ειδικές συνθήκες της ανθρωπότητας στις αρχές του 19^ου αιώνα και πολλά άλλα. Τα ανωτέρω επιχειρήματα είναι πέρα για πέρα βάσιμα και άρα μπορούν και πρέπει να εφαρμοστούν αναλογικά και στην παρούσα κρίση. Η ιστορία δεν ξεκίνησε την 7^η Οκτωβρίου του 2023 και όσοι συμμετείχαν στην επίθεση δεν το έκαναν για να ξεπεράσουν την πλήξη τους από μια άνετη και χωρίς εμπόδια ζωή.

Αλλά ας δούμε τα δεδομένα για τη Χαμάς γενικότερα. Η παραπάνω οργάνωση ιδρύθηκε το 1988 και μέχρι πριν λίγες μέρες, δηλαδή για 35 χρόνια, δεν είχε καταφέρει παρόμοιο χτύπημα στο Ισραήλ. Ήδη όμως από το 1993 έχει προχωρήσει σε φονικές επιθέσεις εναντίον αμάχων κυρίως με επιθέσεις αυτοκτονίας. Παρά τις εν λόγω επιθέσεις η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα δεν την είχαν βάλει στη λίστα με τις τρομοκρατικές οργανώσει μέχρι το 2003. Μάλιστα η Χαμάς έκανε έφεση στη συγκεκριμένη απόφαση το 2010 και το 2018 κατάφερε να βγει από τη λίστα μέχρι να επιστρέψει σε αυτή το 2021. Αυτό, αν μη τι άλλο, δεν μας δείχνει ότι η ΕΕ κλείνει τα μάτια στην ισλαμική τρομοκρατία, αλλά απλά ότι η κατάσταση δεν είναι μαύρο άσπρο. Επίσης αν δούμε τη λίστα με τις επιθέσεις αυτοκτονίας μετά το 2000 στο Ισραήλ θα δούμε ότι εμφανίζεται συχνά μια άλλη ομάδα, εκείνη με το όνομα «Ταξιαρχίες των Μαρτύρων του αλ-Άκσα». Αυτή η οργάνωση σχετίζεται με τη Φατάχ, που κάποτε θεωρείτο τρομοκρατική αλλά βγήκε από τη σχετική λίστα το 1988, όταν δηλαδή αποδέχθηκε το δικαίωμα του Ισραήλ να υφίσταται. Παρά την ευθεία σχέση μεταξύ Φατάχ και «Ταξιαρχιών των Μαρτύρων του αλ-Άκσα», η Φατάχ εξακολούθησε να λογαριάζεται και να αντιμετωπίζεται ως πολιτικό κόμμα.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά τα φαινομενικά παράλογα; Επειδή ακριβώς δεν μιλάμε για ολιγομελείς οργανώσεις που για την προώθηση πολιτικών σκοπών υιοθετούν την ένοπλη βία. Δεν έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις τύπου 17Ν. Η Φατάχ και η Χαμάς είναι οργανώσεις με πολύ βαθιές ρίζες στην παλαιστινιακή κοινωνία. Έχουν χιλιάδες στελέχη και μέλη που η δράση τους δεν αρχίζει και τελειώνει στον ένοπλο αγώνα. Μεταξύ άλλων για δεκαετίες διευθύνουν σχολεία, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, κοινωνικές κουζίνες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς για μια φτωχοποιημένη κοινωνία που ζει υπό καθεστώς κατοχής και προσφυγιάς για 75 χρόνια. Για αυτό και το τσουβάλιασμα τους ως Τρομοκράτες δεν είναι αυτονόητο. Και αν πήρε στην ΕΕ δεκαετίες να αποφασίσει για τη Χαμάς, το ΚΚΕ και κάθε συλλογικότητα που στέκεται αλληλέγγυα στον αγώνα των Παλαιστινίων έχουν το δικαίωμα να εστιάζουν και να προκρίνουν την πολιτική δράση της οργάνωσης παίρνοντας τις αναγκαίες αποστάσεις όταν συντελούνται εγκλήματα τύπου …Τριπολιτσάς.

ΥΓ Για τους λάτρεις της ανάσυρση σουρεαλιστικού οπτικοακουστικού υλικού, αξίζει τον κόπο να ανευρεθεί από τα άδυτα του διαδικτύου απόσπασμα όπου ο Σημίτης, στο πλαίσιο συνέντευξης τύπου μετά το πέρας συνόδου κορυφής μεταξύ 2001 και 2003, εξηγεί γιατί δεν πρέπει η Χαμάς συνολικά να συμπεριληφθεί στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων.