Το άρθρο του δημοσιογράφου Κάρλος Αζναρες αναφέρεται στην απόφαση της κυβέρνησης της Χιλής να γίνει δημοψήφισμα για πιθανή αλλαγή του πινοτσετικού συντάγματος της χώρας, τον Απρίλη του 2020.
Δεν τα κατάφεραν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον ξεροκέφαλο και γενναίο λαό, που τέσσερις μήνες τώρα επιμένει να γεμίζει κατά χιλιάδες τις πλατείες, και τους άλλαξε και τα ονόματα, βαφτίζοντάς τες με όμορφες λέξεις, όπως Πλατεία Αξιοπρέπειας και Πλατεία Επανάστασης. Αυτό το λαό που γκρέμισε τα μνημεία των κατακτητών και των προδοτών που τους ακολούθησαν, που πληγώθηκαν τα μάτια της νεολαίας του όταν τα άνοιξε για να αντικρύσει τον εχθρό, αυτό το λαό που είδε τους αντάρτες του να γεμίζουν κατά χιλιάδες τις φυλακές και θύμωσε βλέποντας τους συντρόφους του να δολοφονούνται από ένστολους εγκληματίες, τους υποστηριχτές του Πινοτσέτ, που είναι η χιλιανή αστυνομία.
Όμως, οι αποδείξεις λένε ότι όλο και κλείνει ο κλειός γύρω από το δικτάτορα που λέγεται Πινιέρα και τη συμμορία των υπουργών του και άλλων παραφουσκωμένων διάνων. Κλείνει από το λαό που τους σιχαίνεται ως διεφθαρμένους και αδίστακτους, σε ένα σύστημα που καταρρέει και που για να μη καταρρεύσει είναι ικανό να δολοφονεί με χίλιους τρόπους, με την πείνα, την φτώχεια ή μια σφαίρα στο στόχο.
Τα ίδια ισχύουν και για τη δεξιά ή αριστερή αστική τάξη. Οι δεξιοί γιατί, όπως ο Πινιέρα, είναι «δολοφόνοι σαν τον Πινοτσέτ» και οι δεύτεροι γιατί είναι υποστηριχτές καπιταλιστικών και καταπιεστικών τοπικών κυβερνήσεων, όπως στο Μπασελέτ, που στρέφονται κατά των ιθαγενών Μαπούτσε, των φοιτητών, των εργατών… Είναι οι ίδιοι που τώρα συμφωνούν με τον Πινιέρα σε ένα συνταγματικό δημοψήφισμα άνευ περιεχομένου, και δεν μιλούν με αυτούς που αγωνίζονται καθημερινά στην πρώτη γραμμή κατά της καταπίεσης. Αυτή την εξέγερση όμως, δε θα μπορέσουν να τη σταματήσουν: όλα λένε πως είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν ακόμη κι αν το ψέμμα τους αποδειχθεί αποτελεσματικό.
Τέσσερις μήνες δεν είναι λίγος καιρός. Τέσσερις μήνες που ο λαός συνεχώς πολεμά κατά της κατασταλτικής τρέλλας της αστυνομίας,
Τέσσερις μήνες δεν είναι μερικοί μήνες για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε απέναντι στην καταπιεστική τρέλα της αστυνομίας, παρότι ορισμενοι κακεντρεχείς συνεχίζουν να ανακοινώνουν, σαν τα κοράκια, ότι «όλο αυτό σύντομα θα τελειώσει».
Είχαν λάθος και θα αποδειχθεί ότι ξανάχουν λάθος.
Η Χιλή ξύπνησε και όλοι οι φόβοι εξαφανίστηκαν. Τι νόημα έχει να αποποιηθεί κανείς την Ελευθερία που έδωσαν οι δρόμοι σε χιλιάδες νέους ανθρώπους να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να πολεμήσουν και να απαντήσουν, σε όποιον τους ρωτούσε, ότι μάχονται για Αξιοπρέπεια; Και ακόμη, για τους γέροντες με τις συντάξεις πείνας, τους τρεις χιλιάδες νέους φυλακισμένους, που περνούν όσα και εκείνοι που είχε φυλακίσει η Δικτατορία του Πινοτσέτ στο Στάδιο. Για τον διοικητή Ραμίρο, θαμμένο ζωντανό στη φυλακή του τρόμου, για τον Μαουρίσιο Φρέδες ή το Νέκο Μόρα, που δολοφονήθηκαν από την τρομοκρατική καταστολή της αστυνομίας. Και, φυσικά, για το Βίκτορ Χάρα, που τραγουδούν στα οδοφράγματα της Αλαμέδα τα πιο εμβληματικά τραγούδια του, με τον ίδιο τρόπο που απολαμβάνουν τους ράπερ Ανίτα Τιζούκ και Μπερσούτ, που αυτή την Παρασκευή θα τραγουδούν από τα μπαλκόνια της Πλατείας Αξιοπρέπειας.
Αυτές οι εμπειρίες και αυτές οι ιστορίες ενσαρκώνονται στην πιο υπέροχη νιότη, και καταλαμβάνουν και πάλι τις πλατείες, στο Σαντιάγο, το Βαλπαραϊσο, την Αντοφαγκάστα, και τους υπόλοιπους τόπους της αντίστασης.
Όπως το συνηθίζει, η αντίδραση πίστευε ότι θα τους διαλύσει, γιατί μπορεί και γεμίζει τον αέρα δηλητήρια, αλλά, τέτοιοι δειλοί που είναι, δεν έχουν καταλάβει ότι αυτή η εξέγερση είναι αδύνατον να καταπνιγεί, και, οι νέοι, ξαναπιάνοντας τα χαρακώματα τους, χαμογελαστοί, με τους αυτοσχέδιους ρυθμούς τους, με κατσαρόλες και τηγάνια και τύμπανα, δείχνουν στον κόσμο ότι τέσσερις μήνες δεν είναι και τίποτα.
Κι ακόμη παραπέρα, έρχεται ο Μάρτης γεμάτος δύναμη.
To άρθρο μετέφρασε/ απέδωσε στα ελληνικά η Λαμπρινή Θωμά, και στην αρχική μορφή θα το βρείτε εδώ: