Κάλεσμα διαμαρτυρίας εξέδωσε το Ελληνικό Δίκτυο για τη Φεμινιστική Απεργία με στόχο τη νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία. Συγκεκριμένα, κάνει λόγο για τα κύρια κίνητρα των ανδρών να σκοτώσουν, που είναι η προσπάθεια για τον έλεγχο και την κατοχή/κυριότητα των γυναικών σύμφωνα με τη θεωρία «του ιδιόκτητου θηλυκού», κάτι που θρέφει την πατριαρχία και αναρωτιέται πού βρίσκεται το Κράτος και η Πολιτεία που όχι μόνο αρνούνται να αναγνωρίσουν τον όρο, αλλά ψηφίζουν και νόμο σαν τον πρόσφατο της «συνεπιμέλειας» κλείνοντας τα μάτια σε όσα διέπουν τις συγκρουσιακές συζυγικές σχέσεις και οδηγούν στις γυναικοκτονίες.

Ένα ακόμα σεξιστικό, τιμωρητικό, έγκλημα. Μέχρι πότε οι γυναίκες θα δολοφονούνται;

Μια από τις πιο φρικτές διεθνώς γυναικοκτονίες, αυτή της εικοσάχρονης Καρολάιν, ήρθε να προστεθεί στον μακρύ και, όπως φαίνεται, ατελείωτο κατάλογο γυναικοκτονιών και της χώρα μας. Δράστης ένας νέος, εύπορος, προνομιούχος άνδρας, ένας «καλός πατέρας», στην πραγματικότητα, όμως, ένα πατριαρχικό τέρας, που η προσωπικότητά του θυμίζει το άλλο τέρας, τον κατά συρροή δολοφόνο γυναικών Κύπριο αξιωματικό. Σχεδίασε ψυχρά και με κάθε λεπτομέρεια το έγκλημα, χρησιμοποιώντας για κάλυψη το ίδιο του το παιδί και μη διστάζοντας να δολοφονήσει ακόμα κι ένα ανυπεράσπιστο ζώο, γιατί, όπως ισχυρίστηκε, «Μου ζήτησε να χωρίσουμε, γι’ αυτό την σκότωσα», επιβεβαιώνοντας πως ένα από τα κύρια κίνητρα που υποκινούν τους άνδρες να σκοτώσουν, είναι οι προσπάθειες για τον έλεγχο και την κατοχή/κυριότητα των γυναικών, σύμφωνα με τη θεωρία «του ιδιόκτητου θηλυκού», που ενισχύει και αναπαράγει την πατριαρχία.
Ένα από τα κύρια κίνητρα που υποκινούν τους άνδρες να σκοτώσουν είναι οι προσπάθειες για τον έλεγχο και την κατοχή/κυριότητα των γυναικών σύμφωνα με τη θεωρία «του ιδιόκτητου θηλυκού», που ενισχύουν και αναπαράγουν την πατριαρχία.
Ένα νομικό σύστημα συντελεί με τον τρόπο του στη διαιώνιση των δομών που επιτρέπουν τη γυναικοκτονία. Αρνείται ή δεν είναι σε θέση να επικεντρωθεί στον μισογυνισμό των εγκλημάτων, μεταφέρει την ενοχή στα θύματα, αποδέχεται το διπλό πρότυπο ηθικής και τελικά αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την αποτυχία του κράτους να προστατέψει τον μισό του πληθυσμό.
Και που είναι η Πολιτεία σε όλα αυτά; Με ποιον τρόπο προστατεύει τον μισό και παραπάνω πληθυσμό της; Αρνούμενη να αναγνωρίσει τον όρο (τι φοβάται, αλήθεια, όταν χρησιμοποιεί λ.χ. τον όρο παιδοκτονία;), ψηφίζοντας νόμους σαν τον πρόσφατο περί «συνεπιμέλειας», κλείνοντας αυτιά και μάτια στις προειδοποιήσεις για αυτού του είδους των, κατά κανόνα, αόρατων για τους φορείς της πτυχών, που διέπουν τις συγκρουσιακές συζυγικές σχέσεις και, όχι σπάνια, οδηγούν σε άγριες γυναικοκτονίες, όπως αυτή της Καρολάιν;
Τα φεμινιστικά και γυναικεία κινήματα πενθούν, αλλά επιβεβαιώνουν την απόφασή τους να συνεχίσουν να αγωνίζονται, μαζί με τα κινήματα σε όλο τον κόσμο, για να πάψουν οι γυναικοκτονίες. Και απαιτούν, ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τα θύματα, την ένταξη του όρου στον νομικό κι ευρύτερα στον δημόσιο λόγο, καθώς ο όρος γυναικοκτονία, μεταξύ άλλων, υποκινεί σε αγώνες για μια κοινωνική και πολιτιστική αλλαγή, που δεν θα ανέχεται την έμφυλη ανισότητα και βία και δεν θα έχει χώρο γι’ αυτού του είδους τα φαινόμενα, σύμφωνα και με τη Διακήρυξη της Βιέννης του ΟΗΕ του 2013.
Να κατοχυρωθεί νομικά τώρα ο όρος γυναικοκτονία

Γυναικεία διαμαρτυρία στο Σύνταγμα Σάββατο 19.6.2021 ώρα 7:30 μμ, με μαύρα και κεριά

Και την ώρα που οι γυναικείες οργανώσεις πράττουν το αυτονόητο, με στόχο να προστατεύσουν μελλοντικά θύματα και να προωθήσουν την αλλαγή στο νομικό πλαίσιο, τα ελληνικά ΜΜΕ δημοσιεύουν αποσπάσματα από το ημερολόγιο της νέας γυναίκας εισβάλλοντας στη ζωή της και τις σκέψεις της. Το ThePressProject, συνειδητά δεν πρόκειται να αναπαράξει κανένα απόσπασμα από το ημερολόγιο αυτό, καθώς στόχο έχει να δημιουργήσει ένα κλίμα που εν τέλει θα ωφελήσει μόνο στο ξέπλυμα του θύτη και του κάθε μελλοντικού γυναικοκτόνου.

Το μόνο που επιλέγουμε να κρατήσουμε, είναι το πόσο βαθιά πατριαρχική παραμένει η κοινωνία του 21ου αιώνα, που μεγαλώνει ακόμα γυναίκες οι οποίες νιώθουν ενοχές και απολογούνται όταν νιώθουν καταπιεσμένες, θυμωμένες και δεν «χωράνε» στα καλούπια που τους επιβάλλονται, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται σε σχέσεις κακοποιητικές που, όπως φαίνεται, καταλήγουν να τις σκοτώνουν.