Διαρκές έγκλημα απέναντι στην ιστορία

του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

Έβλεπα τις προάλλες στις ειδήσεις – ποτέ πρώτο θέμα, δεύτερο ή τρίτο θέμα ήταν σε ελληνικά ή ξένα κανάλια – μανιασμένους ανθρώπους να σπάνε αγάλματα και όχι μόνο, σε μουσεία, ανεκτίμητα σύμβολα πολιτισμού, στην μακρόχρονη πορεία της ανθρωπότητας. Να γκρεμίζουν πόλεις πανάρχαιες. Και μετά άκουσα, πως ένας ιμάμης ζήτησε απ’ τους τζιχαντιστές να καταστρέψουν τις πυραμίδες και τη Σφίγγα και όλα τα σύμβολα των Φαραώ. Μάλιστα, είπε πως, το ότι δεν τα κατέστρεψαν οι πρώτοι μουσουλμάνοι, που ακολουθούσαν τον Μωάμεθ πριν 1500 χρόνια, δε σημαίνει πως δεν πρέπει να γίνει τώρα.

Ελπίζω βέβαια, πως δε θα γίνει στην Αίγυπτο αυτό που έγινε στο Ιράκ, ελπίζω πως δε θα καταστραφούν μουσεία, αρχαίες πόλεις, πανάρχαια σύμβολα και μνημεία του αιγυπτιακού πολιτισμού, όπως καταστράφηκαν ήδη του Ασσυριακού.
Ελπίζω όταν τελειώσει όλη αυτή η τρέλα με τους τζιχαντιστές, να μην έχουμε άλλα «θύματα» τέτοιου είδους.

Θα μου πεις, εδώ αποκεφαλίζουν ανθρώπους μπροστά στην κάμερα κι εσύ ασχολείσαι με τα σπασμένα αγάλματα;

Θα μου πεις, επίσης, οι τζιχαντιστές φταίνε μόνο και όχι η παραδοσιακή στάση της Δύσης, απέναντι στην Ανατολή;

Θα μου πεις επίσης, πως οι χριστιανοί, στο ξεκίνημα της κυριαρχίας τους, κάνανε πολύ χειρότερα.

Πολλά μπορείς να μου πεις, και μπορώ να σου απαντήσω ή δεν μπορώ να σου απαντήσω, σε πολλά απ’ αυτά. Αν και όσον αφορά για τους χριστιανούς, στο ξεκίνημά τους, μπορώ ν’ απαντήσω, όχι πως τους δικαιολογώ, αλλά πως αυτά που καταστρέψανε τότε, δεν ήταν ιστορικά μνημεία, αλλά σύμβολα της τότε θρησκείας, άσε που τότε, επίσης, δεν υπήρχε και η έννοια του ιστορικού μνημείου, όπως υπάρχει σήμερα.  Αλλά, αυτό που βρίσκω απαράδεκτο, είναι το πέρασμα αυτού του θέματος, του πολύ σημαντικού θέματος για μένα, ως δεύτερη ή τρίτη είδηση, όπως και ο μη ξεσηκωμός ανθρώπων, σε όλο τον κόσμο, ανεξαρτήτως φυλής, εθνικότητας, χρώματος ή θρησκεύματος, απέναντι σ’ αυτό το έγκλημα.

Je suis Charlie ξέρανε να πούνε όλοι και να πάνε όλοι μαζί οι πρωθυπουργοί να διαδηλώνουνε στο Παρίσι – και καλά κάνανε. Για τα θύματα της ιστορίας στο Ιράκ δεν έχει να πει κανείς τίποτα; Δε μπορεί ν’ αγωνιστεί κανένας, ούτε να διαδηλώσει; Ούτε καν οι λαλίστατοι Παλαιστίνιοι;

Αλλά βέβαια, είναι δύσκολο ν’ αγωνιστείς για κάτι, που δε νιώθεις δικό σου. Και τελικά, ακόμα και τα μνημεία, πρέπει νάχουν «συγγενείς», για ν’ αγωνιστούν γι’ αυτά.