Το πρώτο που λανθάνει της προσοχής μας είναι ότι μέσα και παρά τη γενική αφέλεια περί τέλους «της εποχής των κανονιοφόρων»- βλ. Δένδια στα καθ’ ημάς- αυτή ακριβώς είναι η εποχή στην οποία ζούμε. Κανένα σύστημα συλλογικής ασφάλειας οικουμενικού χαρακτήρα όπως υπόσχεται ο Χάρτης του ΟΗΕ, με πολυμερείς και ταυτοχρόνως θεσμικές διαδικασίες αλλά σύνοδοι των μεγάλων δυνάμεων, από κοινού με τους περιφερειακούς δρώντες που τολμούν να χρησιμοποιήσουν τις κανονιοφόρους τους ή –σε μετά μοντέρνα εκδοχή- τους ιδιωτικούς στρατούς και τα drones τους.
Οι πατρίδες μετατρέπονται σε χώρους, οι ηγεσίες αλλάζουν ή υφίστανται τεμαχισμό της κυριαρχίας τους στο όνομα συνήθως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι μη κρατικοί δρώντες καθίστανται υποδοχείς και νομιμοποιητικοί παράγοντες της διεθνοποίησης των συγκρούσεων και οι γείτονες- και μη –λεηλατούν τους ανθρώπους και τους φυσικούς πόρους. Αυτό συμβαίνει στη μετά- Καντάφι Λιβύη και θα συμβεί παρεμπιπτόντως στο μετά τους Αγιατολάδες Ιράν αν τελεσφορήσουν τα σχέδια των ΗΠΑ.
Το θέμα αφορά και εμάς: τα όποια τετελεσμένα παραπέμπονται και θα παραπέμπονται σε πολυμερείς διασκέψεις οι οποίες ξεπλένουν τον θύτη και τον εξισώνουν με το θύμα- και αυτό θα ισχύει για όλους.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι μέχρι νεωτέρας, η σύγκρουση στη Λιβύη συνεχίζεται και άρα θα εντείνεται. Ο πόλεμος στη Λιβύη έχει ήδη μετατραπεί σε διεθνοποιημένο πόλεμο και είναι ο δεύτερος τέτοιος στη ΝΑ Μεσόγειο, μαζί με της Συρίας. Οι Δυτικοί τη ρήμαξαν- με εγκληματική συμμετοχή και δική μας- και τώρα μαζί με την Τουρκία και μερικές ακόμα γειτονικές χώρες τη λαφυραγωγούν. Οι άνθρωποι στη Λιβύη θα συνεχίζουν να υποφέρουν, η χώρα θα «παράγει» πρόσφυγες που θα ονομάζονται μετανάστες και λαθρό- εισβολείς, οι μισθοφόροι θα βρίσκουν δουλειά και το «οικόπεδο» Λιβύη θα αποτελεί περιφερειακό επίδικο.
Το εμπάργκο όπλων δε θα τηρηθεί και αν δεν αλλάξει εντυπωσιακά κάτι θα καταβληθεί προσπάθεια στρατιωτικής κατάληψης της εξουσίας, η οποία αν δεν ευοδωθεί θα συνεχίσει ως ένας ολοένα πολυπλοκότερος, μακρόχρονος πόλεμος.
Το τρίτο στοιχείο είναι ότι τα παραπάνω θα περιπλέξουν την κατάσταση και για την Ελλάδα. Η Τουρκία ασφαλώς θα επιχειρήσει να διαμορφώσει τετελεσμένα το συντομότερο δυνατό, τόσο προς όφελος της κυβέρνησης Σάρατζ, όσο και άμεσα υπέρ της, βάσει της γνωστής πια συμφωνίας για την ΑΟΖ -ή αλλιώς μνημόνιο συνεργασίας. Τούτο σημαίνει ότι το επόμενο διάστημα θα δούμε ταυτοχρόνως έναν ανταγωνισμό ισχύος στη Λιβύη και με αφορμή τη Λιβύη που θα μας συμπεριλάβει είτε το θέλουμε, είτε όχι. Η περιοχή νοτίως της Κρήτης θα αποτελέσει θέατρο αντιπαράθεσης μεταξύ πολλών δυνάμεων και ειδικότερα Ελλάδας και Τουρκίας.
Το τέταρτο στοιχείο είναι ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε αυτήν την κατάσταση ευρισκόμενη στη χειρότερη εσωτερική και διεθνή θέση των πολλών τελευταίων δεκαετιών. Ρωσία, ΗΠΑ, Γερμανία και πολλές άλλες δυνάμεις συμφωνούν σε ένα σημείο: η Ελλάδα είναι ένας δεδομένος, αδιάφορος σχετικά και κατά τα λοιπά δρων που απλώς θα υποστεί συνέπειες αποφάσεων άλλων. Η ίδια η Ελλάδα είναι εσωτερικά αποδιαρθρωμένη και το χειρότερο κυβερνάται από ελίτ τόσο παραδομένες στην εξάρτηση και στην ξένη πατρωνία ώστε δεν τροποποιούν την πορεία προς την καταστροφή ούτε κατ’ ελάχιστο. Φτώχεια, ολιγαρχία, παρασιτισμός και καταστολή μέσα, εξάρτηση, ραγιαδισμός, τυχοδιωκτισμός και απομόνωση έξω.
Τώρα μάλιστα που ο κατευνασμός οδηγεί στη σύγκρουση με την Τουρκία, κρούουμε κλειστές πόρτες που θα περιμένουν να δουν τις αντοχές μας προτού τοποθετηθούν. Η πιθανότητα αποστολής στρατευμάτων εξαγγέλλεται χωρίς σχέδιο. Καταδεικνύει ως κίνηση τον ετεροπροσδιορισμό από την Τουρκία και από τις κινήσεις της. Οι πανηγυρισμοί για την επίσκεψη Χαφτάρ τελείωσαν και η πραγματικότητα μας επιτίθεται γιατί επιλέγουμε να την παραγνωρίζουμε.