του Κωνσταντίνου Πουλή

Οι δικηγόροι της υποστήριξης κατηγορίας έκαναν μια δήλωση τη Δευτέρα, όπου καταγράφουν ποια είναι τα ελαφρυντικά που δέχτηκε το δικαστήριο προκειμένου να αποφυλακιστεί ο αστυνομικός.

Αντιγράφω από τη δήλωση: 

«-Ο αστυνομικός – έμπορος ανθρώπων, έφερε στο δικαστήριο έγγραφο της ΕΛΑΣ στο οποίο αναφέρεται ως πολύτιμο στέλεχος για την εξάρθρωση εγκληματικών οργανώσεων (!) όταν τον Ιούλιο του 2021, η ΕΛΑΣ εξέδιδε ανακοινώσεις ότι δεν είναι καν αστυνομικός γιατί ήταν σε διαθεσιμότητα με το ερώτημα της απόταξης!

– Αναγνωρίστηκε στον αστυνομικό το ελαφρυντικό καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη, με την αιτιολόγηση ότι του χορηγήθηκε από τον εισαγγελέα της φυλακής όπου κρατείτο, διήμερη άδεια και αυτός επέστρεψε! Να σημειωθεί ότι οι προφυλακισμένοι δεν δικαιούνται άδεια, συνεπώς θα πρέπει να εξηγηθεί από την Εισαγγελία γιατί του χορηγήθηκε σκανδαλωδώς ένα προνόμιο που δεν χορηγείται σε άλλους κρατούμενους. Το γεγονός δε ότι δεν απέδρασε, δεν διέπραξε δηλ. κι άλλο αδίκημα σε δύο μέρες, πολύ απέχει από την «καλή συμπεριφορά μετά την πράξη»…

Έτσι, για τις ίδιες πράξεις, ο ένας κατηγορούμενος καταδικάζεται σε 12 έτη και επιστρέφει στη φυλακή και ο άλλος σε πέντε έτη και έξι μήνες και αποφυλακίζεται με αναστολή ως το εφετείο…»

Η δήλωση των δικηγόρων περιγράφει δύο επιχειρήματα, που αποτελούν δύο ξεχωριστά σκάνδαλα. Το ένα είναι ότι επέστρεψε από την άδειά του. Κανονικά, δεν αποτελεί λόγο για ανταμοιβή, το να μην παρανομεί κανείς. Εκτός αν είναι αστυνομικός, απ’ ό,τι φαίνεται. Το άλλο είναι ένα έγγραφο της αστυνομίας που επαινεί τον Μπουγιούκο για το ήθος του και τη συνδρομή του στην εξάρθρωση κυκλώματος οργανωμένου εγκλήματος, παρότι φαίνεται ότι η ίδια η αστυνομία είχε θέσει σε διαθεσιμότητα με το ερώτημα της απόταξης τον ίδιο άνθρωπο.

Γίνεται αυτό; Έχει κάποια λογική; Θα περίμενε κανείς, αν ήταν κάπως αφελής ή είχε «εμπιστοσύνη στους θεσμούς», ότι όταν πια φτάνει ένας αστυνομικός να καταδικαστεί, και μάλιστα για σωματεμπορία, η αστυνομία θα έσπευδε να κρατήσει αποστάσεις από τον αστυνομικό που καταδικάστηκε, προκειμένου να μας πείσει ότι πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό», για ένα φάλτσο, μια παραφωνία που αντιμετωπίστηκε. Αυτό θα συνέβαινε αν έστω τηρούνταν τα προσχήματα. Στην περίπτωσή μας τίποτε τέτοιο δεν συνέβη.

Το γεγονός ότι βρέθηκαν αστυνομικοί που να υπογράψουν ένα χαρτί που να βεβαιώνει τον πρότερο έντιμο βίο είναι σκάνδαλο, το ότι το δικαστήριο το δέχτηκε είναι σκάνδαλο ακόμη μεγαλύτερο. 

Έτσι είναι όμως ο πήχης με τον έντιμο βίο των αστυνομικών, «κόσμημα για το Σώμα» είχε χαρακτηρίσει η συνήγορος υπεράσπισης τους αστυνομικούς που ξυλοκόπησαν τον Ζακ, θυμόμαστε πώς εκτιμήθηκε ο πρότερος σύννομος βίος του δολοφόνου του Γρηγορόπουλου, θυμόμαστε τους επαίνους προς τους αστυνομικούς δολοφόνους των νεαρών Ρομά Σαμπάνη και Φραγκούλη, που δεν παύει να επικροτεί το κράτος με κάθε ευκαιρία.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν είχαμε δολοφονία, με το πρόσχημα ή έστω τον ισχυρισμό ότι κάποιος αστυνομικός “αμυνόταν”. Είχαμε καταδίκη για εμπορία ανθρώπων. 

Δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορούμε να το περιγράψουμε, αν όχι ως ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη προς τα κυκλώματα γύρω από τον κατηγορούμενο, που βλέπουν τον άνθρωπο αυτό να βγαίνει από τη φυλακή, για να εκφοβίσει τα θύματα. 

Δεν ανήκω σε αυτούς που συμπεριφέρονται σαν η αναστολή της ποινής να είναι μια περιττή γενναιοδωρία της δικαιοσύνης προς εγκληματίες. Όμως, με δεδομένο ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια υπόθεση στην οποία έχουν επανειλημμένα περιγραφεί απόπειρες εκφοβισμού για τις κοπέλες που πήγαν στο δικαστήριο τους θύτες τους, δεν μπορώ να φανταστώ περίπτωση στην οποία να χρειάζεται περισσότερο να παραμείνει ο καταδικασθείς στη φυλακή. 

Αν λάβουμε υπόψη μας ότι τεχνικά η αναστολή δίνεται με κριτήριο εκτός από την πιθανότητα φυγής, τον κίνδυνο τέλεσης νέων αδικημάτων, είναι δύσκολο να φανταστούμε περίπτωση που να ταιριάζει περισσότερο.

Εκτός από τις απειλές, έχουμε την καταδίκη για παρανομίες που δείχνουν ένα πρόσωπο βυθισμένο σε εγκληματικότητα από αυτή που σου σηκώνεται η τρίχα ακούγοντας τις περιγραφές.

Η αστυνομία, ως σώμα, η δικαιοσύνη, ως θεσμός, βρίσκονται στο πλευρό του. Για να επιτευχθεί η καταδίκη χρειάστηκε η θαρραλέα στάση των θυμάτων και η στήριξη που παρασχέθηκε στη συνέχεια. 

Όσοι θέλουν να μιλούν για ατομικά παραστρατήματα που δεν πρέπει να αμαυρώνουν το Σώμα, θα χρειαστεί να βρουν -για τον εαυτό τους και μετά για μας- μια εξήγηση για το γεγονός ότι το ίδιο το Σώμα δε φαίνεται να αντιμετωπίζει τέτοιες δυσκολίες. 

Όλους αυτούς τους αστυνομικούς για τους οποίους εμείς κάνουμε διαδηλώσεις, τους αγκαλιάζει και τους προστατεύει. Και αν το κάνει για αυτούς που δολοφονούν, όπου υπάρχει το πρόσχημα κάποιας καταπολέμησης της παραβατικότητας όπως έστω την περιγράφουν και την αντιλαμβάνονται, εδώ τι υπάρχει;  

Όπως καταλαβαίνουμε, δεν τελείωσε τίποτα. Παραμένει μια νίκη, ότι οι χυδαιότητες που ακούστηκαν δεν έπεισαν, ότι αυτοί οι άνθρωποι οι τόσο ατρόμητοι και αδίστακτοι καταδικάστηκαν. Μετά την κρίσιμη αλληλεγγύη που έδειξαν συλλογικότητες και οργανώσεις από την πρώτη στιγμή μέχρι την ανακοίνωση της ετυμηγορίας του δικαστηρίου, χρειάζεται να έχουμε το βλέμμα μας σε όσα θα ακολουθήσουν, ώστε οι κοπέλες αυτές που μίλησαν να μη νιώσουν ποτέ ξανά αβοήθητες.