Καταπέλτης η εισαγγελέας του Μικτού Ορκωτού Εφετείου που δικάζει σε δεύτερο βαθμό του δύο άνδρες, που πρωτόδικα είχαν καταδικαστεί σε ισόβια και επιπλέον ποινή 15ετούς κάθειρξης ο καθένας, για το βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη.
Η εισαγγελική λειτουργός πρότεινε στους εφέτες και τους ενόρκους την ενοχή και των δύο, χωρίς ελαφρυντικά, αφού ανέφερε ότι δύο άνδρες βίασαν, κακοποίησαν, μαχαίρωσαν, χτύπησαν με σίδερο και στη συνέχεια πέταξαν την άτυχη φοιτήτρια ζωντανή στη θάλασσα.
Στην αγόρευσή της η εισαγγελέας αποδόμησε τους ισχυρισμούς τους και τόνισε πως το κορίτσι προσπάθησε να αντισταθεί και προειδοποίησε ότι θα τους καταγγέλλει στην αστυνομία, γεγονός που φαίνεται να επηρέασε τους δύο άνδρες, οι οποίοι σκεπτόμενοι τις συνέπειες της κατάφεραν πλήγματα στο κεφάλι με σίδερο προκαλώντας της αιμορραγία και οίδημα.
Αναφερόμενη στο μήνυμα που έστειλε το θύμα σε φίλη του σχολίασε ότι αυτό σημαίνει ότι «δεν περνάω καλά, κάτι συμβαίνει”. Είχε ένστικτο. Παρά την αντίθετη βούλησή της και με την άσκηση σωματικής βίας προχώρησαν μαζί της διαδοχικά σε συνουσία. Η άσκηση βίας αποδεικνύεται από τις αμυχές στο κορμί της, τις κακώσεις, τα σημάδια από τα μαχαίρια. Οι κακώσεις έγιναν εν ζωή».
Ένταση σημειώθηκε όταν η μητέρα της Ελένης, Κυριακή Αρμουτίδου, φώναξε προς την πλευρά των κατηγορουμένων με τους αστυνομικούς να την οδηγούν εκτός της αίθουσας.
Στην προηγούμενη συνεδρίαση οι δύο απολογήθηκαν ισχυριζόμενοι όσα είχαν πει και στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, επιρρίπτοντας ουσιαστικά ο ένας την ευθύνη στον άλλον και περιγράφοντας ο καθένας τον εαυτό του ως εκείνον που δεν αντέδρασε στην βία, που έβγαζε ο άλλος απέναντι στην φοιτήτρια, όταν εκείνη αρνήθηκε να έχει σεξουαλική επαφή μαζί τους.
Αναμένεται η ετυμηγορία του δικαστηρίου, που θα κρίνει αν θα φύγουν από το δικαστήριο με την ίδια ποινή ή αν, όπως προσδοκούν, πετύχουν καλύτερη ποινική μεταχείριση.
Μια προσωπική εμπειρία που η συγγραφέας του άρθρου φιλοδοξεί να ανάγει σε απόδειξη κατά της συνεπιμέλειας. Συμπεράσματα εμπεριστατωμένων ερευνών υπέρ του «δόγματος» (κατά την συγγραφέα) της συνεπιμέλειας «ανατρέπονται» μέσα από συνθηματολογίες και ψευτοδιλλήματα. Μας πείσατε!
"Διαφωνεί" ο πατέρας του παιδιού με το να αποχωριστεί το παιδί του; "Διαφωνεί" με το ότι το παιδί είναι βαλιτσάκι της μάνας του; Με ποιό δικαίωμα διαφωνεί; Αυτό το γερμανικό "δόγμα" της συνεπιμέλειας πρέπει τάχιστα να πάει να κρυφτεί και να παραχωρήσει τη θέση του στην προαιώνια αδογμάτιστη ελληνική κατάσταση, όπου το 99,9% των επιμελειών δίνονται στις μάνες. Ακούς εκεί...
"Η Μελέτη υποστηρίζεται από τον Σύλλογο Ανύπαντρων Μητέρων (VAMV) ΚΑΙ ΤΗΝ Πρωτοβουλία Μητέρων για Μονογονείς (MIA). Την έκδοση υποστηρίζει το Ίδρυμα “Ήρωες/ ηρωίδες της καθημερινότητας” (Altagsheld:innen)"
Κλαίω...
Μακριά από συναισθηματισμούς: Το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά, τα οποία είναι αναγκασμένα να μεγαλώνουν σε περιβάλλον χωρισμένων γονέων, είναι οι ΑΝΙΚΑΝΟΙ γονείς. Ανίκανοι να κατανοήσουν, και στη συνέχεια κατά συνέπεια ευκολότερα να αποδεχθούν, ότι το παιδί έχει ανάγκη και τους δύο. Τέλος. Και τους δύο! Οπότε, αν θέλουν να κάνουν το καλύτερο δυνατό για το παιδί τους, οφείλουν να επιδιώκουν και να κινητροποιούν κατά απόλυτη προτεραιότητα την απρόσκοπτη τακτική επαφή του παιδιού με τον έτερο γονέα. Αυτά χονδρικά και εν ολίγοις όσον αφορά ικανούς γονείς και κατά συνέπεια τυχερά παιδιά.
Στις περιπτώσεις τώρα των ανίκανων, όποιο νομικό καθεστώς κι αν ισχύει, εναπόκειται στη θεά τύχη η μοίρα των δύσμοιρων αυτών παιδιών.
Η συγκεκριμένη μητέρα του άρθρου επιθυμεί να μετεγκατασταθεί σε άλλη χώρα από τον πατέρα. Δεδομένο. Συμπέρασμα: η ίδια θέτει τον εαυτό της σε προτεραιότητα έναντι του παιδιού της. Και το χειρότερο προσπαθεί, για να πραγματοποιήσει την επιθυμία της, να στηριχθεί σε μία κατά πάσα πιθανότητα άτσαλη κίνηση του πατέρα (καθώς μιλάμε για ένα παιδί ήδη 5χρονο, 5 χρόνια δηλαδή σε επαφή με τον πατέρα και δε βρήκε τίποτα καλύτερο να του προσάψει). Συμβουλεύω κι εγώ με τη σειρά μου τη συγκεκριμένη μητέρα να αποδεχθεί τις συνέπειες της επιλογής της, να αποκτήσει παιδί με κάποιον άλλο, και να θέσει, ως οφείλει, τις ανάγκες του παιδιού της πάνω από τον εαυτό της. Και φυσικά εδώ είναι Γερμανία. Δεν είναι Ελλάδα. Αν παρουσιαστεί πουθενά με αυτήν τη γελοία δικαιολογία, ότι ο πατέρας πόνεσε το παιδί μία φορά τα τελευταία 5 χρόνια, ως πρόφαση για να σηκωθεί να φύγει και να αποκλείσει με αυτόν τον τρόπο την ικανοποίηση των αναγκών του παιδιού της, θα είναι σαν να δηλώνει "είμαι ανίκανη να διακρίνω τις ανάγκες του παιδιού μου και να τις θέσω ως πρώτη προτεραιότητα. Η παρουσία μου εδώ με τα εξής δεδομένα, το αποδεικνύει περίτρανα"!
"Συμπέρασμα: η ίδια θέτει τον εαυτό της σε προτεραιότητα έναντι του παιδιού της."
Όχι ακριβώς αυτό.
Είναι περισσότερο " η ίδια θεωρεί πως τα συμφέροντα του εαυτού της ταυτίζονται με αυτά του παιδιού της".
Αυτό είναι πολύ σύνηθες στις μητέρες. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως τα συμφέροντα τους και τα συμφέροντα του παιδιού τους δεν είναι πάντα τα ίδια. Είναι μια από τις πιο διαδεδομένες παγίδες της μητρότητας. Νομίζουν ότι το παιδί τους είναι δικό τους και κανενός άλλου. Ότι το παιδί τους έχει ανάγκη αυτές, μόνο αυτές και κανέναν άλλον.
Βέβαια όταν όλη αυτή η ταύτιση γίνει ρουτίνα, ξυπνάνε και καταλαβαίνουν ότι ο πρώην κάνει την ζωή του χωρίς τις δεσμεύσεις που αυτές ανέλαβαν και ότι αυτές έχουν φυλακιστεί σε μια κατάσταση που δεν τους δίνει περιθώριο για να συνεχίσουν την ζωή τους.
Τότε βέβαια αρχίζει η γκρίνια για την αδιαφορία του πρώην και για την ...... πατριαρχία που φταίει για όλα και πάει με όλα σαν την κόκα κόλα.
"Η μητέρα με δική της πρωτοβουλία επισκέπτεται ιδιωτικά δύο παιδοψυχιάτρους, οι οποίες επιβεβαιώνουν πως τα παιδιά σ’ αυτή την ηλικία δεν «κατασκευάζουν» τέτοιες ιστορίες και δε λένε ψέματα γιατί δεν έχουν καμία επίγνωση του τι σημαίνει αυτό που τους συνέβη. "
Δεν μπαίνω στη ουσία της ιστορίας που σε τελική ανάλυση είναι ανεκδοντολογικού χαρακτήρα σε στιλ "ξέρω κάποιον, που ξέρει κάποιον, που..."
Μένω στην παραπάνω παράγραφο όμως.
Πρόκειται για φράση απόλυτα και πέρα από κάθε αμφιβολία ΨΕΥΔΗ.
Δεν υπάρχει περίπτωση επιστήμονας ψυχολόγος με πτυχίο πανεπιστημίου να έχει πει τέτοιες βλακείες.
Και μάλιστα δύο!
Ή δεν ήταν κανονικοί ψυχολόγοι με πτυχίο, ή η γυναίκα δεν κατάλαβε τι είπαν, ή παραποίησε αυτά που της είπαν.
Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες είναι απόλυτα ικανά να κατασκευάσουν ψευδείς ιστορίες και όχι μόνο λένε ψέματα, αλλά ακόμα χειρότερα δεν μπορούν να διαχωρισουν το ψέμα από την αλήθεια. Βιώνουν δηλαδή ψευδείς και ιστορίες που κάποιος τους υπέβαλε ότι έζησαν ως αλήθεια.
Η βιβλιογραφία πάνω σε περιπτώσεις που γονείς με τον τρόπο που ρωτούσαν "δημιούργησαν" αναμνήσεις σε παιδιά τέτοιων ηλικιών είναι τεράστια.
Η απάντηση πως παιδιά σε αυτή την ηλικία δεν λένε ψέματα είναι αδύνατο να έχει ειπωθεί από επιστήμονες του κλάδου.
Εδώ πρέπει να πω πως στην Γερμανία υπάρχει πολύ μεγάλη εκπαίδευση σε επαγγελματίες του χώρου όσο αφορά το θέμα της κατασκευής αναμνήσεων σε παιδιά από τους γονείς τους, από ότι στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα διαδεδομένες αντιλήψεις ότι τα παιδιά είναι αθώα και δεν λένε ψέματα, ότι αφού το είπε το παιδάκι αλήθεια θα είναι, δεν ξέρουν τα μικρά παιδιά τέτοια πράγματα... και τα γνωστά.
Πάλι όμως αυτές είναι πεποιθήσεις της κυρά Κούλας της γειτόνισσας και δεν πιστεύω ότι έχουν ειπωθεί από σοβαρούς επαγγελματίες.
Ό,τι νάναι!