του Σωτήρη Σβανά
Dusty Springfield – Going Back: The Definitive Dusty Springfield
Προικισμένη με μία από τις πιο αισθησιακές, σέξι σόουλ φωνές που καταγράφηκαν ποτέ σε μέσο ηχογράφησης, η Dusty είχε την ευτυχία –και εμείς μαζί– να μεσουρανήσει σε μια χρονική περίοδο που της ταίριαζε απόλυτα: από τα μέσα των 60’s και για τουλάχιστον δέκα χρόνια, ώστε να αφήσει δυο τρεις ντουζίνες τραγούδια που ακόμα και σήμερα προκαλούν ρίγη συγκίνησης σε όσους μπορούν να απενοχοποιήσουν και να μην έχουν συμπλέγματα «ελαφρολαϊκότητας» κατά την ακρόαση τέτοιας μουσικής.
Κι αν η αθωότητα ή η αφέλεια της περιόδου, ο –απαραίτητος τότε– ποπ προσανατολισμός καθιστούν περιττές απαιτήσεις περί «στιχουργικού βάθους» και άλλων τινών, εμείς ξεροκέφαλα θα επαναλαμβάνουμε ότι κάθε δίσκος, κάθε τραγούδι, κάθε στροφή τραγουδιού, κάθε συγχορδία οφείλει να εξετάζεται με βάση τη χρονική συγκυρία στην οποία γεννήθηκε.
Κι ως τέτοια, τα τραγούδια που γράφτηκαν γι’ αυτή είναι τεράστια. Όχι μόνο γιατί είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα του μουσικού κλίματος και του feeling της εποχής εκείνης, αλλά και επειδή, σαράντα και βάλε χρόνια μετά, πολλά από αυτά αποτελούν απαραίτητα συστατικά για soundtracks-σταθμούς σε ταινίες, που αναφέρονται στο σήμερα, σκηνοθετών όπως του Ταραντίνο ή του Ρίτσι. Κάτι θα ξέρουν αυτοί για να επιμένουν…
Τέσσερα CD –συνεπικουρούμενα από τρία DVD με χορταστικό οπτικοακουστικό υλικό– προσφέρει απλόχερα η κασετίνα που μόλις κυκλοφόρησε, που μεν προστίθεται σε πολλές άλλες απόπειρες ανθολογιών του κοριτσιού με τα ξανθά μαλλιά, ωστόσο περιέχει υλικό δυσεύρετο και μια επαρκή αίσθηση πληρότητας.
Στον πρώτο δίσκο, ένα προσεκτικά επιλεγμένο best of, παρότι υπάρχουν σημαίνουσες απουσίες, ίσως για χάρη της αντιπροσωπευτικότητας. Στον δεύτερο, σπάνιες ηχογραφήσεις, demos και εναλλακτικές εκτελέσεις. Ο τρίτος περιέχει ηχογραφήσεις της στο BBC. Κι ο τέταρτος κομμάτια από εμφανίσεις της σε σόου και μιούζικαλ, καλύπτοντας και την τελευταία περίοδο της δουλειάς της.
Ίσως πάλι να φταίνε και τα «scratch» των μικροφώνων, ο βόμβος στις μαγνητοταινίες, η εθιστική, γλυκιά, ατμοσφαιρική παραμόρφωση των λυχνιακών μηχανημάτων ηχογράφησης της εποχής που προσθέτουν τόνους λυρικότητας στο τελικό αποτέλεσμα που εισπράττει ο ακροατής και απογειώνουν ακόμη περισσότερο την πιο «μαύρη» από τις λευκές φωνές που ακούστηκαν ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη.