του Θέμη Τζήμα

Στην περίπτωση του Ιράν, παρότι η επιρροή στο Λευκό οίκο των σιωνιστικών λόμπι  που ήθελαν αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη είναι εμφανής, ο πρόεδρος Τραμπ έδειχνε να θέλει να απέχει από τη στρατιωτική κλιμάκωση, παρότι οι οικονομικές κυρώσεις του επίσης σκοτώνουν Ιρανούς.

Και ξαφνικά, οι ΗΠΑ δολοφονούν, χωρίς κανέναν πραγματικό λόγο και χωρίς καμία νομιμοποιητική βάση, τον αντίστοιχο του δικού τους υπουργού άμυνας και μία εμβληματική φυσιογνωμία του Ιράν. Η ρητορική περί απειλής κατά στρατευμάτων των ΗΠΑ είναι έωλη. Το Ιράν υπήρξε ιστορικά πολύ προσεκτικό προς οποιαδήποτε κλιμάκωση, ενώ οι ΗΠΑ είχαν ήδη απαντήσει στο θάνατο ενός μισθοφόρου τους στο Ιράκ, με πολλαπλάσια θύματα.

Η δολοφονία Σολεϊμάνι στο Ιράκ συνιστά παράνομη χρήση βίας και ένοπλη επίθεση από πλευράς ΗΠΑ, εναντίον τόσο του Ιράκ, όσο και του Ιράν. Είναι μάλιστα ταυτοχρόνως, παράνομη βάσει διεθνούς δικαίου αλλά και του δικαίου των ΗΠΑ. Με πολιτικούς όρους θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως πράξη κρατικής, διεθνούς τρομοκρατίας και εν τέλει ως αντίστοιχη κήρυξη πολέμου στο Ιράν. 

Πρόκειται για μια αντί- Τραμπ κίνηση από τον ίδιο τον Τραμπ, υπό την έννοια ότι συνιστά  δραματική κλιμάκωση στο αμιγώς στρατιωτικό επίπεδο. Τα κίνητρα του προέδρου των ΗΠΑ θα αργήσουμε να τα μάθουμε με βεβαιότητα, παρότι φαίνεται ότι οι εκλογικοί υπολογισμοί σε συνδυασμό με την πίεση που δέχεται λόγω της διαδικασίας καθαίρεσής του κρατούν κυρίαρχο ρόλο.       

Αυτό όμως που φαίνεται ακόμα πιο θολό είναι το σχέδιο του Λευκού Οίκου από εδώ και πέρα. Οι ΗΠΑ εξωθούν το Ιράν σε ανάλογη στρατιωτική κλιμάκωση, βάσει των μέσων που διαθέτει το Ιράν. Μια τέτοια κλιμάκωση μπορεί να απλωθεί στα στενά του Ορμούζ, στη Σαουδική Αραβία, στη Συρία, στο Λίβανο, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη και στο Ισραήλ, επηρεάζοντας και την Τουρκία. Πρόκειται για ένα μέτωπο χωρικά κι χρονικά πολύ μεγάλο, ακόμα και για τις ΗΠΑ, ιδίως με τη Ρωσία και με την Κίνα απέναντί τους.

Ο σχεδιασμός Τραμπ για απεμπλοκή από τους ατελείωτους πολέμους της Μ. Ανατολής είναι πολύ πιθανό να ανατραπεί άμεσα. Τούτο διότι ενώ το Ιράν δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ σε μια συμβατική διμερή σύγκρουση μπορεί να τις σύρει σε ένα αχανές μέτωπο, μη συμβατικών στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον των ίδιων των ΗΠΑ αλλά και των συμμάχων τους. 

Το κόστος από μια τέτοια εξέλιξη θα είναι πολλαπλό για τον ίδιο τον Τραμπ, στο εσωτερικό εκλογικό κοινό του αλλά σε ό,τι αφορά στην εξωτερική του πολιτική. Η σχέση Τραμπ- Πούτιν, στο βαθμό που υπάρχει κάποια μορφή συνεννόησης κυρίως λόγω της τάσης Τραμπ να αποτραβηχτεί έστω εν μέρει από τη Μ. Ανατολή θα δοκιμαστεί περαιτέρω. Οι ΗΠΑ θα δυσκολευτούν να αποδεσμευτούν από τους ατελείωτους πολέμους της Μ. Ανατολής, μετά από μια τέτοια επίθεση εναντίον του Ιράν, εκτός και αν διακινδυνεύσουν να εγκαταλείψουν τόσο τους Άραβες συμμάχους τους, όσο και εν μέρει ο Ισραήλ. 

Επιπλέον, η κλιμάκωση της στρατιωτικής σύγκρουσης Ιράν- ΗΠΑ θα περιορίσει τις πολιτικές εκείνες εξελίξεις στο Λίβανο και στο Ιράκ οι οποίες θα μπορούσαν να αποβούν προς το συμφέρον των ΗΠΑ.

Εάν ο σκοπός των ΗΠΑ δε, είναι μια μεγάλη σύγκρουση με το Ιράν προκειμένου να επιβληθεί αλλαγή καθεστώτος- κάτι που μέχρι και σήμερα δε φαίνεται πολύ πιθανό- τότε ο πρόεδρος Τραμπ διάλεξε μια πολύ κακή στιγμή, καθώς ούτε οι ΗΠΑ ούτε οι σύμμαχοί τους είναι έτοιμοι για τέτοιας έντασης εμπλοκή, στρατιωτικά και πολιτικά.

Ο Ντόναλντ Τραμπ έδειξε με αυτήν του την κίνηση να χάνει την ψυχραιμία του και κυρίως να αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις σαν «κατοστάρι» ενώ είναι μαραθώνιος. Προχώρησε ίσως στη σημαντικότερη απόφαση της προεδρίας του χωρίς πολύ σκέψη. Επιπλέον κλιμάκωσε την πίεση χωρίς να φαίνεται κάποιο συγκροτημένο και συγκεκριμένο σχέδιο διαχείρισης από εδώ και πέρα. Συνήθως τέτοιες επιλογές έχουν μεγάλο κόστος. Σε αυτήν την περίπτωση μένει να φανεί ποιος θα το πληρώσει.