Του Γιώργου Ρήγα
Αν κανείς διατρέξει την ιστορία του Ισραήλ θα δει πως οι ηγέτες του είχαν σε όλες τις συγκρούσεις και τις κρίσιμες στιγμές την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η μοναδική φορά που άρχισαν να κυλάν οι ρόδες της ιστορίας κατόπιν παλαιστινιακής ενέργειας ήταν η 7η Οκτωβρίου. Η επίθεση της Χαμάς άλλαξε τα πάντα και το Ισραήλ του Νετανιάχου αντέδρασε σπασμωδικά αποζητώντας τυφλή εκδίκηση. Η δίψα για αντίποινα έφερε τη γενοκτονία στη Γάζα και την αποσταθεροποίηση στην περιοχή.
Μετά από 10 μήνες, παρά την ανυπολόγιστη καταστροφή και τις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες τραγωδίες στην παλαιστινιακή πλευρά, οι κάτοικοι της Γάζας δείχνουν μια πρωτόγνωρη επιμονή που αποδίδεται καλύτερα με την αμετάφραστη αραβική λέξη «σουμούντ». Με δυο λόγια το Ισραήλ έχει εγκλωβιστεί σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο που βγάζει στην επιφάνεια όλες τις παθογένειες της κοινωνίας της σιωνιστικής αποικίας. Τελευταίο έκδηλο παράδειγμα η εσωτερική αναταραχή για το δικαίωμα των Ισραηλινών δεσμοφυλάκων να βασανίζουν και να βιάζουν Παλαιστίνιους κρατουμένους. Ένα δικαίωμα, που όπως φαίνεται το κατοχύρωσαν εντάσσοντας το στο ευρύτερο πλαίσιο της αυτοάμυνας.
Σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο που μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει το Ισραήλ σε εκ των έσω κατάρρευση η μόνη ενδεδειγμένη λύση για το Νετανιάχου και την στρατιωτική ηγεσία φαίνεται να είναι η ταπείνωση των αντιπάλων μέσω της επίδειξης δύναμης που ιδεατά θα έχει και αποτρεπτική ισχύ. Μπορεί οι φημισμένες υπηρεσίας ασφαλείας του Ισραήλ να πιάστηκαν στον ύπνο την 7η Οκτωβρίου αλλά μπορούν ακόμα να παράγουν κρίσιμες πληροφορίες για τις κινήσεις μιας σειράς ηγετικών προσώπων εχθρικών οργανώσεων.
Καίτοι οι στοχευμένες δολοφονίες έχουν αποδειχθεί αντιπαραγωγικές, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση της δολοφονίας του Αμπάς Αλ-Μουσάουι το 1992 που ακούσια έφερε στο τιμόνι στης Χεζμπολλάχ τον Χασάν Νασράλλα, για το Ισραήλ έχουν μεγάλη σημασία γιατί βοηθούν στην εμπέδωση της εικόνας του ως παντοδύναμου και άρα ανίκητου. «Όπου και να πάτε δεν μπορείτε να κρυφτείτε και θα πληρώσετε το τίμημα» διατρανώνει το συλλογικό θυμικό στο Ισραήλ και ενέργειες σαν τις προχθεσινές το ικανοποιούν.
Ο Νετανιάχου μπορεί να παρουσιάσει μια χειροπιαστή νίκη στην εκλογική του βάση και έτσι να κλείσει τις διαπραγματεύσεις για την εκεχειρία με την αύρα του κυρίαρχου παίχτη. Αν στο μεταξύ καταφέρει να εξουδετερώσει το Μοχάμεντ Ντάιφ και τον Γιάχια Σινούαρ στη Γάζα και το Χασάν Νασράλλα στη Βηρυτό η πολιτική του διάσωση θα είναι εφάμιλλη με εκείνη του Δανιήλ από τα λάκκο των λεόντων στη Βίβλο.
Βέβαια η παραπάνω εξίσωση έχει μια εγγενή αστοχία. Συγκεκριμένα αγνοεί ή υποτιμά τη διάθεση και την ικανότητα των αντιπάλων του να απαντήσουν. Με απλά λόγια, γιατί ο Σινουάρ να δεχθεί να συνεχίσει τις έμμεσες διαπραγματεύσεις για ανταλλαγή αιχμαλώτων με αυτούς που στην πραγματικότητα αναζητάν τον εντοπισμό του για να τον δολοφονήσουν στη συνέχεια; Στο ίδιο πλαίσιο, γιατί ο Νασράλλα να αποδεχθεί κατάπαυση του πυρός όταν ξέρει πως, όταν το Ισραήλ νιώσει πιο δυνατό, θα ξεκινήσει επίθεση στο Λίβανο και πως ο ίδιος θα δολοφονηθεί όταν παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία;
Μπορεί στο μυαλό του Νετανιάχου και της ηγεσίας του Ισραήλ οι Παλαιστίνιοι και γενικά οι Άραβες να έχουν εκπέσει της ανθρώπινης ιδιότητας, αλλά αυτή η ρατσιστική οπτική δεν αντανακλά την πραγματικότητα. Τόσο οι Παλαιστίνιοι, όσο και οι άλλοι κάτοικοι της Μέσης Ανατολής είναι άνθρωποι που ίσως τελικά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τους ωθήσει να απαντήσουν στις προκλήσεις του Τελ Αβίβ.
Τέλος, τα εκατομμύρια των Αράβων έχουν πολλούς περισσότερους λόγους να ταυτίζονται με τον Χανίγιε, τον πρόσφυγα με την ταπεινή καταγωγή και την ευσεβή παρουσία στο πλευρό του Σεΐχη Γιασίν που έμελλε να γίνει ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός όχι απλά της Παλαιστίνης, αλλά και του μεγαλύτερου μέρους του αραβικού κόσμου, παρά με τους διεφθαρμένους, αυταρχικούς και δουλικούς στη Δύση ηγέτες τους. Μάλιστα το μαρτυρικό τέλος του Χανίγιε μάλλον λειαίνει παρά κηλιδώνει το προφίλ του καθιστώντας τον έτσι παράδειγμα προς μίμηση. Υπό αυτή την έννοια τις προηγούμενες ώρες το Ισραήλ προκειμένου να καταγάγει μια αδιαφιλονίκητη νίκη στο πεδίο των Δημοσίων Σχέσεων δεν δίστασε να δολοφονήσει τη λογική των Διεθνών Σχέσεων.