Σε μια υποδειγματική συνέντευξη ο Σωτήρης Τσαφούλιας μίλησε για όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες βδομάδες στη χώρα μας. «Είμαι της λογικής ότι αλλάζει η κοινωνία και πρέπει να είμαστε όλοι μαζί. Δικαίως πρέπει να αλλάξει» είπε και πρόσθεσε ότι θεωρεί πως δε θα πρέπει να βγαίνει να μιλάει. «Αλλά ο λόγος που βγαίνω και το κάνω χωρίς να έχω να καταγγείλω κάποιο περιστατικό είναι για να προστατεύσω λίγο τις φωνές αυτών που βρίσκουν το θάρρος να το κάνουν απέναντι σε παλαιότερων που δεν αρθρώνουν τον λόγο που θα έπρεπε στην παρούσα κατάσταση».

«Δεν ανήκω στην πολύ νέα γενιά, για αυτή πιστεύω ότι πολεμάμε τώρα. Ανήκω στη δεκαετία του 70, στη γενιά των χωρισμένων γονιών. Πράγμα που εγώ όταν πήγαινα σχολείο δεν το έβρισκες. Και ανήκω στη γενιά των χωρισμένων γονιών όχι γιατί ξεχαρβαλώσαμε την κοινωνία που παραλάβαμε αλλά γιατί σκεφτήκαμε γρήγορα ότι η κοινωνία αυτή έχει τρομερές παθογένειες και χωρίς να έχω καμία διάθεση να το μετατρέψω σε σύγκρουση γενεών, είναι ένας διαξιφισμός μεταξύ της γενιάς του 70 και των πατεράδων μας που τους αγαπάμε και τους στηρίζουμε γιατί μπορεί να μας πέρασαν τις αξίες και τις αρχές τους χωρίς να μπορέσουν να δουν το τοπίο που αλλάζει. Αλλά τώρα που με αγάπη και τα θύματα – γιατί εγώ δεν έχω ακούσει κάποιο από τα θύματα να βγαίνει εκτός ορίων, ούτε τους ανθρώπους που μιλάνε για αυτούς – γιατί θα σταθούμε με αγάπη και στους θύτη γιατί και εκείνοι έχουν παράπλευρες απώλειες, μην ξεχνάμε τα παιδιά και τις γυναίκες αυτών που έκαναν αυτές τις απάνθρωπες πράξεις. Αλλά δεν είναι η ώρα να ασχοληθούμε με αυτούς. Είναι η ώρα να ασχοληθούμε με τους πληγωμένους».

«Είμαι ευτυχής που αυτό που συμβαίνει ξεκινάει σε αυτή τη χώρα από τον χώρο του θεάτρου. Γιατί δεν βλέπουμε τίποτα άλλο από την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Την Αντιγόνη με τον Κρέοντα, δηλαδή την πάλη αξίας και αρχής» είπε και συνέχισε: «Επειδή έχω ακούσει και τον όρο ανθρωποφαγία αυτό το διάστημα, τον οποίο δεν άκουσα ας πούμε στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου, δεν το άκουσα όταν γινόντουσαν καταγγελίες την εποχή που η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να ακούσει, τον ακούω τώρα».

«Αν το να καταδικάζεις ή να κρίνεις τους θύτες θεωρείται ανθρωποφαγία, τότε το να αυτοϊκανοποιείσαι μπροστά σε μια έντρομη γυναίκα, που με κλάματα στα μάτια προσπαθεί να βγει από πόρτες που έχεις κλειδώσει, και εσύ μπροστά σε αυτό θέαμα όχι μόνο να διατηρείς τη στήση σου, αλλά να φτάνεις και σε κορύφωση, τότε αυτό πως ονομάζεται; Όταν βλέπεις ένα παιδί έξι ετών και γυρνάμε τώρα και λέμε παραγράφηκε το αδίκημα αλλά δεν έχει παραγραφεί το δικαίωμα του δράστη μηνύσει για συκοφαντική δυσφήμηση – το τραύμα στη ψυχή του παιδιού στα  πόσα χρόνια παραγράφεται;» αναρωτήθηκε.

»Ακούω να μιλάμε για ανθρώπους που φέρονται να έχουν κάνει τις πράξεις αυτές και αποκαλούνται μεγάλοι καλλιτέχνες. Ποιος είναι ο μεγάλος καλλιτέχνης; Δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης αν δεν έχεις γίνει σπουδαίος άνθρωπος. Η ανθρωπιά και η εξέλιξη συμπαρασύρει και το επάγγελμα.

»Παίρνω μια φράση από την Αντιγόνη, «τα έργα πρέπει να μετρά και όχι τα χρόνια», συνεχίζει σε μία καθηλωτική συνέντευξη του ο σκηνοθέτης.

Και συνέχισε λέγοντας «Ποιο θέατρο κινδυνεύει; Το θέατρο ξεκίνησε το 750 π.Χ. Μετράει 3.000 χρόνια, ο Λιάγκας και ο Τσαφούλιας επειδή δεν είναι καλά σαν άνθρωποι επειδή το πάτησαν για 3 ή 4 δεκαετίες θα κινδυνεύσει το θέατρο από αυτούς;

»Το κάτσε φρόνιμα πρέπει να πάει σε αυτούς που αδυνατούν να διαχωρίσουν το φλερτ από την παρενόχληση. Σε αυτούς που απέναντι σε βιασμένες ψυχές και κορμιά αναζητούν την ευκαιρία τους να ξεθάψουν την καριέρα τους ή να συνεργαστούν με ανθρώπους που δε συνεργάστηκαν.

»Σε αυτόν που δεν μπορεί να παραδεχτεί το λάθος του και αν ζητήσει μια συγνώμη, λέγοντας ζητούμε συγνώμη, που δεν καταφέραμε να μεταλαμπαδεύσουμε τη γνώση χωρίς τη βία που τη συνόδευε όταν τη λάβαμε εμείς. Εκεί πάει το κάτσε φρόνιμα. Στον Ζακ Κωστόπουλο και στον Μοθωναίο των 6 ετών, πάει η ανθρωποφαγία.

Παροτρύνοντας δε, όλους όσοι θέλουν να καταθέσουν αλλά φοβούνται τις αντιδράσεις είπε χαρακτηριστικά πως «θέλω να θυμίσω σε όλους πως το να είσαι ο Κανένας έχει μεγάλη δύναμη, γιατί τα προβλήματα για τον Οδυσσέα στην Ομήρου Οδύσσεια, ξεκινούν από όταν αποφασίζει να πει το όνομά του, ότι τον λένε Οδυσσέα. Ως Κανένας τύφλωσε τον Πολύφημο. Ως Οδυσσέας υπέστη την οργή του Ποσειδώνα».

«Αγαπάμε τη δικαιοσύνη και την εμπιστευόμαστε αλλά και αυτή από ανθρώπους φτιάχτηκε και είναι ατελής. Ο σκηνοθέτης που τραυματίζει τον ηθοποιό του ψυχικά και σωματικά, δεν είναι σκηνοθέτης, είναι οπερατέρ. Η τέχνη χρησιμοποιεί το ψέμα για να πει μια αλήθεια. Ο καλλιτέχνης δεν είναι επάγγελμα. Καλλιτέχνης είναι η εξέλιξη του ανθρώπου. Ο κύριος Μοθωναίος είναι τεράστιος καλλιτέχνης, όχι γιατί ασκεί την υποκριτική, αλλά γιατί έχει υποστεί τόση ασχήμια από το ανθρώπινο είδος και ξυπνάει κάθε πρωί και λέει στον εαυτό του ότι αξίζει τη χαρά και δέχεται την αγκαλιά ενός ανθρώπου. Αυτό είναι καλλιτεχνία. Δεν είναι να στέκεσαι στην Επίδαυρο και να τραβάς μονολόγους και να συντονίζονται οι πέτρες. Οι πέτρες και τα σανίδια δεν είναι τίποτα χωρίς τους ανθρώπους. Τίποτα απ’ όσα έφτιαξε ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι πάνω από τον ίδιο τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι είμαστε σημαντικοί και κάνουμε σημαντικά και τα πράγματα γύρω μας» κατέληξε ο σκηνοθέτης.