Του Γιάννη Αγιάννη
Το πρώτο κύμα της παρέμβασης στα Μέσα ήταν οι απολύσεις. Αυτές ήρθαν είτε αυτόματα, είτε με την επιβολή των ατομικών συμβάσεων. Όποιος δεν υπέγραφε, «έθετε εαυτόν εκτός επιχείρησης». Ταυτόχρονα, έσκασαν οι υποθέσεις Alter και «Ελευθεροτυπίας», με περίπου 1.500 ανθρώπους στο κενό. Κανείς ωστόσο δεν μιλούσε. Οι εκδότες είχαν λάβει διαβεβαιώσεις πως αν συναινέσουν στην αποδοχή του Μνημονίου οι επιχειρήσεις τους θα διασωθούν σε βάρος των άλλων.
Στο μεταξύ υποχώρησε η διαφημιστική δαπάνη , εξαιτίας της πτώσης της κατανάλωσης, έκλεισε η κάνουλα των κρατικών διαφημίσεων, σταμάτησε η ανάθεση δημοσίων έργων και διακόπηκε (προσωρινά;) η χορήγηση τραπεζικών δανείων στα Μέσα.
Με την υπογραφή της δανειακής σύμβασης μπαίνουμε στη φάση της εκκαθάρισης. Στόχος είναι η απομάκρυνση των επιχειρήσεων εκείνων που είτε έχουν εκφράσει πολιτικές διαφωνίες με το Μνημόνιο και έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, είτε άλλες που πλέον δεν έχουν ρόλο και παρέμβαση και η επιβίωσή τους εξαρτάται από μια σειρά ειδικών διατάξεων ή και προνομίων. Η περίπτωση της κατάργησης υποχρέωσης δημοσίευσης των ισολογισμών, όταν θα εφαρμοστεί θα επιφέρει καίρια πλήγματα στις οικονομικές εφημερίδες, θα θέσει σε αμφιβολία την επιβίωση πολιτικών φύλλων και βεβαια θα αποσύρει εκείνες που ζούσαν πραγματικά και μόνο από αυτή την υπόθεση.
Ο στόχος διπλός . Και θα εξαφανιστούν οι ανταγωνιστές και μέσω της ανεργίας που θα λάβει εκρηκτικές διαστάσεις στον κλάδο, θα μειωθούν περαιτέρω οι μισθοί. Παράλληλα επιχειρείται η μείωση των δραστηριοτήτων της ΕΡΤ, μέσω της υφαρπαγής του ανταποδοτικού τέλους. Ο ιδεολογικός στόχος είναι διπλός. Σε επίπεδο συμβολισμού η μείωση του κράτους στη ραδιοτηλεόραση και στην πράξη η εξαφάνιση ενός πιθανού ανταγωνιστή, οποίος , έχοντας ρευστότητα θα είναι σε θέση, να αμφισβητεί τους ιδιώτες.
Ο πυρήνας των εκδοτών ευεργετείται με την εξόντωση των άλλων. Τι συμβαίνει όμως στην τηλεόραση. Εδώ είναι πολλές οι χάρες, εξαιτίας και το ρόλου που παίζει το μέσο. Η τηλεόραση απαλλάχθηκε για ένα ακόμη χρόνο από την καταβολή ειδικού φόρου της τάξης του 20% επί των διαφημίσεων που μεταδίδει. Η πράξη αυτή δεν συνοδεύτηκε ποτέ από ρήτρα μή απολύσεων. Το αντίθετο.
Το δεύτερο σημείο είναι η πληρωμή του φάσματος των συχνοτήτων. Η κυβέρνηση επέλεξε αντί να εισπράξει αυξημένα «ενοίκια» από τους ιδιοκτήτες και να δημοπρατήσει τις συχνότητες, σε απόλυτη συνεννόηση με την Τρόικα μετέθεσε την ιστορία αυτή για τον επόμενο χρόνο, εισπράττοντας ευτελή ποσά για τις χρονιές 2009 και 2010. Πρόκειται για σκάνδαλο κολοσσιαίων διαστάσεων. Τα έσοδα που χάθηκαν από αυτές τις δύο πηγές, που σχετίζονται με την εξέλιξη της τεχνολογίας, ίσως και να ξεπερνούν τα «οφέλη» από το κόψιμο των συντάξεων.