του Θανάση Καμπαγιάννη*
Κι όμως η πολυδιάσπαση λέει τη μισή αλήθεια.
Παρά τα διαφορετικά ονόματα και τα πολλαπλά ψηφοδέλτια που θα στηθούν γύρω απ’ το καθένα (αυτά είναι δυστυχώς τα κακά του προεδροκεντρικού συνδικαλισμού), οι υποψηφιότητες αυτές αποτελούν συνέχεια της ίδιας, δοκιμασμένης και αποτυχημένης πολιτικής που βύθισε τη μεγάλη μάζα των δικηγόρων στην απαξίωση.
Η πολιτική του απερχόμενου προέδρου του ΔΣΑ κ. Βερβεσού ήταν ο κατευνασμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δεν υπήρξε άλλος κλάδος που να δέχτηκε τόσο βίαιη επίθεση (αναστολή ή ημι-αναστολή λειτουργίας των δικαστηρίων επί ενάμιση χρόνο!) και που να έλαβε τόσο ελάχιστη αποζημίωση. Κι όμως η αντίδραση της ηγεσίας του δικηγορικού σώματος σ’ αυτήν την επίθεση ήταν μηδαμινή. Η ηγεσία Βερβεσού συνομολόγησε από τα αποδυτήρια την παντοδυναμία του συστήματος Μητσοτάκη και αρκέστηκε σε διαχειριστικές παρεμβάσεις.
Πολλές από τις υποψηφιότητες που ανακοινώνονται αυτές τις μέρες δεν αποτελούν παρά αποχρώσεις της προεδρίας Βερβεσού, την οποία εξάλλου αρκετοί στήριξαν ως τμήμα της Διοίκησης του Συλλόγου την τελευταία τετραετία.
Προφανώς, οι αποχρώσεις αυτές δεν αφορούν μόνο το παρελθόν, αλλά και το μέλλον. Προοιωνίζονται τη σύνθεση της νέας Διοίκησης του Συλλόγου σε περίπτωση επανεκλογής του νυν Προέδρου.
Ήταν τόσο φιλοκυβερνητική η στάση της τωρινής ηγεσίας του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών που ανοίγει το δρόμο στις αυθεντικές κεντροδεξιές υποψηφιότητες να αξιώσουν την προεδρία με το επιχείρημα ότι το πρωτότυπο είναι προτιμότερο του αντιγράφου. Αν, δηλαδή, λέει αυτή η συλλογιστική, ο ΔΣΑ είναι να παραμείνει στην τωρινή συνδικαλιστική και πολιτική αφωνία, τουλάχιστον ας προτιμήσουμε κάποιον ομοϊδεάτη της παρούσας κυβέρνησης που θα έχει και καλύτερες προσβάσεις στους υπουργούς της…
Το δίλημμα, δηλαδή, είναι το εξής: με δεδομένο ότι η ηγεσία του ΔΣΑ θα αποτελεί κομμάτι του συστήματος Μητσοτάκη, ποια πτέρυγα θα διαχειριστεί τη σχέση μαζί του; Κάποια από τις αποχρώσεις του Βερβεσού ή μια καθαρόαιμη κεντροδεξιά επιλογή;
Ως «Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή», προτείνουμε στο δικηγορικό σώμα μια ριζικά διαφορετική στρατηγική. Για να εξασφαλίσουν τα υλικά συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών τους, οι Δικηγορικοί Σύλλογοι καλούνται σήμερα να κάνουν μια μεγάλη στροφή, αντίστοιχη με τη συνδικαλιστική στροφή που έκαναν πίσω στις δεκαετίες του 1950 και 1960: πρέπει να προχωρήσουν σε μια στρατηγική σύγκρουσης με την εκτελεστική εξουσία, οποιοσδήποτε και αν είναι ο πολιτικός διαχειριστής της.
Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι πρέπει να ανακτήσουν το κύρος του συλλογικού υπερασπιστή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Και ταυτόχρονα, πρέπει να εκφράσουν τις ανάγκες των νέων μελών τους, των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων, που πλήττονται ραγδαία και υπαλληλοποιούνται σε μεγάλες εταιρείες και γραφεία χωρίς καν τις εγγυήσεις του εργατικού δικαίου.
Για να συμβούν αυτά, οι εκλογές του Νοεμβρίου, ειδικά στην κάλπη του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας που αποτελεί τον μεγαλύτερο σύλλογο και τον σεισμογράφο του δικηγορικού σώματος πανελλαδικά, πρέπει να γίνουν εκλογές ρήξης, με πρωταγωνιστική την παρουσία των νέων δικηγόρων.
Το στοίχημα είναι κάτι παραπάνω από ανοιχτό.
*Ο Θανάσης Καμπαγιάννης είναι τ. σύμβουλος του ΔΣ του ΔΣΑ και υποψήφιος Πρόεδρος του ΔΣΑ με την «Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή»