Τις προτεραιότητες του ανέπτυξε στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής ο νέος Πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής κ.Ιωάννης Αντωνίου. Εκτός απο όσα ανέφερε ως προτεραιότητές του, ο αμφιλεγόμενος Πρόεδρος, τόνισε εισαγωγικά ότι οραματίζεται ένα Δημόσιο σχολείο που θα παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές, ένα σχολείο γνώσης και αριστείας, με αξιολόγηση των προγραμμάτων σπουδών, των σχολικών μονάδων όσο όμως και του ανθρώπινου δυναμικού.

Αναλυτικά, μερικά από όσα έχει εισηγηθεί, σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.»:

  • Θέσπιση της αυτοαξιολόγησης και της εξωτερικής αξιολόγησης των σχολικών μονάδων.
  • Ατομική τιμωρητική αξιολόγηση με ποσοστώσεις για τους εκπαιδευτικούς.
  • Νέο νόμο για την επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης με αποκλεισμό των συνδικαλιστών από τη διαδικασία επιλογής.
  • Επαναφορά του θεσμού των Σχολικών Συμβούλων, με αυξημένη εποπτική και αξιολογική δικαιοδοσία.
  • Επανίδρυση και λειτουργία του δικτύου των Προτύπων και Πειραματικών σχολείων και επέκταση του θεσμού σε όλη την επικράτεια.
  • Θέσπιση της τράπεζας θεμάτων στο Λύκειο, ως εργαλείο για τη διασφάλιση της αντικειμενικής αξιολόγησης των μαθητών και ως μηχανισμός εποπτείας και αξιολόγησης της προσφερόμενης γνώσης σε όλα τα λύκεια της επικράτειας.
  • Καθιέρωση της βάσης του δέκα.

«Το μεταρρυθμιστικό μομέντουμ της κυβέρνησης είναι ισχυρό και αποδεκτό από την κοινωνία» εκτίμησε ο Γ. Αντωνίου, και τόνισε: «Αυτό αποτελεί εξαιρετικά ευνοϊκή συνθήκη για την προώθηση δραστικών μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση. Ωστόσο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό το ευνοϊκό κλίμα θα συνεχίσει να υπάρχει στον ίδιο βαθμό σε ένα ή ακόμη χειρότερα σε δύο χρόνια, πολλώ δε μάλλον, εάν σε αυτό το διάστημα δεν έχει παραχθεί έργο που να αλλάζει την κακή εικόνα της εκπαίδευσης».

Φίλης: Η αριστεία θα οδηγήσει σε κατηγοριοποίηση των σχολείων

Η τοποθέτηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην επιλογή Αντωνίου εκφράστηκε από τον τομεάρχη μορφωτικων υποθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Φίλη και ήταν απολύτως αρνητική. Ο Ν.Φίλης επικαλέστηκε την ανακοίνωση της ΟΛΜΕ κατά της επιλογής Αντωνίου και θύμισε ότι μόλις πριν από λίγες μέρες  ο υποψήφιος πρόεδρος του ΙΕΠ είχε πει σε εκδήλωση παρούσας της κ.Κεραμέως ότι το ρολόι των μεταρρυθμίσεων στην παιδεία πρέπει να γυρίσει στο 2014, δηλαδή να γκρεμιστούν όσα έγιναν επι ΣΥΡΙΖΑ. Και αναρωτήθηκε αν αυτό είναι δείγμα συναινετικής διάθεσης και αναζήτησης συγκλίσεων κι αν η επιλογή του είναι υπερκομματική. Ο κ.Φίλης χαρακτήρισε την επιλογή Αντωνίου σκληρά αντισυναινετική και εκτίμησε ότι ο νέος πρόεδρος θα βοηθήσει στην επαναφορά της σκληρής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, ενώ απειλεί τη λειτουργία των σχολείων με μια δογματική αριστεία. Αρνητική ήταν και η ψήφος του ΚΚΕ στην τοποθέτηση Αντωνίου στο ΙΕΠ .

Κατά το ρεπορτάζ της «Εφ.Συν.», η τοποθέτηση του κ. Αντωνίου στο ΙΕΠ έφερε αντιδράσεις και από την εκπαιδευτική κοινότητα, μεταξύ αυτών, η Παρέμβαση του Α’ Συλλόγου Εκπαιδευτικών Αθηνών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Η οποία επισημαίνει ότι ότι ο νέος πρόεδρος του ΙΕΠ και το υπουργείο Παιδείας προτείνουν:

  •  Το ρολόι πρέπει να γυρίσει εξήντα χρόνια πίσω, στο 1954, όταν οι επιθεωρητές καταδυνάστευαν το εκπαιδευτικό σώμα και οι εκπαιδευτικοί κατασκεύαζαν διδασκαλίες ως θεατρικές παραστάσεις για να αντεπεξέλθουν στη δοκιμασία της επιθεώρησης, κατά την οποία κρίνονταν ο μισθός, ο βαθμός, η υπηρεσιακή τους εξέλιξη, ακόμα και η δυνατότητα μετάθεσης.
  •  Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, στο 1952, όταν το πρώτο μεταπολεμικό Σύνταγμα που ψηφίστηκε τότε απαγόρευε ρητά στους δημοσίους υπαλλήλους το δικαίωμα στην απεργία. Απαγόρευση που έσπασε η ΔΟΕ με την απεργία διαρκείας του 1957. Γι’ αυτό σήμερα προχωράνε βήμα βήμα, με το απεργιακό μέτρο της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.
  •  Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, στην εποχή που δεν υπήρχε μονιμότητα. Γι’ αυτό οι μόνιμοι διορισμοί καταργήθηκαν, όλα τα προηγούμενα χρόνια και από όλες ανεξαιρέτως τις μνημονιακές κυβερνήσεις, γι’ αυτό τα κενά καλύπτονται με δεκάδες χιλιάδες αναπληρωτές, γι’ αυτό 35 και πλέον χιλιάδες εκπαιδευτικοί αντί να έχουν διοριστεί μόνιμοι βιώνουν το καθεστώς της εργασιακής ομηρίας ανασφάλειας και περιπλάνησης.
  •  Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, στην εποχή της μεταπολεμικής σκληρής λιτότητας, όταν η συμπίεση των μισθών απογείωσε την ελληνική οικονομία και γέμισε τις τσέπες λίγων και εκλεκτών.
  •  Το ρολόι πρέπει να γυρίσει πίσω, όταν στην πόρτα της σχολής καραδοκούσε ο ασφαλίτης και στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα κυκλοφορούσαν περισσότεροι ασφαλίτες παρά φοιτητές.
  •  Το ρολόι –με τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που ιδιωτικοποιούν την ασφάλιση, διαλύουν τα επικουρικά ταμεία και αυξάνουν τα όρια ηλικίας– πρέπει να γυρίσει ακόμα πιο πίσω, στον μεσοπόλεμο, στην εποχή που δεν υπήρχε κοινωνική ασφάλιση και οι εργαζόμενοι αποταμίευαν (όταν και όσο μπορούσαν) από το υστέρημά τους για να μην πεθάνουν στην ψάθα στα γεράματά τους.
  •  Το ρολόι πρέπει να γυρίσει ακόμα πιο πίσω, στο 1914, στην εποχή των ιεροδιδασκάλων, την οποία τόσο πολύ νοσταλγεί η Νίκη Κεραμέως που μόλις ανέβαλε τα καθήκοντά της ως υπουργός Παιδείας κάλεσε «όλους τους ιεράρχες, τους ιεροδιδασκάλους και τους σχετιζόμενους φορείς να συνδράμουν στο έργο μας και να καταθέσουν τις γνώσεις και την πολύτιμη εμπειρία τους» για το μάθημα των Θρησκευτικών. Στην εποχή που η σχολική ιστορία δεν είχε τις κοινωνιολογικές αναφορές, αλλά, αντίθετα, κατηχούσε και προετοίμαζε, με έντονο εθνικιστικό φορτίο, το μαθητικό σώμα για τους «εθνικούς θριάμβους» του 1922.