Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη•
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.*
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Τείχη Κ.Π. Καβάφης
της Ειρήνης Κοσμά
Όσο οι ευρωπαϊκές πολιτικές και οικονομικές ελίτ αναπτύσσουν το σχέδιο για τη νέα τάξη πραγμάτων στην εργασία και την ανθρωπογεωγραφία των σύγχρονων κοινωνιών, οι πρόσφυγες θα περιμένουν: Το πράσινο φως για την έξοδο στην αγορά εργασίας κάποτε θα ανάψει, για όποιον στο μεταξύ αντέξει…
Έξω από τον πολιτισμένο κόσμο, στην Ειδομένη, η ζωή είναι για λίγους: Τα τρόφιμα που προσφέρουν οργανώσεις εθελοντών δεν επαρκούν πια για τους 7.000 που περιμένουν, πολλοί αναγκάζονται να τρέφονται πρόχειρα, ενώ αρκετοί πέφτουν για ύπνο νηστικοί. Ακόμα και το νερό δεν είναι είδος σε επάρκεια.
Ο έξω κόσμος, ο βυθισμένος στο ηθικό και οικονομικό σκοτάδι του, εμφανίζει εντυπωσιακή ανεκτικότητα στις σκληρές «θεραπείες». Αυστηρή συνοριακή πολιτική, ακόμα και αν αυτό σημαίνει περισσότερες προσφυγικές τραγωδίες στο Αιγαίο και πλήθος θυμάτων και απεγνωσμένων στη νέα Οδύσσεια προς της Δύση.
Ο έξω κόσμος δεν βλέπει ούτε ακούει «κρότον κτιστών ή ήχον»;* Τα νέα τείχη αποκλεισμού χτίζονται για «ξένους», την ίδια ώρα που η κοινωνική πλειοψηφία δίνει μάχες με τον δικό της εφιάλτη, μήπως αποκλειστεί από τον δικό της έξω κόσμο, πριν να το καταλάβει.
Δεν ακούει για τη «ζούγκλα» στο γαλλικό Καλαί και την επιχείρηση-σκούπα που έστειλε τη Δευτέρα τους κατοίκους του, πρόσφυγες και μετανάστες, πίσω στην κόλαση από όπου ήρθαν. Ούτε για τα 27 θύματα και τους 55 τραυματίες βομβιστικής επίθεσης, στη διάρκεια κηδείας, σε πόλη έξω από τη Βαγδάτη, την ίδια μέρα. Δεν βλέπει τα εκατοντάδες άλλα θύματα που χάνουν καθημερινά τη ζωή τους από τους πολέμους και τη φτώχεια, στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική.
Στο κατώφλι του δυτικού κόσμου, το πάθος για την ελευθερία των εγκλωβισμένων της Ειδομένης, το οποίο τους ώθησε στο να ρίξουν τους μεταλλικούς φράχτες, πριν να δεχτούν τη βροχή από χημικά δηλητήρια των σκοπιανών αρχών, τη Δευτέρα, συγκίνησε κάποιους περισσότερο. Όχι όμως τους υπεύθυνους για τη λήψη πρωτοβουλιών που θα δώσει τέλος στο δράμα των εγκλωβισμένων.
Παιδιά, από τα πρώτα θύματα της κρίσης, ήταν μεταξύ των δέκα που μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα, στη διάρκεια των επεισοδίων. Τα σύνορα άνοιξαν για λίγα λεπτά, για να κλείσουν σχεδόν αμέσως, ενώ εκατοντάδες έμειναν για καθιστική διαμαρτυρία στις σιδηροδρομικές γραμμές μπροστά στην ουδέτερη ζώνη.
Εκτός κόσμου τα σύνορα, αλλά και οι χώροι διαμονής: Όπως ανακοινώθηκε από το υπουργείο Εσωτερικών, ούτε δημοσιογράφοι και τηλεοπτικά συνεργεία θα επιτρέπεται να εισέρχονται στα άλλοτε δυστοπικά, σήμερα οδυνηρά πραγματικά Κέντρα Υποδοχής στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα, μέχρι νεωτέρας.
Στις παράλληλες εξελίξεις, ο Δήμος Ιλίου Αττικής ενέκρινε την παραχώρηση έκτασης για να στηθούν σκηνές για πρόσφυγες στην κάτω πλευρά του Πάρκου Τρίτση ώστε να δημιουργηθεί ένας ακόμα χώρος για «ξένους», πάντα προσωρινός, στο περιθώριο του πολιτισμένου κόσμου.
Η κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει ότι λαμβάνει όλα τα μέτρα σαν να έχουν κλείσει οριστικά τα σύνορα, ενεργοποιώντας το plan B, που σημαίνει παράταση του αποκλεισμού των προσφύγων σε ειδικά κέντρα, ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται η προετοιμασία του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών της Παρασκευής, ενόψει της Συνόδου Κορυφής της 7ης Μαρτίου στις Βρυξέλλες.
Την ίδια ώρα, η Κομισιόν ανακοίνωσε ότι βρίσκεται σε διαδικασία εκπόνησης «σχεδίου έκτακτης ανάγκης» για την Ελλάδα και τις χώρες του βαλκανικού διαδρόμου δίνοντας το στίγμα για τα όρια ενός ακόμα έξω κόσμου από τον οποίο αποκλείονται όλο και περισσότεροι.