Καλά το είπε ο θεοσεβής κ. Ευάγγελος Βενιζέλος την Κυριακή στη Βουλή: «Έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι». Όπως το αντιλαμβάνομαι, σε ελεύθερη μετάφραση, απέξω μπορεί να φαινόμαστε πάνοπλοι και πανέτοιμοι για τη μάχη, αλλά η καρδούλα μας το ξέρει πόσο φοβόμαστε εδώ που έχουμε φτάσει.
 
Φαίνεται όμως ότι του άρεσε τόσο πολύ αυτή η ρήση, ώστε έσπευσε να την επαναλάβει τη Δευτέρα το βράδυ στην «Ανατροπή» του κ. Πρετεντέρη.
 
Παρατήρησα ότι για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο, ο κ. Βενιζέλος και στις δύο αυτές περιπτώσεις που τσιτάρισε Απόστολο Παύλο είχε στο στόμα του ένα μειδίαμα και στο πρόσωπό του μια έκφραση αινιγματική.
 
Η κυβέρνηση σύρθηκε, λοιπόν, και σ’ αυτή τη μάχη. Εκεί που το σενάριο προέβλεπε «έξοδο από τα μνημόνια» και μια κάποια διευθέτηση του χρέους, ώστε να υπάρξει το  πολιτικό επιχείρημα που θα μπορούσε δυνητικά να συσπειρώσει τους πολυπόθητους 180 βουλευτές για την εκλογή νέου προέδρου της Δημοκρατίας, η πραγματικότητα λέει τώρα παράταση του μνημονίου, απόλυτη αβεβαιότητα γύρω από την επόμενη μέρα των διαπραγματεύσεων, σκληρά μέτρα ενόψει, άλλα συμφωνημένα και άλλα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Και έναν διπλό εκβιασμό προς τους ανεξάρτητους βουλευτές: Από τη μία παράταση της θητείας τους και κυβερνητική θαλπωρή, κι από την άλλη εκλογές και χάος.
 
Αλλά φαίνεται να είναι αργά πια για τέτοιες ακροβασίες, οι πολιτικές ευθύνες είναι βαριές και το παρατεταμένο κυβερνητικό αδιέξοδο, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις των δανειστών, που σπεύδουν να δείξουν τα δόντια τους στην επόμενη κυβέρνηση, δεν φαίνεται να δίνει περιθώρια για το φιλί της ζωής που εναγωνίως ζητά η κυβέρνηση. Άλλωστε, η διαπραγμάτευση των δανειστών με τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να έχει ήδη αρχίσει.
 
Δεν ξέρω αν την παράταση που δόθηκε στο μνημόνιο, υπό τις ευλογίες του Eurogroup, θα έπρεπε να την ονομάσουμε «τεχνική» ή «τεχνητή». Βγάζει μάτι πάντως ο συνδυασμός των δύο χρονοδιαγραμμάτων μέσα στους επόμενους δύο μήνες. Το χρονοδιάγραμμα της διαπραγμάτευσης με την τρόικα και της προεδρικής εκλογής -πιθανότατα με βουλευτικές στο τέλος- φαίνονται να έχουν βγει από το ίδιο καλούπι.
 
Η επίσπευση της προεδρικής εκλογής αποτελεί σίγουρα ήττα της κυβέρνησης, αφού ο σχεδιασμός της έλεγε ότι επρόκειτο να τοποθετηθεί στο απώτατο συνταγματικό όριό της. Σίγουρα αποτελεί επίσης επιτυχία της αντιπολίτευσης, που έλεγε σε όλους τους τόνους ότι επιθυμεί επίσπευση των πολιτικών εξελίξεων με άμεσο στόχο την παραπομπή των θεμάτων στην ετυμηγορία του λαού. Ενώ όμως μέχρι τώρα ήταν σαφές ότι οι δανειστές αποστρέφονταν την ιδέα των εκλογών στην Ελλάδα, η σύμπτωση της απόφασης για επίσπευση της προεδρικής εκλογής με τη λήξη του Eurogroup, αλλά και το σφιχταγκάλιασμα των δύο παράλληλων διαδικασιών, γεννούν την υποψία ότι έχουν βάλει το χεράκι τους κι εκείνοι στο σενάριο που προκρίθηκε.
 
Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο και να προεξοφλήσω τις εξελίξεις. Η πολιτική ρευστότητα είναι τόσο μεγάλη, που όλες οι ανατροπές είναι δυνατές. Ωστόσο, οι ενδείξεις λένε ότι δεν μπορεί πλέον να συγκεντρωθεί ο αριθμός των 180 βουλευτών, ιδίως όταν άξονας αυτής της προσπάθειας είναι μια κυβέρνηση που υφίσταται τη μία ήττα πίσω από την άλλη, που κανένας σχεδιασμός της δεν ευοδώνεται και οι δημοσκοπήσεις την έχουν ήδη καταδικάσει, χωρίς να αποκλείεται ακόμα και η σύμπραξή τους, στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου συντηρητικού μετώπου – συναγερμού.
 
Επιστρέφοντας τώρα στην ευαγγελική ρήση του κ. Βενιζέλου, επειδή μου έκανε εντύπωση το έψαξα λίγο παραπάνω. Προέρχεται από το 7ο κεφάλαιο, χωρίο 5ο της Β’ προς Κορινθίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου. Εκεί όμως εντόπισα και άλλα επίκαιρα αποφθέγματα που σίγουρα τα έχει υπόψη ο ευσεβής Βενιζέλος.
 
Διαβάζω λόγου χάριν στο χωρίο 4: «Πολλή μοι παρρησία πρὸς ὑμᾶς, πολλή μοι καύχησις ὑπὲρ ὑμῶν· πεπλήρωμαι τῇ παρακλήσει, ὑπερπερισσεύομαι τῇ χαρᾷ ἐπὶ πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν». Σε δική μου ελεύθερη μετάφραση, «Καυχιέμαι προς εσάς και σας λέω μεγάλα λόγια, αλλά αυτό που με ικανοποιεί είναι πως έχω καταφέρει να μεταστρέψω τη συλλογική μας θλίψη σε δική μου χαρά».
 
Και λίγο παρακάτω, στο 8: «Ότι εἰ καὶ ἐλύπησα ὑμᾶς ἐν τῇ ἐπιστολῇ, οὐ μεταμέλομαι…». Ακόμα κι αν σας ελύπησα, δεν μετανιώνω».
 
Κι ακόμα, στο 11: «Ιδοὺ γὰρ αὐτὸ τοῦτο, τὸ κατὰ Θεὸν λυπηθῆναι ὑμᾶς, πόσην κατειργάσατο ὑμῖν σπουδήν, ἀλλὰ ἀπολογίαν, ἀλλὰ ἀγανάκτησιν, ἀλλὰ φόβον, ἀλλὰ ἐπιπόθησιν, ἀλλὰ ζῆλον, ἀλλὰ ἐκδίκησιν!». Αυτό τώρα, για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω πώς ακριβώς να το μεταφράσω, βλέπω όμως ότι έχει μέσα όλα όσα ζήσαμε και όσα πρόκειται να έρθουν: και σπουδή και απολογία και αγανάκτηση και φόβο και επιπόθηση και ζήλο – ακόμα και εκδίκηση περιλαμβάνει.
 
Με αυτές τις σκέψεις τελούμε εν αναμονή του διαγγέλματος του πρωθυπουργού, με την ελπίδα ότι δεν θα καταφύγει και πάλι σε εικόνες από την Αποκάλυψη του Ιωάννου…