«Στις 25 Ιανουαρίου μαζευόμαστε έξω από τη φυλακή Μπέλμαρς του Λονδίνου, μαζί με τα Κίτρινα Γιλέκα της Γαλλίας, και ζητάμε να Ελευθερώσουν το Τζούλιαν Ασσάνζ. Θέλουμε να μαζευτούμε δέκα χιλιάδες άνθρωποι, γι’ αυτό παρακαλούμε διαδώστε, να φτάσει το κάλεσμα παντού!».

Το ραντεβού είναι για τις 14:00. Καμμιά 500ρια μέτρα από τη φυλακή, σε ένα παρκαρισμένο τροχόσπιτο, βλέπω τα πρώτα Κίτρινα Γιλέκα, ακούω τα πρώτα γαλλικά, ενώ πίνουν καφέ και τρίβουν τα χέρια τους. Έχει κρύο. Φτάνω στο γραφείο των επισκεπτών, να μάθω αν χρειάζεται να δώσω επίσημο παρών, λόγω επαγγέλματος, και αντικρύζω κορίτσια των γιλέκων να κοιμούνται στους καναπέδες. Η πρώτη φουρνιά είχε φτάσει με το τραίνο ξημερώματα, θα φύγουν το βράδυ, κατά τις 8μμ, η μόνη ζεστασιά και ξεκούραση είναι σε αυτούς εδώ τους καναπέδες, για τις τρεις τέσσερις γυναίκες που το αποτολμούν.

Η αόρατη γραμμή μεταξύ όσων αγωνίζονται για την ελευθερία και των δεσμοφυλάκων, ορίζεται ακριβώς εκεί που αρχίζει η ζώνη απαγόρευσης καπνίσματος. Είμαστε από τη μια κι είναι από την άλλη. Για μένα πρώτη φορά εδώ, για κάποιους από τα γιλέκα, που αποτελούν το μισό πληθυσμό της συγκέντρωσης, τέταρτη. Είμαστε λίγοι, καμμιά τετρακοσαριά, κι όχι οι δέκα χιλιάδες του καλέσματος, «γιατί ο κόσμος δεν ξέρει εδώ ποιός είναι ο Τζούλιαν!».

Έχει έρθει από το Παρίσι, κρατά τη ντουντούκα καθώς γυρίζουμε γύρω από τη φυλακή. Ghislaine Avan Rubino, θεατράνθρωπος. Δε φορά κίτρινο γιλέκο, αλλά ξέρει όλα τα Κίτρινα Γιλέκα ένα ένα με το όνομά τους. Κι εκείνα ακολουθούν το κόκκινο μαλλί της και τη ντουντούκα. «Έχω έρθει τέσσερις φορές, στις διαμαρτυρίες, τρεις με τα Γιλέκα και μια μόνη μου». Και γιατί είμαστε λίγοι,  με τέτοιο κάλεσμα; «Δεν ξέρει ο κόσμος. Πήγαμε να πάρουμε πίτσα και επειδή φορούσα την ταυτότητά του, νομίσαν ότι εμένα λένε Ασανζ, με ρώτησαν!».

Είναι αρκετά τα Γιλέκα που φορούν τη διεθνή δημοσιογραφική ταυτότητα του Ασανζ αντί κονκάρδας. Μια υπενθύμιση ότι αυτός που διώκεται εδώ είναι η Δημοσιογραφία, η Αλήθεια, ο Τύπος. Το λένε και με τα συνθήματα – φωνάζουν για Αλήθεια και Ελευθερία του Τύπου, όποτε δε φωνάζουν το όνομά του, Ελευθερώστε το Τζούλιαν Ασάνζ, Free Julian Assange!, ξανά και ξανά, όλο και πιο δυνατά, χτυπώντας ταμπούρλα ή τα κάγκελα… «Προσπαθούμε όσο πιο δυνατά μπορούμε, για να μας ακούσει!». Όπως άκουσε την τελευταία φορά «στο δικαστήριο, τον έφεραν με ένα βαν, και ο κόσμος σταμάτησε το βαν, και μπορούσε να μας ακούσει! Κάποιοι κατάφεραν να τραβήξουν φωτογραφίες του, με τα κινητά, και χαμογελούσε, ήταν η πρώτη φορά εδώ και πάρα πολύ καιρό που χαμογελούσε!». Ο Τζούλιαν Ασανζ μας έχει ανάγκη.

Ξέρουν, μαθαίνουν, όπως όλοι μας. Στο άρθρο που έγραψε η Μαίρη Κωστακίδη για το The Press Project, θυμήθηκε την τελευταία της συνάντηση με τον Τζούλιαν Ασανζ, τον Οκτώβρη, σε αυτήν εδώ τη φυλακή, στην πτέρυγα που είμαστε τώρα απ’ έξω. Την ρωτούσε αν συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Κλεισμένος στην απομόνωση, μακρυά από όλους. Θυμάμαι τη συνέντευξη του πατέρα του, που μας είπε ότι «οι απλοί άνθρωποι είναι που κουβαλούν τον Τζούλιαν στους ώμους τους». Ξέρουν, μαθαίνουν. Απ’ έξω όλοι, με όπλο τη φωνή που πρέπει συνεχώς να δυναμώνει. Να μας ακούσει. Μπορεί εδώ και δυό μέρες να μην είναι στην απομόνωση, αλλά και πάλι, πρέπει να μας ακούσει!

Κάνουν το γύρο της φυλακής. Προχωράμε από την είσοδο των επισκεπτών προς τα δεξιά. Με ταμπούρλα, σφυρίχτρες, φυσούνες, ξύλα, είμαστε δεν είμαστε καμμια 300αριά μα ο θόρυβος μοιάζει να έρχεται από χίλιους, δυό χιλιάδες. «Πιο δυνατά! Να μας ακούσει ο Τζούλιαν!». Ξέρουν πως να στηθούν, τι απόσταση να κρατήσουν από την αστυνομία.. Τόσοι μήνες αγώνα, 11.000 συλλήψεις από τον «διαβολικό Μακρόν», 4.400 τραυματίες, ε, φέρνουν μπόλικη πείρα μαζί τους.

Λίγο πριν τις δύο, κι ενώ οι Βέλγοι, οι Γερμανοί κι οι Βρετανοί αρχίζουν να εμφανίζονται, γίνεται μικρή συνέλευση. Δεν είναι πια στην ίδια πτέρυγα ο Τζούλιαν, δεν είναι πια στη απομόνωση, τον μετέφεραν σε άλλη πτέρυγα, άρα τώρα οι φωνές μας πρέπει να έχουν άλλο στόχο. Στροφή κι επστροφή, γύρω απ’ τα κάγκελα και πάλι, με ντουντούκες, τρομπέτες, ξύλα, αρμόνια, σφυρίχτρες, φωνές και πάλι. Free Julian Assange! Με πανώ, αφισέτες, κονκάρδες, μπλουζάκια. Είμαστε λίγο περισσότεροι, πολύ μακρυά από τον στόχο των δέκα χιλιάδων, όμως είμαστε σκέτη δύναμη, σίγουρα μας ακούει! Μέχρι να κλείσουν οι φωνές τους, μέχρι να χαλάσουν οι σφυρίχτρες τους.

Όσο (σχετικά) πολλοί και παθιασμένοι είναι οι Γάλλοι – κοντά η μισή διαδήλωση-, τόσο λίγοι και σχετικά ήσυχοι είναι οι Βρετανοί. Για την ακτιβίστρια Μαξίν Ουώκερ, ένα από τα προβλήματα είναι πως, η Βρετανική Κοινή Γνώμη δέχθηκε τεράστια προπαγάνδα περί του «βιαστή Ασανζ». Οι πολίτες διδάχθηκαν ότι αυτός που βρίσκονταν στην πρεσβεία του Ισημερινού ήταν ένας βιαστής – η λάσπη εναντίον του λειτούργησε. «Ο κόσμος τώρα, που απέσυραν τα αιτήματα οι Σουηδοί κατάλαβε ότι όντως ήταν προπαγάνδα». Όμως, ακόμη και αν οι απλοί πολίτες σιγά σιγά αλλάζουν τη στάση τους, το καθεστώς δεν άλλαξε τη δική του.

Ο επικεφαλής της κούρσας στους Εργατικούς για τη διαδοχή είναι σεσημασμένος εχθρός του Ασάνζ, θα τον έδινε τώρα στις ΗΠΑ αν μπορούσε. Και δεν είναι ο μόνος. «Από όλο το [Βρετανικό] κοινοβούλιο, ένας όλος κι όλος μίλησε για τον Ασσανζ. Ήταν ο Κρις Ουίλλιαμσον και αυτός δεν είναι πια εκεί [στο κοινοβούλιο]! Οι Εργατικοί έδιωξαν πολλούς, αναμεσά τους και αυτόν, που τους ‘ενοχλούσαν’. Όταν προσπαθήσαμε να έρθει το θέμα του Ασανζ, που είναι φυλακισμένος στη χώρα μας, στο [Βρετανικό] Κοινοβούλιο, μόνο πέντε βουλευτές νοιάστηκαν να το φέρουν, κι οι τρεις από αυτούς βγαίναν στη σύνταξη. Ακόμη και αριστερές οργανώσεις δεν κάνουν τίποτε, δεν προσπαθούν, για να βγει μια ανακοίνωση από το Σωματείο των Δημοσιογράφων χρειάστηκε αγώνας, και που βγήκε οι ίδιοι την αποσιώπησαν, δεν την έστειλαν σχεδόν πουθενά…». Και απέναντι σε όλα αυτά, μόνο πείσμα, σιγουριά για το δίκαιο και φυλλάδια. «Έχουμε μοιράσει χιλιάδες φυλλάδια, αλλά τι άλλο να κάνουμε; Ξεκινάμε από τη βάση και με όλη την προπαγάνδα εναντίον μας και μια συνομωσία σιωπής. Τόσα χρόνια έχω συμμετάσχει σε δεκάδες κινήματα, έχω δουλέψει σε ότι θέμα μπορείς να φανταστείς στην οργάνωση [campaigner], αυτό το πράγμα δεν το έχω ξαναδεί. Εδώ μέχρι και η Διεθνής Αμνηστία αρνήθηκε να βοηθήσει, να βγάλει έστω μια ανακοίνωση. Μας δήλωσε ότι δεν τον στηρίζει γιατί δεν είναι, λέει, φυλακισμένος για λόγους συνείδησης».

Είναι θυμωμένη. Με εγκαταλείπει, αποφάσισε ότι η συνέντευξη έχει τελειώσει. Γυρίζει στο πλάι, κάνει δύο βήματα προς τους άλλους συντρόφους, και αρχίζει πάλι να φωνάζει Free Julian Assange, μαζί με τα ακούραστα Γιλέκα. Επί τέσσερις ώρες η φασαρία, οι φωνές, ακόμη και μια σταλιά τραγούδι, έστω ανοργάνωτα και σποραδικά – μια μοναχική κολομβιανή (σύμφωνα με τα κουτσομπολιά- δεν πρόλαβα να της μιλήσω να διασταυρώσω καταγωγή..) που πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε el pueblo unido, δύο κορίτσια δοκίμαζαν να δουν πόσα θυμούνται από το Bella Ciao, κάποια στιγμή οι Γάλλοι έστησαν ολόκληρη συζήτηση αν έπρεπε να τραγουδήσουν τη Μασσαλιώτιδα, για να το απορρίψουν ως merde…

Απέναντι από την κεντρική είσοδο και δίπλα στα πανώ είναι στημένες μικρές αυτοσχέδιες κουζίνες. Ζεστό νερό για στιγμιαίο καφέ ή τσάι, ψωμί, τυρί και σαλάμι για να κάνεις σάντουιτς, μια σκηνή που σκεπάζει την τηλεόραση από όπου μεταδίδεται απευθείας η αντίστοιχη εκδήλωση στο Εδιμβούργο. Τα Γιλέκα περιμένουν υπομονετικά για καφέ ή μια μπουκιά, είναι οργανωμένοι, ξέρουν. Οι υπόλοιποι, οι μη Γάλλοι, δειλά πλησιάζουν για να ανακαλύψουν ότι οι προμήθειες είναι διαθέσιμες σε όλους, δωρεάν φυσικά.

Οι συζητήσεις γύρω στα γαλλικά, τα αγγλικά, και, ναι στα ελληνικά. Ο Δημήτρης, αναγνώστης του The Press Project, και η Greek Emmy του ηλεκτρονικού ακτιβισμού, η Έμμυ Λυμπεράκη, ένα από τα βασικά πρόσωπα στο κίνημα για την απελευθέρωση, για τη μη έκδοση του Τζούλιαν Ασανζ. Από το 1990 κάτοικος Λονδίνου, μητέρα δύο παιδιών σχολικής ηλικίας, είναι στον αγώνα από το 2011, από την εποχή της Πρεσβείας του Ισημερινού. «Πρώτα ηλεκτρονικά και από το 2012, που πήρε πολιτικό άσυλο από το Εκουαδόρ, έξω από την πρεσβεία», που «δεν περιμέναμε να είμαστε εκεί εξίμισυ χρόνια, πολεμώντας για την Ελευθεροτυπία και την απελευθέρωση αυτού του ανθρώπου που έχει κάνει τόσα για μας». Είναι από τους οργανωτές και της σημερινής εκδήλωσης, είναι εδώ «για να καλοσωρίσουμε τους Ευρωπαίους στην Αγγλία». Μου λέει κι εκείνη πόσο δύσκολο ήταν να ενεργοποιηθεί κόσμος, πόσο στοίχησε το θέμα της Σουηδίας, πως λειτούργησε «σα μια δικαιολογία για να μην ασχοληθούν.. Το κλίμα όμως άρχισε να αλλάζει «τώρα που αυτό έχει λήξει, που έχει αποκαλυφθεί ότι η Αμερική ήταν πίσω από όλα αυτά», τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα. «Υπάρχει αδράνεια αλλά σιγά σιγά σπάει», μου λέει, και μιλά για την παρουσία του Εργατικού Τζων Μακ Ντόναλντ σε εκδήλωση που οργανώνει η επίσημη καμπάνια για την απελευθέρωση του Ασάνζ στις 4 Φεβρουαρίου. Οι Εργατικοί αρχίζουν να ξυπνάνε; ή είναι η είδηση που θέλει τον Ασανζ να παραμένει τουλάχιστον μέχρι τον Ιούνιο στην Βρετανία, που τους υποχρεώνει πια να πάρουν θέση;

Πριν δύο μέρες το δικαστήριο που θα κρίνει την έκδοσή του ή μη στις ΗΠΑ αποφάσισε να «μοιράσει στα δύο» την ακροαματική διαδικασία- πρώτο τμήμα τον Φεβρουάριο, όπως προβλεπόταν, δεύτερο το Μάη.

Ο χρόνος με ένα τρόπο μετράει υπέρ του. Η έξοδός του από την απομόνωση, η μεταφορά του σε πτέρυγα όπου έχει επαφή με τον λοιπό πληθυσμό της φυλακής, που επιβεβαίωσε η δικηγόρος του Ρενάτα Αβίλα, οι μήνες που θα παραμείνει εδώ, στη φυλακή υψίστης ασφαλείας Μπελμαρς, υποχρεώνει την βρετανική αριστερά να πάρει θέση. Μπορεί η σιωπή της Γκάρντιαν, της εφημερίδας που εκμεταλλεύτηκε και πρόδωσε τπν Ασανζ, να του έχει κοστίσει πολύ, αλλά η επιμονή των ακτιβιστών αρχίζει τουλάχιστον να επηρεάζει ένα κομμάτι των Εργατικών και πάλι. Ειδικά μετά την πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης των ΗΠΑ που αποφάσισε ότι οι μη αμερικανοί δημοσιογράφοι δεν καλύπτονται από την αμερικανική νομοθεσία περί Ελευθερίας του Τύπου και την αρχή της Ελευθερίας του Λόγου, όλη η Ευρώπη καλείται να δράσει, περισσότερο από ποτέ.