*γράφει ο Δημήτρης Κούλαλης στα «Έλλογα – Παράλογά» του για τον Ημεροδρόμο, και το κείμενο αναδημοσιεύεται με την άδεια του συντάκτη
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως όταν διάβασα το εξαιρετικό ρεπορτάζ του συναδέλφου Γεράσιμου Λιβιτσάνου σχετικά με το 10ωρο εργασίας που επισήμως έρχεται, ήξερα πως βρισκόμουν σε μια κατάσταση ντέζα βου. Βρε, σαν ποιο μοιάζει, σαν ποιο μοιάζει, αναρωτιόμουν. Κι, ξαφνικά, εγένετο φως: Έφερνε πολύ στο Ν.Δ. 515/70 (δημοσιευμένο σε ΦΕΚ, την 22α Απριλίου 1970 – Διονύσης Ελευθεράτος, Λαμόγια στο χακί , Εκδόσεις Τόπος, 2015, σ.227-229 – δείτε ολόκληρο στο τέλος του κειμένου). Το διάταγμα με το οποίο η Χούντα καταργούσε το οκτάωρο εργασίας σε μια σειρά επιχειρήσεων.
ΣΤΑ ΦΡΕΣΚΑ ΚΟΥΛΟΥΡΙΑ: Το αντεργατικό έκτρωμα του κ. Βρούτση έρχεται να αντικαταστήσει τον 1264/82, κουβαλώντας μαζί του την πρόβλεψη για 10ωρο εργασίας, την υπονόμευση του πενθήμερου, ενώ βάζει αστυνομικά βραχιολάκια στη συνδικαλιστική δράση, θεσμοθετώντας «ποινικά κολάσιμες πράξεις» σε κάθε διεκδίκηση που έχει τη μορφή απεργιακής κινητοποίησης.
ΔΕΝ περίμενα βέβαια, τίποτα διαφορετικό από τον υπουργό που ξέγραψε, για πρώτη φορά μετά τη Χούντα, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, εκχωρώντας στην κυβέρνηση, μέσω του 4172/13, το δικαίωμα καθορισμού του κατώτατου μισθού.
ΔΕΝ περίμενα τίποτα διαφορετικό από μια κυβέρνηση που ήδη από τα έδρανα της αντιπολίτευσης χαρακτήριζε το οκτάωρο «ξεπερασμένο»…
ΑΥΤΟ που με εξέπληξε (κακώς, το ξέρω) είναι ο βαθμός ετοιμότητας του νεοδημοκράτικου ετσιθελικού κράτους να επιβάλλει ένα νέο εργασιακό κολαστήριο, την ίδια ώρα που ο κόσμος της εργασίας ζει με τον φόβο της αρρώστιας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης.
ΦΥΣΙΚΑ, σε έναν τέτοιο κόσμο, απ’ τα αφεντικά φτιαγμένο, όσοι επιμένουν να διεκδικούν, όσοι τολμούν να ορθώνουν το μπόι των ανθρώπων μπροστά στους κρανοφόρους, ένστολους μπράβους της εργοδοσίας, πρέπει να φιμωθούν. Γιατί όχι, κι να εξαφανιστούν;
ΕΧΟΥΝ άλλωστε το «know- how»…
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ: Πριν οι φασιστικοί παλιάτσοι της 21ης Απιρλίου περάσουν το Ν.Δ. 515/70, που έδινε τη δυνατότητα στον εργοδότη, εκτός των άλλων, απλά και μόνο με την επίκληση της λεξούλας «επείγουσα» να κρατήσει έως και τρεις ώρες παραπάνω από το οκτάωρο τον εργαζόμενο της επιχείρησης, είχαν διαλύσει 260 συλλόγους, σωματεία και οργανώσεις, κατάσχοντας όποια κινητή ή ακίνητη περιουσία τους. Από τους 260, θυμίζει ο Διονύσης Ελευθεράτος στο βιβλίο: Λαμόγια στο χακί (Τόπος, 2015), οι 158 ήταν εργατικά σωματεία και συνδικάτα. Ενώ, «όσα στελέχη δεν συνελήφθησαν έχασαν τις δουλειές τους», κατόπιν άνωθεν εντολών.
ΜΑ, είναι δυνατόν να συγκρίνουμε την εποχή της Μπουμπουλίνας και του ΕΑΤ-ΕΣΑ με τη σημερινή, που μπορεί να δημοσιευθεί ένα τέτοιο κείμενο, χωρίς ο συντάκτης του να αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα, θα πείτε.
ΑΛΛΑ, το θέμα δεν είναι εάν ζούμε σε καθεστώς αστυνομικής βαρβαρότητας (εδώ, υπάρχουν ενστάσεις) και κρατικού αυταρχισμού (εδώ κι αν υπάρχουν), αλλά ότι τα νομοθετήματα της παράταξης που ήρθε τάχα μου να σώσει τη μεσαία τάξη από τη γκομουνιστική λαίλαπα των δεκαεφτάωρων διαπραγματευτάδων της Κουμουνδούρου, δεν απέχουν πολύ από τις ρυθμίσεις των Χουνταίων στα εργασιακά.
ΚΑΙ εδώ προκύπτει το ερώτημα: Οι τωρινοί είναι πολιτικά τέκνα του Απόστολου Βογιατζή και των λοιπών υπ. Εργασίας των Απριλιανών ή οι Χουνταίοι ήταν πρωτονεοφιλελεύθεροι;
ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις, με το ένα χέρι επιχειρείται ο αφοπλισμός των εργαζομένων (διώκοντας τους γνήσιους συνδικαλιστικούς τους εκπροσώπους) και με το άλλο η παράδοσή τους στις ορέξεις των εργοδοτών.
ΟΣΟ να πεις, είναι ένδειξη συνέπειας, αυτό. Διαχρονικά…
***
